Vandaag het echte klimwerk 4%-6%-8%-10%

Donderdag 1september 10de fietsdag

Voor vanmiddag was er wederom regen voorspeld al zag het er naar uit dat het eerder zou gebeuren. Regenbroek zat nog rond mijn fietsstang en de rest binnen handbereik.
Lennart heeft me vanmorgen met de auto weggebracht naar mijn startpunt. Alleen wel een ander punt dan waar ik gisteren gestopt was. De 1ste 10 tot 12 km zouden net zo slecht zijn als wat ik gisteren heb gefietst. Hierdoor heb ik de route een stukje aangepast waardoor ik zelfs een paar km meer moest fietsen maar liever dat dan over een soort van hobbelige gatenkaas te rijden met ook nog eens veel losse steentjes. Steentjes die er in een ver verleden voor gezorgd hadden dat de gatenkaas geen gaten had maar gewoon kaas was. :)
De weg die ik nu nam liep op een aantal plaatsen redelijk parallel met de A20 maar daar merkte ik weinig van door de dichte begroeiingen van bomen en struiken. Door het heuvelachtige karakter van de omgeving kon ik weer heerlijk genieten van de vergezichten als er even geen bomen stonden en de frisse lucht. Hoe fris bleek maar weer eens toen ik Brive-la-Gaillarde een redelijk grote stad binnenfietste. Het was er benauwd, erg druk, (1september dus alles en iedereen moest natuurlijk weer beginnen) maar het stonk er ook echt vreselijk. Ik heb er dus maar van afgezien om er rond te kijken en ben zo snel mogelijk de stad uitgefietst wel over mooie fietspaden trouwens. Net buiten de stad ging het snel heuvelopwaarts waarbij ik op een bepaald moment het gevoel kreeg dat ik eerder bergopwaarts fietste zoals bij de Mont-Ventoux. Dat bleek ook wel te kloppen want toen ik boven was, althans dat dacht ik op dat moment omdat het er even iets vlakker was, en achterom keek zag ik een bordje met afdaling 10% dat had ik dus goed getaxeerd. Ook de klim bleek nog niet gedaan. Eenmaal echt boven waar vandaan ik een schitterend uitzicht had, ben ik even gestopt en heb in een ruk halve bidon leeggedronken. Later mijn boekje er nog eens op nageslagen en zag de cijfers staan die ik voelde. Een forse klim van 6km met stijgingspercentages tussen de 6 en 8% en 500m 10%. Daar het sms’je van Lennart gelezen die inmiddels in Turenne zat en hij vertelde dat ik beter een omweg kon maken via de D38 dan de route volgen. Dat had hij gedaan en die weg was zo mogelijk slechter dan die van gisteren. Vanwaar ik stond was de D8 voor mij beter wel iets verder maar och klimmen blijft hetzelfde. Voordeel van deze route was wel dat je kon genieten van het fraai uitzicht op het stadje omdat het tegen een heuvel aanligt anders was je midden in het stadje aangekomen.
Op een bankje naast de weg eerst maar eens bijgekomen van al het klimmen onder het genot van mijn dagelijkse dosis :). Turenne is een klein maar toch imponerend vestingstadje wat op een hoge heuvelrots ligt. Via een van de stadspoorten liepen we over smalle onregelmatige straatjes naar boven om daar bij een gezellig restaurantje onze lunch te gebruiken. Later bleek het van twee Nederlandse mannen te zijn want toen ik afrekende sprak hij Nederlands met me. De kerk in Turenne werd afgebouwd door een dochter van Willem van Oranje. Je weet wel de eerste koning van Nederland. :) Turenne is erg lang semi-onafhankelijk graafschap geweest. Een van de Graven van Turenne in de 12de eeuw is bekend geworden als pelgrim naar Santiago de Compostella.
