Deze dag draag ik op aan jouw Marianne V.

Dinsdag 13 september dag 24 en 21ste fietsdag
Het was een fysiek zware dag maar met mooie kippenvelmomenten.
We vonden het vanmorgen wel grappig om via een autolift naar de straat te gaan. Met een 17 graden wel nog wat frisjes. Na een goede 20km hadden we een stuk van 4km met soort gravel. Om dit te vermijden moesten we of 10km extra langs de zeer drukke en gevaarlijke N120 of minimaal hetzelfde omfietsen. Wij hebben voor het gravel gekozen wat daar trouwens goed te doen was. Hier kwamen we erg veel wandelaars tegen op weg naar Santiago. Er is ook een groep fietsers die zoveel mogelijk op deze caminopaden fietst.
In Hospital de Orbigo hebben we over de beroemde brug over de Rio Orbigo gefietst. Deze van oorsprong Romeinse brug is uniek vanwege zijn lengte met 18 stenen bogen en de vormen zijn onregelmatig. Herstel was en is vaak nodig omdat de rivier in de lente erg breed kan worden. Midden op de brug staat een gedenkteken voor de ridder Don Suero, die voor zijn geliefde ridders die wilden passeren uitdaagde tot een duel. Als dank voor zijn overwinningen schonk hij zijn halsketen aan de kathedraal van Santiago. Eenmaal over de brug, die we echt alle twee gefietst hebben, moesten we ook nog eens een straat door met ook van die akelige keitjes. Hierna hadden we het gevoel alsof onze nieren achter onze oren zaten. Of zoals ik tegen Laura opmerkte, na dit kunnen we ook Parijs-Roubaix wel doen :). In Astorga aangekomen hebben Laura en ik de zeer steile Puerta del Sol maar opgewandeld i.p.v. gefietst om in het historische centrum aan te komen. Ook auto’s hebben hier moeite mee. Het eerste wat we zagen was een klein kerkje dat duidelijk tot de Tempeliers orde behoorde. Ernaast kon je de Romeinse opgraving met een nog goed bewaard gebleven mozaïek bewonderen. Om bij de kathedraal uit te komen moesten wij ons een weg zien te banen door de plaatselijke zeer druk bezochte markt :), was even lastig. Achter de kathedraal staat het door Gaudi ontworpen Bisschoppelijk paleis, wat in de Efteling niet zou misstaan. :). De kathedraal was dicht maar ik kon bij het museum toch mijn stempel krijgen.
Dik had voor ons weer een prachtige lunchplek uitgezocht. Aan de rand van het drukke stadscentrum onder een grote boom met rondom bankjes.
Na het eten ben ik alleen verder gegaan vanwege een lange klim waarbij ik 2x op 1500m hoog kom. De stad verlatend begin je direct aan een korte steile klim van 1km daarna gaat het gestaag verder naar 5% waarbij de omgeving steeds kaler wordt. Hier en daar staan nog wat kleine struikjes maar het zijn vooral veel heidestruikjes en wat spichtig gras wat je ziet. Even gaat het makkelijker met maar 3% maar al snel wordt het weer tussen de 5 en de 7% met voor mij als nadeel dat het wat meer op en af gaat. Bovendien was het eigenlijk ook wel erg warm. Tijdens de klim zou ik op een van de toppen het Cruze de Ferro tegenkomen. Naast het feit dat hier de grens ligt tussen het gebied Maragatería en de volgende streek El Bierzo die ik in fiets staat hier een simpel ijzeren kruis bovenop een boomstam op het hoogste punt van 1500m. In al zijn eenvoud vormt het een indrukwekkend eeuwenoud monument op een markant punt op de route. Een bemoedigend teken voor de pelgrims dat ze Santiago wel zouden halen. Symbolisch legden zij een deel van hun last af door het werpen van een steen op de grote hoop aan de voet van de staak. Dit wordt door alle pelgrims en zelfs de niet pelgrims die er langs komen in ere gehouden als een stap in een nieuwe fase op zijn of haar levensweg. Er zijn zoveel redenen waarom iemand een steen werpt en daarmee symbolisch zijn last afwerpt, ziekte, een overlijden, een scheiding, werk vul verder zelf maar in.
