Vanaf vandaag met zijn tweetjes

Hallo allemaal,
Zoals jullie hierboven misschien al hebben opgemerkt zijn wij in Spanje.:)
Gisteren wilde ik dit verslag al plaatsen maar ons appartement had niet de beloofde internet. Meer over Spanje krijg je morgen.(hoop ik)
Zondag 4 september 13de fietsdag
Vandaag gaat mijn derde week in en fiets ik, zoveel als mogelijk is voor haar, samen met Laura. Vorig jaar hebben we samen al een weekje gefietst en weten we wat we aan elkaar hebben en had ze wel zin om mee te gaan voor een langere tocht. Ik heb alleen iets meer klimervaring dan fiets gemiddeld wat langere tochten. Dat is nu voor haar het voordeel van een bezemwagen in de buurt te hebben.
Vandaag voerde onze tocht door de Armagnac van Moissac tot aan Montesquiou. De eerste 20km ging als opwarmertje langs het Canal Latéral àla Garonne. Op een bepaald punt kom je aan een stuk waar de rivier ineens erg breed wordt. Hier komen dan de Tarn en de Garonne samen. De zon, iets langer op dan wij, scheen soms al vanachter de wolken vandaan en zorgde voor aparte sfeer. Tel daar bij op dat het zondag is en pas 8 uur. Op dit uur waren er ook al aardig wat pelgrims op weg, die kon je herkennen aan de St. Jacobs schelp achter op hun rugzak.
In Flamarens had Dik voor ons een van de picknicktafels in gebruik genomen. Deze stond naast de parkeerplaats van een kasteel wat inmiddels gerestaureerd is. Het kasteel heeft een dikke ronde toren en was in 1289 de bruidsschat van een nicht van Paus Clemens de 5de (die ken ik niet hoor maar mijn oudste broer heeft dat wel als doopnaam). De kerk die erbij hoort mist trouwens wel het een en ander en wacht vol ongeduld dat er genoeg geld is om te restaureren. Waarschijnlijk zijn er wel veel activiteiten om het geld bij elkaar te krijgen. In de kerk staan een paar tuintafels en stoelen en iets wat op een bar lijkt. :)
We waren trouwens erg blij dat we even konden stoppen want de lucht zag er wel zeer dreigend uit. Gelukkig stond de picknicktafel onder een dak, mocht het gaan regenen dan zaten we in ieder geval droog. Na onze bevoorrading gingen we weer vol frisse moed op weg. De regenwolk was aardig overgewaaid wat ik fijn vond voor Laura op haar eerste dag.
Iets na 11 uur kwamen in Lectoure aan hier was duidelijk te merken dat de kathedraal net uit was. Samen met 2 andere plaatsen behoort Lectoure tot de oudste stad van deze streek. De kathedraal zijn we gezien alle drukte erin en er omheen maar niet ingegaan. Ervoor stond nog een hele mooie zonnewijzer. Nadat we de straat uitreden kwamen we ineens langs een ontzettend mooi oud hospitaal wat nog wel in gebruik is gezien o.a. de wegwijs bordjes naar de cardiologie. Laura (die anesthesist was in een UZ) kon zich wel maar moeilijk voorstellen dat het echt nog in gebruik is. (zie foto’s) Terwijl we de tocht voortzetten werden de regenwolken steeds minder en minder en kwam de zon steeds vaker en langer tevoorschijn. In St. Puy hebben we onze lunch gebruikt in het enige restaurantje wat het dorp rijk was. Klein nadeel was alleen dat op zondag, net als bij ons, hele families gezellig uit eten gaan. Hierdoor moesten we wat langer wachten voordat we eindelijk ons eten kregen. Na al het klimmen wat we er inmiddels op hadden zitten was dat iets minder :(. Eten was er wel lekker dat maakte het wachten dan wel weer goed. Inmiddels was het bijna drie uur toen we eindelijk konden vertrekken. Dachten we want toen ik mijn fiets pakte bleek mijn ketting eraf te liggen, hoe dat nu mogelijk was is me nog steeds een raadsel want hij stond nergens tegenaan. :( Nou ja, ik had hem er ook zo weer opliggen, kan wel iets zelf :).