De laatste 40km te gaan tot het eindpunt van deze dag begon met een steile klim de heuvelrug op en het dorpje uit. Elke klim wordt ook nu weer beloond met een afdaling, ditmaal een van 7,5km zo ontzettend leuk :). Och die 2km klimmen naar het kalksteenplateau van Martel vielen wel mee bovendien. De afdaling die volgde bracht mij naar het dal van de Dordogne. Daar heb ik een tijdje grinnikend op mijn fiets gezeten. Op een bepaald moment zag ik een groepje mensen staan die me nogal vreemd bekeken terwijl ik eraan kwam. Nadat ik ze voorbij was hoorde ik in onvervalst Nederlands “hé daar gaat de kampioen van 2010”. Ik had namelijk mijn kampioenentrui van vorig jaar aan en dat staat er in grote letters op. :)
Ineens moest ik van de weg af een klein smal weggetje in, hmm smal weggetje? ik wantrouw die zo langzamerhand ook deze gaat vast omhoog. Was “maar” 10km met “maar” 2km aan 7% eitje toch? In het boekje werd gesproken dat het vanaf de Dordogne een bijna sub-tropisch klimaat was. Hoezo ‘was’ naar mijn mening was het gewoon sub-tropisch :) zwoel, warm en weinig tot geen wind. Dat nam niet weg dat toen ik boven aankwam in het zeer drukke L’Hospitalet ik het wel héél erg warm had. Daar Lennart gebeld om te vragen welk we hotel we hadden. De moed zonk me op dat moment even in de schoenen toen bleek dat ik er nog niet was en aan de overkant van de berg moest zijn. Het uitzicht op Rocamadour was weliswaar fenomenaal maar het lag wel een stuk hoger dan de plek waar ik stond. Een in en op de rots vastgeplakte stad die gedomineerd wordt door het kasteel bovenop de berg en de abdij plus kerk die iets lager lag. Lennart stelde me gerust en vertelde dat ik een afdaling van 1,5km had om in de plaats aan te komen. Nadat ik nog eens goed gekeken had begreep ik wat hij bedoelde. Oké dan maar nog 1 keer naar beneden. De naam van de stad is te danken aan de kluizenaar St.Amadour en aangekomen in het smalle maar erg drukke straatje (veel mensen) ben ik tot aan het hotel te voet gegaan. Links en rechts allemaal shops met souvenirs, producten uit de streek en hotels.
Aangekomen in ons hotel met de toepasselijke naam Terminus de Pelligrane zat Lennart al op me te wachten. Na eerst even snel een cola gedronken te hebben gauw een douche gepakt zodat we snel alles konden gaan verkennen. Wederom wat vermoeid van het fietsen hebben we de lift naar boven genomen in plaats van de ‘Grand Escalier’ de 216 tellende stenen trap. Vroeger werden die door pelgrims op hun blote knieën gedaan, nog steeds zijn er pelgrims die dat als boetedoening doen. Wanneer je met de lift naar boven gaat moet je eerst een poortje onderdoor en daarna kom je op de La Place des Senhals uit bij de kapel van de Zwarte Madonna. Daar is tevens het bisschoppelijk paleis en het fraaie voorplein waar de kapellen en de kerken aangrenzen. De kerk ST.Michel schuilt half onder de rotsen. Lennart en ik liepen ieder voor zich rond te kijken. Erg indrukwekkend maar waar ik vooral heel stil van werd was de kapel van de Zwarte Madonna. Zo mooi en een sfeer die ik niet kan beschrijven maar me wel kippenvel bezorgde velen met mij. Heb je nog weleens dat er her en der luid wordt gesproken, zelfs daar waar ze om stilte vragen, hier hoorde je echt helemaal niemand. Iedereen was stiller dan stil echt bijzonder. Na een tijdje gezeten te hebben ging ik maar weer naar buiten alwaar Lennart ook stil en onder de indruk steunend op de reling van de stenen voor zich uit stond te staren. Zwijgend liepen we verder en nadat ik mijn stempel had opgehaald gingen we weer met de lift naar beneden. Terug aangekomen in het dorpje hebben we wat inkopen gedaan en naar ons hotel gegaan.
In het hotel hebben we ’s avonds 2 leuke en boeiende weken, die hij als volger en manusje van alles was, en ik de fietser afgesloten door onszelf te verwennen met een heerlijk menu met alles erop en eraan. Maandag moet hij weer op de universiteit beginnen.
