De laatste zware (loodjes) beklimmingen + aankomst

Do.dag 15; vrij.dag 16 september dag 26/27 en 22/23ste fietsdag
Deze dag om half 8 aan het laatste traject van boekje 3 begonnen. Een traject van ongeveer 208km, er is vast wel ergens een wegomlegging, die ik in 2 dagen wil doen.
De weg waar ik op moest beginnen liep precies naast ons hotel omhoog. Gezien het aantal wandelaars en de staat van de weg, keien, heb ik dat stukje ook maar gewandeld. De raad uit het boekje heb ik gedeeltelijk opgevolgd: begin uitgerust, gisteren overdag niks gedaan, aan de ruim 30km lange klim naar Cebreiro. Alleen gingen we wat later slaper dan gepland omdat mijn GPS de route zo’n beetje had herschreven waardoor ik 2x zoveel moest fietsen. Met een paar extra aanpassingen konden we dat herleiden tot een kwart. Wat echt raar was want ik hoefde maar over een paar verschillende wegen. Hij wilde me het ene na het andere zandpad opsturen :( erg vaag wan teen officieel fietspad wat bijv. naast een rivier loopt wil die niet lezen. Aangezien ik dat ding op mijn duimpje ken en er de baas over ben :) besloten we om de fouten te negeren en gewoon de logische weg te volgen. :) Andere punt was dat ik eigenlijk ook wel wat nerveus was voor de laatste 2 etappes omdat het erg veel klimmen zou zijn naar Santiago en ik daardoor nogal onrustig heb geslapen. Ik was wel blij met mijn warme windjack en had vooral het eerste uur spijt dat ik niet ook mijn beenwarmers aan had. Eenmaal aan het klimmen kregen mijn benen het vanzelf wel warm. Ik besloot toen ik net het dorp uit was om de rustige brede oude hoofdweg te volgen (dat mag namelijk ook) i.p.v. het officiële pad naast de weg. Weliswaar een weg die dateert uit de prehistorie en in gebruik was bij de Romeinen, ridders van Karel de Grote en nu door de vele pelgrims. Wel boeiend misschien maar de naam prehistorie en pad zijn niet erg compatibel met lekker fietsen. Deze namen roepen bij mij de volgende associaties op, ridders te paard waarbij een paard struikelt door in een kuil te stappen, paard en wagen waarbij de wagen door een kuil rijd en er een wiel afbreekt etc. :) Aangezien ik weliswaar een ros heb maar geen stalen en ik nog erg lang op mijn roze fietsje wil fietsen heb ik dus de weg gepakt waarvan onder het asfalt ook nog wel wat oude weg ligt dus een beetje historie volg ik nog wel :). Met grote overspanningen hoog tegen de hellingen loopt de nieuwe snelweg die met het stijgen dus een ruime voorsprong heeft genomen richting de top en die ik dus moet gaan inhalen. Voordeel is wel dat je als fietser hier heerlijk rustig kunt fietsen, nu ja eigenlijk rustig moet fietsen omdat het klimmen is begonnen. Na zo’n 18km moet ik wat steviger op de pedalen want dan zit ik op een gemiddelde van zo’n 6 á 7%. Bij km 24 heb ik over 1km een steilere klim van eerst 8% en daarna 9%. De laatste 2,5km naar de top van de Ceibrero, op 1300m hoog, beginnen met 9% maar gaan al snel over in 10%. Op de top stonden Dik en Laura te wachten met thee en koek. Eigenlijk viel de beklimming me reuze en had ik het gezien de beschrijving met de percentages veel erger verwacht. Ik zat al vrij snel in mijn ritme en ging daardoor gestaag maar zonder problemen omhoog zelfs op de wat lastige stukken. Dit gaat me duidelijk beter af dan het continu op en af fietsen wat ik eerder ben tegengekomen en wat ik een dag later tegenkwam. Het stuk naar de tweede top gaat eerst even omlaag en daarna met 7% weer omhoog naar 1270m naar de Alto San Roque weer even dalen om vervolgens weer een klim van 2,5km te hebben naar de Alto do Poio op 1335 m aan 7 en 8%. Hierna had ik een afdaling van 12km! mmm aan gemiddeld 7% kijk en dat was pas leuk. Heerlijk brede wegen zonder bulten,kuilen of gaten en waar je lekker naar beneden kon zoeven/suizen met een voor mij topsnelheid 61,2km/uur. Soms wel jammer dat er een km teller op je fiets zit want toen ik zag hoe hard ik ging remde ik automatisch toch iets af.
