De Pyreneeën over gefietst

Woensdag 7 september 16de fietsdag
Even over half 8 ben ik alleen vertrokken (Laura besloot wijselijk pas na de 2de beklimming mee te gaan) voor een van de zwaardere etappes. Zo’n 27 km fietsen voordat ik op de top van de Puerto Ibañeta pashoogte 1057m zou staan. De aanloop is rustig met op km 8, net voorbij de Spaanse grens, een steil stuk waarna het even vlak werd om dan vanaf km 11. Vanaf km16 gaat de klim verder waarvan het stijgingspercentage tussen de 7% en 9% ligt.
Eerst even de korte legende over de Pyreneeën. “Heel erg lang geleden leefde er een mooie prinses die Pyrene heette. Op een dag werd ze voorgesteld aan Hercules en op slag verliefd. Enkele maanden later werd uit deze ongewenste verhouding een schepsel geboren met het lichaam van een slang. Bebryx, de vader van Pyrene ontstak in grote woede. Om aan zijn toorn te ontkomen vluchtte de jonge vrouw de bergen in die Gallië scheiden van Iberië. Vanwege de wilde dieren was het daar gevaarlijk en zonder wapens en kracht kon Pyrene zich niet verdedigen. Hercules volgde haar voetsporen en vond haar overblijfselen verscheurd door klauwen en kaken. Vervuld van smart verbrandde hij Pyrenes lichaam op een stapel stenen en de as werd door de wind verspreid. Ter herinnering aan haar lijden kregen de bergen sindsdien de naam Pyreneeën”.
De enige beren die ik op mijn pad tegen kwam waren 2 stoplichten die op rood stonden! :( Het 1ste stoplicht vond ik niet erg want ik was toch nog niet echt aan het klimmen. Het 2de stoplicht daarentegen was wel lastiger daar ik toen net aan de “echte” beklimming was begonnen. Hier waren ze de weg aan het repareren waardoor ik langs/over putten, gaten, resten asfalt, grind en zand al klimmend mijn weg moest zien te vinden tot daar waar het weer een normale weg werd.
Ik ben tijdens de beklimming 2 keer afgestapt, de 1ste keer omdat ik Spanje binnenreed en dat toch wel even op de foto wilde hebben, de 2de keer omdat ik nodig moest :). Aangezien er op dat moment toch een klein stroompje was viel het ook niet op dat ik, weliswaar een eind ernaast, ook wat vocht aan de bodem toevertrouwde. Ja, ik stond ook van de weg af en nee ze konden me niet zien. Tijdens de beklimming was een uitspraak van een bekende Nederlander van toepassing “elk nadeel heeft zijn voordeel”. Het prettige voordeel van de wegwerkzaamheden als fietser was dat je precies wist wanneer het stoplicht op groen was gesprongen. Dat was dan het enige moment waarop auto’s je voorbij reden meestal een stuk of 8. Heel soms kwam er 1 auto langs maar die kwam dan waarschijnlijk van het een of andere huis af wat er staat. Onderweg passeerde ik donkere bossen en weilanden waarbij ik op dat moment telkens kon genieten van de verschillende mooie vergezichten. Tijdens het fietsen komen er vaak allerlei gedachtes of zomaar ineens wat herinneringen bij je op. Een van die herinneringen ging over een van de vakanties die we met de kinderen hadden gemaakt in de Pyreneeën. We zagen dan vaak mensen fietsen en zeiden dan tegen elkaar, “ die zijn gek” of wanneer ze als een gek naar beneden suisden, “snap je die mensen nu?” Nu doe ik hetzelfde als de mensen die we toen zagen. Toen ik dat ‘s avonds aan Dik vertelde zei hij, “ ik kan het je nog veel sterker vertellen, “ jij bent er ook nog eens naartoe gefietst”. Zo had ik het nog niet bekeken. Hoe ouder hoe gekker dan dus:)
Onderweg werd ik voorbij gereden door 3 vrouwen op volgepakte scootertjes die trouwens niet zo snel gingen. Later bleek waarom.
Eindelijk daar was het bordje met Puerto Ibañeta 1057m. Joepie ik heb het gehaald :) :) :) aan een gemiddelde van 11,3km! voor mijn doen erg snel:) (oké zat een klein stukje plat in) Net nadat ik een paar foto’s had gemaakt kwamen Dik en Laura eraan gereden. Na hun felicitaties in ontvangst genomen te hebben met uiteraard een foto van mij op de top was ik wel toe aan een kop thee en iets te eten. Terwijl we naar het plekje toeliepen waar we wilden zitten kwam een van de vrouwen van de scooters naar me toe en zei’ “je bent een echte kanjer” knap hoor om hier omhoog te fietsen met zo’n tempo en wat deed ik? glunder, glunder :). Zij vertelde dat een van de scooters een mankement heeft en daardoor maar met 20km/h omhoog konden komen. Dat verklaarde dus waarom ze amper sneller gingen dan ik.
Op de top van de pas bevindt zich een klein monument ter nagedachtenis aan Ro(e)land, de trouwe paladijn van Karel de Grote die hier gesneuveld zou zijn. Ernaast een kleine kapel.