Morgen gaat hij nog wel even mee tot ik het grootste gedeelte van de rit heb gefietst om me daarna in een hotel in Moissac te brengen. Daar lunchen we dan nog even samen voordat hij de eerste 500/600km naar huis aanvangt. Hiervandaan zit hij erg vlug op de snelweg naar Toulouse. Ergens in de buurt van Orléans zal hij Dik en Laura ontmoeten om de volgende dag ieder een andere kant op te gaan.
Vanaf deze plek nogmaals, dank je wel lieve Lennart.

Vrijdag 2 september.
Kort fietsdagje, dag Lennart.
Vanuit het terras van ons hotel kon je aan de overzijde tegen de rotswand van het dal een weg indrukwekkend omhoog lopen, even later fietste ik daar overheen. Zoals Lennart al eerder had opgemerkt viel de klim dan toch wel mee. De klim was verdeeld in 3 stukken die elkaar wel snel opvolgden. Van bijna 100m ging ik eerst naar 237, vervolgens naar 336 en als laatste stukje van die klim naar 425m. De meeste toeristen lagen nog duidelijk allemaal op een oor want ben helemaal niemand tegengekomen. Ik heb zeker een km of 10 in totale stilte gefietst voordat ik een eerste auto hoorde, zag en helaas erg snel rook. Helaas bleef die lucht erg lang hangen. Naar ik kon beoordelen was het een vrachtauto waarin volgens mij slachtafval of iets dergelijks zat, brr wat een stank zeg.
Onderweg kwam ik steeds vaker de typische stenen muurtjes tegen die je in deze streek veel ziet. Losse stenen die zo gestapeld zijn dat het toch een stevige omheining vormt voor het vee of als afsluiting van boerderijen. Sommige muurtjes zijn helemaal verweerd, ze zitten onder het mos, allerlei soorten bloemen, grassen er zijn er waar zelfs meidoornstruiken op groeien. Hierdoor zijn er her en der hele stukken die vervallen zijn. Andere muurtjes zijn dan weer netjes gerestaureerd of zelfs opnieuw gemaakt.
Vanaf Labastide-Murat had ik een 20km! lange afdaling niet allemaal even stijl naar beneden maar afdalen is afdalen. Echt stoer al moest ik helaas soms toch in de remmen omdat de bochten wel erg scherp waren en soms onoverzichtelijk. Dat mocht de pret niet drukken.
Wel heb ik een keer een soort noodstop gemaakt omdat mijn GPS ineens uitviel terwijl de batterijen net allemaal opgeladen waren. Ik hem opnieuw aangezet op het moment dat ik terug op mijn fiets stapte viel hij weer uit. Technisch als ik ben dan maar de batterijen er even uitgehaald om ze er gewoon weer terug in te stoppen. Gelukkig hij deed het weer maar pfff was me dat even schrikken. Nu heb ik altijd wel reserve batterijen bij me maar ja als hij met volle batterijen de geest geeft dan helpen die reserve denk ik ook niet. Toch een heel stuk mij GPS angstvallig in het oog gehouden. Later wilde ik Lennart een sms sturen om te vragen of hij in de buurt van Cahors toch nog snel een kop thee voor me had. Bleek ik voor het eerst in deze 2 weken geen bereik te hebben. Misschien omdat het dal van de Lot tussen twee hoge beboste heuvels ligt, ik heb geen idee. Met dat beetje bereik wat ik soms had lukte het dan toch om van Lennart iets te ontvangen of iets te versturen.
In Cahors op het plein met een de 2 fonteinen mijn thee opgedronken, koek en sinaasappel gegeten en weer verder. Daar spraken we af dat ik nog een uurtje door zou fietsen. Veel langer had ik het vanwege de hitte denk ik ook niet uitgehouden. Toen ik stopte was het alweer 30 graden maar fietste wel over een open vlakte waar de temperatuur gevoelsmatig al snel hoger ligt. Wel raar om het laatste stukje met de auto te doen ipv met de fiets. De planning was ook eigenlijk dat ik eventueel ’s avonds of zaterdagochtend nog een stuk op en neer zou fietsen vanuit het hotel. Alleen besliste het lot daar anders over.