Op een bepaald moment dacht ik wat ruikt het hier raar, lijkt wel of iemand een bak met lucifers aan het verbranden is. Tot ik me realiseerde dat ik in het boekje had gelezen dat we langs een mondain kuuroord met zwavelhoudende heetwaterbronnen kwamen. Heetwaterbron oké maar zwavelhoudend?mmm dan ruik je toch niet echt lekker als je uit bad stapt, kun je beter 125km gaan fietsen :).
Nadat we er bijna 100km op hadden zitten kwamen we in Biran aan een klein oud mini-mini stadje, welgeteld heeft het 1½ straat. Het heeft ook slechts een ingang waar zelfs een mini stadspoort staat. Je kunt er ook gewoon langs maar ja een stadspoort is toch om onderdoor te gaan. :) Halverwege de straat was een grote steen, een Chrismon, met daarop de symbolen van Christus in een tuinmuur gemetseld. De steen hadden ze ergens gevonden en dus maar ingemetseld. Blijft hij in ieder geval heel en bewaard. Het Notre Dame kerkje werd rond 1660 gebouwd als genadekapel. Aan de bouw ging ook een legende vooraf.
“Op een nacht kreeg een deugdzaam meisje het volgende visioen: een mooie iep begon te schitteren met een wonderbaarlijke glans. Vol verbazing holde ze naar de pastoor en vertelde wat haar was overkomen. De pastoor met enkele gelovigen gingen erheen en zagen de lichtstralen uit de boom die een cirkel vormden rond een beeldje van de maagd Maria. Zij droeg op de nek een kruis van schitterende witte stenen als waren het parels. De pastoor knielde, bad en plaatste een ladder tegen de boom en pakte het beeldje om het naar de kerk van St.Martin te brengen. Tot tweemaal toe herhaalde dit zich: de maagd Maria bleek dus haar eigen plek gekozen te hebben.”
In 1663 werd met de grotere huidige kapel begonnen. In het portaal is bovenin de boog de legende uitgebeeld. Het meest bijzondere is de altaarwand uit 1675, geheel stenen beeldhouwwerk uit de school van Toulouse en staat als historisch stuk in de boeken. De sleutel kun je bij een winkeltje ophalen als dat tenminste open is. Wij hadden geluk want er was net een ouder dametje binnen die voor de opening zorgde. Wel mochten we maar een foto nemen. Zij vertelde vol trots dat de altaarwand volgens de gulden snede was gemaakt, alleen in Barcelona en in Rome hebben ze zoiets.
Vanaf hier stapte Laura bij Dik in de auto en deed ik de laatste goede 25km.
Terwijl ik aan het fietsen was gingen zij op zoek naar een hotel wat erg lastig bleek te zijn. Het hotel in mijn etappeplaats Montesquiou bleek vol vanwege een bruiloft evenals een dorpje verderop. Nadat ik in de etappeplaats was aangekomen kwamen Dik en Laura er ook net aan, hierna mijn fiets op de fietsendrager vast gemaakt en naar weer een ander dorp. Hier bleek alles of vol of oud en vies of dicht te zijn. Dit schijnt wel vaker in de 1ste week van september te zijn. Het hoogseizoen voor de Fransen is dan achter de rug en wordt alles schoongemaakt. Uiteindelijk kwamen we dus in Miélan uit heel ergens anders maar dat was voor mijn route gelukkig geen probleem. We konden gemakkelijk doorsteken en moesten zo’n 7km meer fietsen dan anders het geval was geweest.
In het hotel waar we sliepen konden we alleen geen diner of ontbijt krijgen omdezelfde reden als hierboven. Voor ontbijt hebben we nog koek zat en waterkoker om thee te zetten. Voor het diner moesten we alleen terug naar het 1ste dorp 10km terug. Gelukkig zag Dik halverwege een auberge waar we ook konden eten. Waarbij maar weer eensblijkt dat het leven uit toevalligheden bestaat. De eigenaresse is Française, de eigenaar een Nederlander, ze hebben met hun dochter een aantal jaren in Braine l’Alleud gewoond en zij gaat in oktober studeren in Leuven. Telkens als ze onze borden kwam afruimen of iets kwam brengen kwam ze gezellig een praatje maken om haar Nederlands te oefenen. Het werd dan ook wel een gezellige avond en haar moeder kon heerlijk koken.