Na mijn energiepijl weer op sterkte gebracht te hebben stapte ik weer op de fiets voor een helaas maar kleine afdaling naar Roncevalles. Hier staat een historisch klooster waar nog dagelijks een pelgrimsmis is. Deze was toevallig net bezig en hierdoor heb ik dus niets van het klooster en de kerk kunnen bekijken. Vanaf het begin van het klooster konden pelgrims hier onderdak vinden. Deze traditie wordt nog altijd voortgezet maar de refugio wordt nu voornamelijk bemand door Nederlandse vrijwilligers waarvan een aantal voor vast.
Op naar de 2de klim van 6% in Mezkiritz op 922m hoog. Deze was met zijn 2km een stuk korter, dat was ook duidelijk te merken toen ik boven kwam. Sorry hoor, maar ik was hiervoor zolang aan het klimmen geweest dat ik boven op de top ineens zo iets had van hé ben ik er nu al? Boven samen met Dik en Laura onze lunch gemaakt, we hadden nog brood, beleg, komkommer, tomaten sla en fruit over van gisteren. Echte broodjes gezond dus :).
Na de lunch ging Laura ook weer mee dit keer tot het eindpunt van deze dag. Wel een weg met hier en daar wat hindernissen. Op een bepaald moment slaan we voor een dorpje linksaf een weg in en horen een hoop koeienbellen. Oh, wat leuk dat hebben ze hier dus ook. Alleen bleken de koeienbellen aan paarden, wel mooie paarden trouwens, vast te zitten die midden op de weg liepen. Net nadat ze zover aan de kant gingen dat wij er bijna door konden kwam er een terreinwagen aan die ze de anker kant, de onze dus, weer op joeg. :)
Geduld :), ook hier hadden we weer elk nadeel heeft zijn voordeel, het voordeel was dat dit ons aan het begin van een beklimming overkwam dus uiteindelijk toch niet zo erg. Na de beklimming hadden we eindelijk km’s lang dat het langzaam naar beneden ging waardoor we, echt waar, met een vaartje van 33/38 op ons gemak doorfietsten, echt heerlijk. Ook het landschap was schitterend. De Spaanse kant van de Pyreneeën is veel droger en ruiger dan de Franse kant zelfs de geur is anders. Wijd verspreid verschillende soorten rotspartijen met daarop die typische bomengroei van o.a. cipressen. Verder allerlei soorten, vaak stekelige struiken, grassen die je overal hebt in de Spaanse Pyreneeën. De harsachtige geur ervan ruik je kilometers lang echt heerlijk. Zalig genietend van alles om ons heen denk ik ineens bij mezelf, wat staat daar nu verderop overdwars op de weg, het lijkt wel een koe. Het was ook een koe zelfs een hele grote koe met horens. Het beest kijkt ons eens dom aan en ik gebruik heel dom mijn fietsbel. Vond die koe niet zo leuk en kwam onze richting opgelopen dat vonden wij iets minder leuk.:( Gelukkig liepen zijn vriendjes naast de weg door de bossen te banjeren en daar ging hij ook maar naar toe. Pfff gauw wegwezen voordat hij zich bedenkt.
Na deze bosrijke omgeving kwamen we op een grote open vlakte uit die hier en daar wel wat op en neer ging maar goed te doen maar daar merkten we pas hoe warm het was geworden. Op een tijdstip dat elke normale Spanjaard van zijn siësta genoot fietsten wij door de zinderende hitte en dan is 30km best lang.
Dik had eindelijk een hotel gevonden aan de rand van onze stopplaats. Deze lag wel boven ons budget maar het alternatief was Pamplona zo’n 20km verderop en een erg drukke stad en toch al gauw weer een uur fietsen en klimmen. We hadden weinig puf meer om dat ook nog eens te moeten fietsen. Met al mijn beklimmingen stond mijn teller op 102km. We hadden met de auto kunnen gaan maar dan moet je de volgende ochtend ook weer eerst met de auto terug naar je stopplek.
Eindelijk zijn we dan in Puenta La Reina een van de officiële pelgrimsplaatsen. Ons hotel heette zelfs El Perigrino en ik kon er ook een stempel krijgen. Bij het hotel aangekomen valt mijn mond open van verbazing. Nou niet bepaalt iets wat je jezelf voorstelt wanneer je aan een hotel denkt. Het leek meer op een soort van klooster compleet met een klokkentoren en was al erg oud maar wel zo super mooi. (zie de foto’s)
Onze fietsen werden op de parkeerplaats van ons overgenomen en weg gebracht. :) Niet schoongemaakt das dan wel weer jammer.:) Gauw hebben we onze fietsspullen op onze kamers gelegd om vervolgens in de tuin in de schaduw aan het zwembad eerst wat te gaan drinken. Daar waren we wel aan toe na het fietsen in de brandende zon.
Hierna heerlijk lang in bad gelegen en wat gelezen.
’s Avonds hebben Laura en ik ons maar iets extra opgetut voor het eten en Dik heeft een overhemd aangedaan i.p.v een t-shirt. Het eten was wat we ervan verwacht hadden, echt overheerlijk. Met voor en tussen de gerechten door allerlei hapjes mmmmmm :)
Jammer dat we er maar een nachtje konden blijven maar wie weet ooit nog eens een keer? :)