Hierna fietste ik door een mooie groene vallei die uitkwam bij het Monasterio San Julián in Samos. Daar zaten mijn reisgenoten me al op te wachten en hebben we bij het plaatselijke café onze lunch gebruikt. Na de lunch was het tot aan het hotel in Palas de Rei een komen en gaan van heuvels met beklimmingen van 1, 2, 5, en 12 km en stijgingspercentages die varieerden van 7%, 8%, en 10% dus omhoogggggggggggg en omlaaggggg, pffffff en warm. Het enige bijzondere wat ik nog tegenkwam bevond zich in Portomarin. Hier had je op de brug het uitzicht op de rivier waarin nog de restanten van een vroegere brug en enkele huizen te zien waren. Door de aanleg van een stuwmeer werden de belangrijkste huizen afgebroken en hogerop weer opgebouwd. De rest van het dorp bleef staan en kwam daardoor onder water te staan. Alleen bij droogte kun je de restanten zien.
De laatste km’s heb ik wat meer moeite moeten doen om me gemotiveerd te houden. Dat lukte me dan meestal wel als ik een andere fietser voor me de berg of heuvel op zag zwoegen al dan niet met bagage. (ik was echt niet de enige met een bezemwagen als ondersteuning) en die dan vervolgens voorbij reed. Waarbij ik wel altijd mijn duim opstak als bemoediging zowel voor hem als voor mezelf. De vrouwen die ik tegenkwam op de fiets waren eigenlijk altijd met hun man op stap, oké op de fiets :).De laatste km’s naar ons hotel was ik erg blij met mijn mp3, gewoon lekker muziekje, de blik op oneindig en fietsen maar. Ook de mededeling op mijn GPS dat ik er bijna was gaf me weer vleugels. Helemaal toen Dik belde om te vragen bij welke plaats ik in de buurt zat en amper kon geloven dat ik nog maar 7km moest naar Palas de Rei. :) Hij zou me aan het begin van het dorp opwachten omdat ons hotel in een andere straat lag dan we eerst hadden opgekregen. Op onze heerlijke koele kamer een lange maar zalige douche genomen voordat we het dorp inreden om iets te gaan eten. Bij de plaatselijke tapasbar hebben we met zijn drietjes van alles en nog wat gegeten. Daar belde ook net mijn oudste broer even om te horen hoe het er mee stond en of het al wat opschoot :). Ja natuurlijk schoot het lekker op want ik fietste het stuk toch? :) Ik vond het wel heel leuk dat ie even belde. Ook in dit dorp bleek een feest te zijn waar wij gelukkig geen last van hadden omdat ons hotel net buiten het dorp lag. De pelgrims die aan het plein in de albergue zaten hadden er meer last van, gezien de herrie die uit de luidsprekers kwam. Vandaag heb ik van de ±208 km die ik nog ongeveer moest doen er 126 gedaan waarvan 2168 klimmeters. Wauw nog maar een dag te gaan :) kan het me bijna niet voorstellen dat morgen mijn laatste fietsdag zal zijn :( toch wel jammer.

Vrijdag 16 september dag 27 en 23ste fietsdag.
Joepie mijn laatste fietsdag naar Santiago de Compostella.