Maandag 5 september 14de fietsdag
Vandaag was het een echte fiets fietsdag, veel heuvels waar hier en daar een pittige of steile klim tussen zat. Onderweg eigenlijk geen echte bijzondere plaatsjes of andere historische dingen tegengekomen. In Marciac had je wel een groot vierkant plein met Arcaden waarvan in sommige uiteraard allerlei winkeltjes zitten. De meeste hiervan waren op dit tijdstip, en ook nog eens maandagochtend, gesloten. Wel een beetje vergane glorie want de meeste huizen rondom het plein konden wel meer dan alleen een lik verf gebruiken. Voor Marciac hadden we zicht op een leuke geschilderde toren waar allerlei masten op bevestigd waren. Vast ook wel een om te zorgen dat mijn mobie het deed. :) In de verte doemde het eerste zicht op de Pyreneeën op. Daar moeten we hoe dan ook ergens overheen om in Spanje te komen. :) leuk want het laatste deel van de reis, :( iets minder leuk vanwege het klimmen.
Na zo’n 45km besloten we om Dik maar te bellen zodat Laura kon stoppen want de dag ervoor had ze duidelijk teveel van zichzelf gevraagd. Natuurlijk wel jammer maar beter. Op deze manier had zij in ieder geval het geluk dat toen het begon te regenen zij droog zat en ik ook min of meer door mijn regenpak. Terwijl Dik de fiets op de auto zette besloot ik om mijn waterdichte sokken (geweldige uitvinding, dank je Adri) alvast aan te trekken. Voordat ik in de mistwolk terechtkwam hadden ze eerst heel “fijn” de toplaag van de weg weer opnieuw van asfalt met steentjes voorzien. Grrr weer bergop over knarsende steentjes, die alle kanten opspringen dit maal op een smal weggetje waar praktisch geen auto’s rijden om het in te rijden. Ook op de afdaling kon ik daardoor niet echt lekker opschieten. Doordat waarschijnlijk het asfalt al een paar dagen geleden was gelegd plakte dat in ieder geval niet meer aan mijn banden vast en daardoor ook de steentjes niet pfff :).
Op een bepaald moment voelde ik de vochtigheid van de mist die uiteindelijk toch van structuur veranderde. Het werden druppels die steeds groter naar beneden kwamen. Gauw afgestapt regenjas en regenbroek aan en weer verder. Zo’n 10km voor Oloron-Ste.Marie heb ik dan toch maar alle regenkleding uitgedaan om 2 redenen, 1ste reden was dat het toch wel erg warm werd in de zon want het regende allang niet meer. De tweede reden was dat iedereen me nogal raar aankeek, waarin ik ze ook eigenlijk geen ongelijk kon geven. Ik zou ook verbaasd opkijken wanneer ik iemand voorbij zou zien fietsen in regenkleding terwijl jezelf in korte broek en t-shirt rondloopt. :) Fietsen ging zo lekker dat ik geen zin had om te stoppen, kost je algauw 5/10 min extra (die wel bij mijn eindtijd wordt opgeteld:)) om alles uit te doen op te vouwen weg te stoppen en weer terug op je fiets in je ritme komen.
In Oloron (eindpunt) rechtstreeks naar de kathedraal gefietst waar Dik ook al gauw naartoe kwam om me op te halen want ons hotel ligt weer eens ergens anders. In de kerk werden we hartelijke ontvangen door een paar vrouwen die daar als vrijwilliger zaten voor geïnteresseerden en pelgrims. Zij hebben mij van een stempel voorzien en wilden weten waar ik vandaan kwam, wat ik al gefietst had en waar de volgende etappe heen ging, tevens vroegen ook bezorgd of we al een kamer hadden omdat het zo druk was in Oloron. We konden ze dus geruststellen maar ik vond het wel erg aardig.
Al met al was het later geworden voordat ik in Oloron was dan ik had gehoopt. Ondanks de extra stop + wachttijd op Dik, ben ik met 130 km en 1307 hoogtemeters zeer tevreden en ik vond het wel een lekker fietsdagje.
Ons hotel bleek in trek bij meerdere fietsers te zijn. Terwijl ik onder de douche stond heeft Dik mijn fietsketting en tandwielen schoongemaakt, wat wel even nodig was. Hij was daarin niet de enige want ondertussen stonden er nog een aantal mannen hun ketting even schoon te maken. Ik heb nog wel wat aan mijn dagboek kunnen werken maar niet genoeg om het te versturen want we moesten ook nog eten. Na het eten heb ik eerst nog mijn route uitgewerkt maar ben daarna gaan slapen.