In het hotel me een heel klein beetje opgefrist voor onze lunch. Na de lunch mijn laatste spullen uit de auto gehaald, mijn fiets in de garage gezet en Lennart uitgezwaaid. Snik
Terug op mijn kamer eerst een douche genomen voordat ik verder zou gaan met mijn verslag van de afgelopen paar dagen. De foto’s die ik erbij wil hebben uitzoeken en een begin maken met de route voor zondag. De tas met kaarten en mijn laptops (ja ik heb er twee, wel zo handig als je beide je mail wilt checken) gepakt.
Op dat moment kwam ik tot de onthutsende ontdekking dat juist de kleine en voor mij de meest belangrijke laptop, die waar mijn route op staat plus mijn memorystick met alle foto’s er niet inzat. Wel vond ik van hem twee tijdschriften vast heel boeiend want die gingen hoe kan het ook anders, over eten, beetje vreemde wisseltruc. Eten heb je wel nodig bij het fietsen maar daar zet je geen route mee uit. Oh help, hij zou hem toch niet in het vorige hotel hebben laten liggen? Hij moest die ochtend nog even de naam van het hotel opzoeken die Dik had doorgemaild. Nee hé, dit zal toch niet echt waar zijn, dit droom ik toch hoopte ik nog maar niks hoor hij zat er echt niet in en ook niet in mijn koffer wat ik even stilletjes hoopte. Tja, geen laptop betekend geen route, geen route geen fietstocht, ik heb natuurlijk wel een boekje maar dat fiets wat lastig met een boekje in een hand.
Even was er paniek, nou ja even…. Telkens probeerde ik Lennart te bellen maar die nam uiteraard niet op want hij heeft geen hands free. Dan maar een aantal sms’jes gestuurd in de hoop dat hij dat op zijn minst verdacht zou vinden en dan op de eerste de beste parkeerplaats te stoppen om te zien wat er aan de hand was.
Eindelijk om 10 over 4 (net voor ik mijn massage die ik via het hotel geregeld had) kwam het verlossende sms’je, sorry mam hij zit in mijn tas. Pffffff wat een opluchting.:)
De massage was een cadeautje aan mezelf na twee weken fietsen en heerlijk ontspannend.
Na de massage naar de abdijkerk gelopen daar alvast rondgekeken en weer een stempel opgehaald. De rest ging ik de volgende dag wel met Dik en Laura bekijken.
Terug in het hotel op mijn andere laptop dan maar begonnen aan het vorige verslag Tussendoor uiteraard wel gegeten hoor.
Tegen 9 uur werd ik nog even gebeld door mijn mede bestuursleden en hielden een soort videoconferentie alleen werkte de video niet :) (gelukkig):).
’s Avonds rond half 12 in bed nog even iets gelezen en gaan slapen met de wetenschap dat ik niet vroeg op hoef. :)
Even nog een paar feitjes van de afgelopen 5 fietsdagen.
Ik heb 504, 64km gefietst
Een max snelheid van 51,2 km
Bewogen gemiddelde van 18,92 km/uur
Tijd bewogen is 25H 59min
Aantal hoogtemeters 6111m

Zaterdag 3 september
Vanmorgen was ik iets voor 7uur al wakker terwijl ik eigenlijk mocht uitslapen. Ogen dicht houden jezelf nog maar eens lekker in je kussen laten zakken en doorslapen. Is me uiteindelijk tot 9 uur gelukt :). Verder wel rustig aangedaan en genoten van een uitgebreid ontbijt. De rest van de dag totdat Dik en Laura arriveerden besteed aan het bijhouden van mijn dagboek. Zij kwamen rond twee uur aan en hebben gezellig in ons hotel de lunch gebruikt. Gedrieën door het stadje gelopen en heb ik nogmaals de kerk bezocht. Hierachter lag de abdij en die had ik nog niet gezien. Verder weinig bijzonderheden in dit plaatsje.
’s Avonds hebben we heerlijk op het terras gegeten en met Laura de route voor de volgende dag alvast doorgenomen.