Ondanks het feit dat ik nog maar zo’n 80km moest doen ben ik toch weer vroeg vertrokken. De eerste 20 km gingen over de zeer drukke N547 daarna mocht ik gelukkig afbuigen. Op het punt waar dat moest was het nogal onoverzichtelijk en terwijl ik even op mijn gemak op de kaart stond te kijken riepen een aantal voorbij fietsende pelgrims dat ik gewoon deze weg door kon fietsen naar Santiago. Dat klopte ook wel maar was eigenlijk voor de auto’s bedoeld.. Heel even heb ik geaarzeld of ik niet toch de N547 zou volgen want dat was ook nog eens 10km korter dan de route die ik volgens het boekje volgde. Gezien de auto’s en vrachtauto’s die voorbij raasden heb ik het niet gedaan want ik wilde wel graag heelhuids aankomen in Santiago. Heel even heb ik mezelf daarover onderweg verwenst omdat ze op het eerste stuk op dezelfde manier aan de weg bezig waren als in Frankrijk (voor mijn gevoel heel lang geleden) namelijk asfalt met STEENTJES, grrrr :( Maar goed een beetje pelgrim gaat niet met zijn gat in het grind zitten maar fietst dapper verder. :) Ik vond stiekem van de andere pelgrims dat ze wel een beetje watjes gedrag vertoonden door de kortste route te nemen :). Kwam ik tijdens mijn hele tocht in Spanje dagelijks veel fietsers tegen, tijdens deze laatste 80km ben ik er 2 tegengekomen. Die hadden ook geen zin in de drukke weg.
Het gebied waar ik doorheen kwam was zoals gebruikelijk heuvelachtig maar kenmerkte zich vooral door de vele eucalyptusbossen. Dat rook overigens wel erg lekker, net of je in de sauna of in de jacuzzi van een het subtropisch zwemparadijs zit :). De bomen worden vooral geplant vanwege de houtopbrengst, de eucalyptusolie is een bijproduct. Inmiddels zorgen de bomen wel voor tal van problemen omdat ze niet tot de natuurlijke vegetatie van Spanje behoren en er dus ook geen dieren e.d. zijn die de restanten van boom en blad eten. De bladeren verstikken de grond waardoor de andere vegetatie, varens, grassen, struiken e.d. langzaam maar zeker afsterven. Daardoor verdwijnen ook de vogels en andere insecten uit het gebied evenals het wild. Bij grote droogte zijn ze ook nog eens zeer brandgevaarlijk vanwege de olie. Inmiddels worden er ook weer gewone bomen aangeplant en hierdoor komen ook de vogels weer terug op sommige stukken.
In Prevediños had ik mijn allerlaatste bevoorradingspost. Aan een pleintje bij de muziekkapel en het zwembad, wat al zeker 5 tot 10 jaar niet meer in gebruik is gezien de barsten e.d., Helaas was het ook op een plek waarbij je de ene heuvel afzoeft en de volgende weer stevig op moet fietsen. Het was maar goed dat ik ineens Laura zag staan foto’s stond te maken anders was ik er zo voorbij gesjeesd :). Heel misschien had ik dan vanuit mijn ooghoek de auto zien staan langs de kant. Nog eenmaal genoten van de thee, de koek en een banaan. We hadden zelfs nog een stuk tortilla van gisteravond over dus ook daar maar genomen. Oké, op naar het laatste stuk. Ineens zie ik een bord op de hoek van de weg staan wat ik herken, AC 960, 10 Susana, 19 Santiago. Volgens mij is dat hetzelfde bord toen ik vanuit Sevilla naar Santiago fietste. Niet alleen het kruispunt herkende ik meteen maar ook de weg die ik vervolgens fietste. Ik herkende het grote wit huis op de heuvel aan de linker kant van de weg. Hier liep de vorige keer mijn ketting binnen een paar meter mijn ketting er telkens af waardoor ik die er ook weer opnieuw om moest leggen omdat hij niet meer op het kleinste verzet kon. Iemand die bij dat huis hoorde vroeg toen of ie kon helpen. Nu heeft mijn ketting af en toe dezelfde kuren alleen niet zo erg :(. Ik vond dit toch wel bijzonder om mee te maken maar ja ik wist me ook gelijk weer te herinneren dat er nog twee pittige hellingen op lagen te wachten. Later zag ik in het boekje dat ze beide rond de 7/8 % lagen.
Eindelijk het bordje wat de stadgrens aangeeft, nog een steile niet te fietsen berg te gaan voor ik de kleine straatjes van het centrum binnen mag gaan. Inmiddels heb ik Dik gebeld om te zeggen dat ik eraan kom hij zou me op het plein opstaan wachten.