Ook ik heb voor ik aan deze klim begon een steen opgeraapt. Voor mezelf heb ik intuïtief een steen gepakt, deze bleek nogal scheef en er was hier en daar een hoekje af. Symbolisch, want mijn leven loopt soms ook wat scheef (ikzelf soms ook letterlijk).
Voor Marianne heb ik wel even rondgekeken en wilde eerst een mooie ronde steen pakken maar bedacht toen dat het leven voor haar op dit moment ook niet mooi rond is. Ineens zag ik hem liggen een steen waarvan de kleur me wel aansprak maar ik vond vooral de ader die er overheen loopt wel toepasselijk voor de situatie waarin ze zich nu bevindt.
Met beide stenen in mijn fietsshirt fietste ik naar boven waarbij veel herinneringen van het afgelopen jaar naar boven kwamen. Mijn schouderoperatie met na 3 perfecte weken er toch weer complicaties optraden, de supergoede behandeling en begeleiding van het hele team van de pijnkliniek in het Imelda ziekenhuis in Bonheide, hetzelfde geld voor de behandeling van mijn rug. De belofte die ik aan hun gedaan heb dat wanneer ik Santiago bereik, ik ze een Santiagotaart breng. Maar ook alle leuke en mooie dingen kwamen voorbij. Hoe goed het met de kinderen gaat er 2 inmiddels een eigen huis hebben gekocht. Alle lieve vrienden en vriendinnen die we hebben. Samen met Dik, mijn alles, ons 35 jarig huwelijksfeest van afgelopen zomer gevierd. Kortom zoveel om dankbaar voor te zijn dat het werpen van zo’n steentje het wel heel bijzonder maakt.
Zo’n 2 á 3 km voor de eerste top had ik het even best moeilijk, het was warm maar ook zwaar op sommige stukken, werd ik langzaam voorbij gereden door een man in een blauw shirt. Ik besloot om daarvan te profiteren en in zijn wiel te gaan hangen, dat lukte helaas maar even. Hij ging toch net iets te hard of ik was te moe. Net toen ik dan toch afhaakte kwam de tweede voorbij en een minuut later nummer 3. Toen realiseerde ik mij ineens dat ik onderweg een keer een groepje had gezien van een man of 5/6 in zulke fietsshirts.
Opeens ging de knop om en dacht bij mezelf, ho stop dat gaat me niet gebeuren dat ze me allemaal voorbij rijden. Zo kreeg ik ineens de geest te pakken of wat dan ook. Nummer drie die netvoorbij was schakelde op een heel laag verzet terug (mountainbike) waardoor hij wat stiller viel en ik er ineens voorbij kon, ha! :) Alsof ik gebeten was door iets fietste ik hem als een of andere zot voorbij. (ben ik ook wel :)) Nummer 1 die stond foto’s te maken waardoor nummer 2 hem weer voorbij ging en ik daardoor ineens iets dichter bij hun kwam maar niet meer dan dat. Daar, waarvan iedereen dacht, hèhè dit is de 1ste top (vanwege het vlakke stuk) stopten we om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Ik was net afgestapt toen de fietser met bagage die ik ook voorbij was gefietst er net aankwam en aanbood om van mij een foto te maken met het uitzicht. (had hem compliment gemaakt vanwege zijn bagage) De twee fietsers die mij hadden ingehaald vroegen aan hem waar het Cruz de Ferro lag, ze dachten net als ik dat ze het gemist hadden, maar die jongen wist het ook niet. Ik wist wel dat de beklimming uit 2 toppen bestond maar eigenlijk niet op welke het kruis stond, nadat ik dat in het Engels had gezegd bleek dat niet nodig te zijn omdat het Nederlanders waren. Zij hadden een boekje bij zich zodat we het even hebben opgezocht. Toen nummer 3 was gearriveerd heb ik me maar even “verontschuldigd” en uitgelegd dat het net dat zetje was wat ik nodig had om boven te komen :), hij vond het niet erg.