Met een hartslag die ineens weer hoger is dan normaal loop ik ontroerd het plein op en kijk dolgelukkig om me heen. Joepiee ik heb het toch maar mooi weer gedaan, zonder noemenswaardige problemen heb ik de route vanaf thuis gefietst. Ik kijk om me heen en zie veel wandelaars met hun schoenen uit op de grond zitten en liggen, fietsers die hun fiets op de grond hebben liggen en er naast zitten anderen die elkaar geluk wensen en gewone toeristen die het tafereel met enige verbazing bekijken. En ik, ik weet niet waar ik kijken moet van geluk, bel Dik nog maar eens om te zeggen dat ik er ben, blijkt hij samen met Laura net bij de andere toegang naar het plein te staan. Terwijl ik mijn eerste foto’s maak komen ze op me af en een stevige omhelzing van hun volgt. Wauwie en nu mag ik me lekker gaan douchen in het Parador een mooiere plek om je overwinning te vieren kun je jezelf niet wensen. Als pelgrim krijg je de kamer voor ongeveer de helft van de normale prijs :) dat is nog wel op te brengen. In mijn kampioenen fietsshirt ga ik naar binnen en voel me echt DE Kampioen van de dag. Geen gezicht waarschijnlijk een wat verwaaide smilende fietser in een 5***** hotel maar dat kan me voor deze ene keer echt geen ene fluit schelen. De smile is voorlopig niet meer van mijn gezicht af te krijgen :). Op onze kamer aangekomen was ik nog sprakeloos van mijn “kunstje” en van de omgeving. Na een verkwikkende douche was ik weer enigszins bij mijn normale positieven gekomen en heb de kinderen een smsje gestuurd dat ik was aangekomen.
Tijd om mijn Credential op te gaan halen. Van de vorige keer wist ik nog ongeveer waar ze zaten alleen hadden ze het gebouw in de steigers staan en kon je er niet in. Na een tijdje gezocht en gevraagd te hebben vonden we eindelijk het Oficina de Perigrino. We hadden er zelfs voorgestaan maar dachten dat het een albergue was. Na voorlegging van mijn pelgrimspaspoort, met 21 stempels, kreeg ik dan eindelijk mijn Credential, ik heb er nu dus twee :), mmm 3x keer is scheepsrecht? :):):)
Pfff, eindelijk tijd voor de lunch. Op het eerste het beste terrasje zijn we gaan zitten en heb er ook van een heerlijk glas wijn genoten nu kon het want ik hoefde toch niet meer te gaan fietsen. Na de lunch hebben we de kathedraal van binnen bekeken. Dit maal ben ik wel naar het St. Jacobsbeeld geweest. De vorige keer ging dat niet omdat de kerk dicht ging en wij de volgende dag naar huis moesten.
’s Avonds hebben we in de Parador gegeten en champagne gedronken lmmm lekker :). Het was wel even wennen toen we terug waren op onze kamer dat ik geen route voor de volgende dag op mijn GPS hoefde te zetten.
De laatste statistieken van deze reis.
Boekje 3
Ik heb: 898,02 km gefietst
Max. snelheid: 61,6 km/h :)
Gemiddelde snelheid: 18,2 km/h
Tijd bewogen: 49 h 12 min
Totale stijging: 10639 m

Totaal van de hele tocht van Overijse naar Santiago de Compostella:
Afstand: 2350,60 km
Max. snelheid: 61,6 km/h
Gemiddelde snelheid: 18,2 km/h
Dat lijkt laag maar doordat je vaak stopt om foto’s te maken, in een dorp of stadje rondloopt waarbij je GPS dan ook de weg wijst, haalt dat natuurlijk je gemiddelde al snel omlaag.
Tijd bewogen: 129 uur en 11 minuten
Stilstand: 38 uur en 20 minuten
Dit wordt ook opgenomen, alleen tijdens de lunch zette ik mijn GPS uit.
Totale stijging: 24073 m :) niet gek voor zo’n klein meisje :)