Op het moment dat ik weer verder ging wilden ze nog wel even weten of ik een steen mee had, op mijn antwoord dat ik er zelfs twee had wensten ze me heel veel succes. Uiteindelijk bleek het nog een klein stukje tot aan het kruis te zijn waar Dik en Laura me al stonden op te wachten. Voordat ik naar boven liep, met mijn fiets en mijn 2 stenen, maakte Dik alvast een foto van mijn stenen, de linker is van mij en de rechter voor Marianne. Dit is dus een van die kippenvelmomenten die je soms meemaakt op een tocht als deze. Emotioneel heb ik beide stenen naast elkaar op een vrij plekje neergelegd bij het Cruze de Ferro met maar een gedachte “kom op, doorgaan”, zucht, slik, snif. Genietend van dit moment kwamen de mannen in hun blauwe shirt er weer aan en met hun goed gedaan hoor liep ik met mijn fiets weer voorzichtig de top af naar de weg. Ook zij wierpen hun steen en belden stuk voor stuk met het thuisfront met dezelfde emoties als denk ik 99% van alle voorbijgangers hier.
Hierna hebben we gezellig met zijn allen zitten babbelen over deze fietstocht en andere meegemaakte fietstochten of beklimmingen o.a. van Mont-Ventoux, heb ik ook gedaan :). Waarop meneer nummer 3 zei “oh, maar nou snap ik het helemaal” en gaf vervolgens een zeer gedetailleerde beschrijving terwijl hij min of meer voordeed hoe ik hem zeer verbeten voorbij fietste en hij al snel bij zichzelf dacht, die haal ik toch nooit meer in. Hier hebben we, ja ik ook, dan ook hartelijk om gelachen. :) Op de top was ook nog een levende zonnewijzer, je moest dan op de maand gaan staan met je gezicht een kant op en dan kon je ongeveer zien hoe laat het was. Op een bord stond hoe je het kon berekenen en er zat ongeveer een kwartier verschil in, dat was wel even grappig om te doen na alle emoties.
Met veel wensen voor een bon camino en evenveel grote complimenten van de 6 mannen begon ik aan het laatste stukje van de beklimming naar de tweede top met daarin nog “even” een stukje van 14%. Daarna mocht ik beginnen aan de volgens het boekje lange steile maar gevaarlijke afdaling dat wel bleek te kloppen. Wanneer je op de tweede top staat heb je echt het idee dat je een groot gat inkijkt en dat de weg loodrecht naar beneden gaat.
Na mijn windvest aangetrokken te hebben ben ik aan mijn afdaling begonnen. Vind ik normaal gesproken niets leukers dan afdalen, wat ik ook vrij goed kan, dit maal heb ik me niet op mijn gemak gevoeld en ben zeker niet zo snel als anders naar beneden gegaan. Het was een smalle onoverzichtelijke, bochtige of met haarspeldbochten hobbelige weg vol met putten en gaten. Ik ben een keer of twee afgestapt om mijn wielen wat af te laten koelen vanwege het remmen. Volgens mij ben ik nog nooit zo langzaam van een berg afgegaan :(. Na een van deze scherpe bochten rijd je plotseling een bergdorpje in, wat niet staat aangegeven, en waarvan de weg uit onmogelijk te fietsen keitjes bestaat. Ik heb er toch al heel wat gefietst de afgelopen jaren. Deze waren in een soort grote vierkante vlakken min of meer schuin naar beneden en trapsgewijs neergelegd (vanwege regenwater) waardoor je telkens keboem doet omdat je dan van een soort stoeprandje afrijd. Middenin had je wel een soort van platte goot waar je redelijk overheen kon fietsen maar daar zat halverwege dan weer een rooster in die je maar beter kon vermijden want was van het type fietsstandaard. Het laatste stuk van het dorpje viel wel mee en ben maar even afgestapt om er een foto van te maken. De balkonnetjes hingen zo laag dat ik blij was met een helm op mijn hoofd. Later hoorde ik van Dik dat het met de auto ook maar net ging. Onderaan de berg even op adem gekomen en genoten van mijn overwinning. Hierna zijn Dik en Laura doorgereden naar ons hotel in Villafranca del Bierzo. Ik zou fietsen tot ik geen zin meer had waarna Dik me op zou halen en me de volgende morgen terug zou rijden naar mijn stoppunt. Was het door de adrenaline die nog in mijn lijf zat maar eigenlijk ging het wel. In Ponferrada heb ik zittend op een bankje met uitzicht op een kasteel genoten van een ijsje voor ik weer verder ging. Uiteindelijk belde Dik op toen ik nog een km of 8 moest doen, veel verder dan we verwacht hadden. De laatste 4 km heb ik dus niet meer gefietst maar me laten rijden. Tot mijn verbazing bleek ik 140,42km gefietst te hebben wat zeker niet mijn bedoeling was geweest. Omdat we rond de 100km geen hotel hadden, liep de route daardoor tot Villafranca.
Woensdag 14 september dag 25 rustdag
Na alle inspanningen van de afgelopen 4 dagen besloten we om vandaag maar een rustdag in te lassen zodat ik weer vol frisse moed aan de laatste in principe 2 zware etappes kon beginnen.
Een echte rustdag, beetje uitslapen, dagboek en foto’s bijwerken en wat door het dorpje gelopen. Hier bleek alles dicht te zijn vanwege een feestdag, jammer dachten we eerst nog maar we hoorden bij het toeristenbureau dat er ‘s middags om 1uur een processie zou zijn. Dat is natuurlijk altijd wel leuk om eens mee te maken. Omdat ook alle kerken dicht waren gaven zij me een stempel wat niet nodig bleek te zijn.
Even voor 1 uur zijn we het dorp weer in gelopen en op een van de pleintjes een mooi plekje gevonden waar we alles goed konden zien. Al snel hoorden we vrolijke muziek, mm processie, feestmuziek????, tja kwam daar ineens van het type reuzen, Sneeuwwitje met haar 7 dwergen voorbij gedanst, met daarachter Laurel en Hardy, en nog wat andere Disney figuren. Zij werden gevolgd door de al wat serieuzere Graaf en zijn Gravin ofzo, de kardinaal. Allen werden onder vrolijk gelach en gehuppel bijgestaan door een hele stoet kinderen. Hierna kwam het serieuze gedeelte voorbij, eerst 2 maal een vaandrager die werd bijgestaan door telkens twee kinderen die elk een sjerp vasthielden. Aan weerszijde liepen netjes in een rij een groot aantal mensen uit het dorp. Achter deze groep liepen 8 mannen met een megagroot Christusbeeld op een grote vierkante bak versierd met bloemen . Deze groep werd begeleidt door het plaatselijke muziekkorps, in knaloranje shirts, die de daarbij passende muziek speelde en de plaatselijke pastoor met de regionale bisschop (denk ik). Regelmatig werd er even gepauzeerd door de groep vanwege het gewicht. Toen ze vlakbij ons stil stonden was een ouder vrouwtje naast mij zo geëmotioneerd dat ik haar maar even troostend op de schouder klopte. Dit vond ze zo fijn dat ze vroeg of we Spaans verstonden en ons uitlegde dat dit San Nicolás, de patroonheilige van de stad was. Nadat de stoet voorbij was zijn we richting de San Nicoláskerk gelopen. Deze was toen uiteraard wel open en zijn er even binnen geweest bovendien kon ik alsnog een stempel krijgen, wel een bijzondere dus op zo’n feestdag. Dan zal de rest van de route dus ook wel goed gaan hadden we bedacht.
Op het plein bij de kerk hebben we heerlijk op een terrasje gezeten en er wat gegeten en gedronken. Later kwam de hele optocht weer bij de kerk aan en was het nog een hele klus voordat ze het beeld de trappen weer op hadden gedragen. Bovenaan gekomen werd het naar de mensen die beneden stonden nog een keer geshowd voordat het de kerk weer werd binnengedragen.