Ik haat grind :( :( en mijn fiets ook :( :(

Sorry voor het lange wachten maar de afgelopen dagen waren nogal inspannend geweest en genoot dan bij aankomst in het hotel eerst lekker lang van een warm bad.
Deze laatste 4 fietsdagen schrijf ik wel in 2 keer. Wordt veel lezen dus maar ik heb ook zoveel gezien en meegemaakt.
De foto’s van deze twee dagen krijg je wat later wil je weten waarom? Dan moet je nog even een dagje geduld hebben, dat krijg je te horen aan het eind van het tweede deel.

Dinsdag 30 augustus 8ste fietsdag
Met een nog bleek zonnetje, die had het vast ook koud bij de 8 graden die het maar was :), stapte ik even voor 8 op de fiets. Warm ingepakt dit keer met zowel been- als armstukken en mijn wintervest van de fietsclub. Uiteraard had ik ook de rest van mijn fietskledij aan :).Een paar warme handschoenen hadden ook best gekund.
Het boekje beloofde mij vandaag een soort Ardennen etappe, daarvan bleek niets teveel gezegd. Het zou tevens een erg boeiende rit worden waarbij veel te zien zou zijn.
Al na 7km was het raak, mijn eerste burcht in Sarzy. (zie foto) Deze burcht stamt uit de 14de eeuw. Van de 38 hoge torens en de 3 bruggen heeft de burcht er nu nog 4 over. Helaas was de burcht zelf nog niet open maar ik kon wel over de binnenplaats rondlopen en zo toch de sfeer een beetje proeven. De bijgebouwen worden als opslagruimte gebruikt voor de boerderij die naast de burcht ligt. Volgens mij heb ik in een vorig leven bij een burcht of kasteel gewoond want vind het nog steeds erg boeiend om er rond te lopen.:)
Mijn weg vervolgend kwam ik na 10km in Neuvy-St.Sépulchre aan. In de 11de eeuw begonnen met de bouw van een kerkje ter ere van St.-Jacob. Hier vonden de pelgrims uit die tijd verzorging. Rond 1027 hebben een aantal teruggekeerde pelgrims uit Jeruzalem bedacht om de kerk af te breken en er een kopie neer te zetten van de H. Grafkerk (St.Sepulchre). Men liet alleen dat deel van de kerk staan die nodig waren voor de ronde vorm. Later kregen ze bericht dat die kerk ginds was verwoest en in een rechthoek opnieuw gebouwd. Het resultaat nu is de wel heel bijzondere kerk. Het heeft een ronde vorm met binnen een koepel die rust op 11 onderpilaren en prachtige kapitelen maar deze sluiten niet aan bij de 14 bovenpilaren of de 8 bovenvensters. Toch past het geheel wonderwel samen zonder om te vallen. (ik vond dit wel even de moeite waard om te vertellen).
Nadat ik bij het kerkje arriveerde kwam er net een ouder vrouwtje uit die de deur weer dicht deed. Ik dacht even dat je er niet in mocht maar nadat ik had gevraagd of de kerk open was gaf ze me een hele uitleg. Ik mocht gewoon naar binnen en zelf de lichtknop aandoen die ook weer automatisch uitgaat. Mijn fiets moest ik ook maar binnen zetten want dat vond ze beter. Na me nog eens duidelijk gezegd te hebben dat ik de deur toch echt goed moest sluiten ging ze weg en liet mij daar alleen achter. Eerst mezelf maar eens verbaasd over het eerste ronde deel waar ik instond. Kon het geheel niet zo goed op de foto krijgen maar ik heb het wel ongeveer. (kunt ook mijn fiets in het hoekje zien staan):) Lennart heeft voor mij later een stempel bij de plaatselijke presse aan de overkant gehaald (dit hing aangegeven op het prikbord in de kerk) omdat ik mijn paspoort in mijn tasje in de auto had laten liggen.
Mijn theepauze was al rond de 35/40km, vroeger dan normaal maar ik was ondertussen zo vaak gestopt dat ik mijn fietsritme even kwijt was. Na dit stuk zou er even niets bijzonders te zien zijn zodat ik dan gewoon door kon fietsen tot aan de lunch en dat leek me wel zo handig.
De route hierna begon steeds heuvelachtiger te worden en fietste ik over de uitlopers van het Massif-Central. Niet alleen hierin leek het sterk op de Ardennen maar ook door het vele groen onderweg en de huizen die vaak veel overeenkomsten vertonen met die in de Ardennen. De leistenen daken, de kleine raampjes, de onregelmatig beetje grauwe grove stenen. Wel zag je hier bij ongeveer de helft van de huizen dat ze de muren schilderden waardoor het minder somber leek. Echt een landbouw en veeteelt gebied met de bekende Charolais of Limosin koeien o ja en erg veel kalfjes. Een keer gehad dat ik er een foto van nam en alle koeien en kalfjes mijn kant nieuwsgierig opkeken. Nadat de kalfjes mijn kant op begonnen te lopen vond de oudste koe dat niet zo’n goed idee en begon te loeien waardoor een aantal anderen dat overnamen en de koeien ineens allemaal de andere kant begonnen op te lopen. Dat vond ik wel een grappig gezicht.
Net voor je aankomt in Crozant (Lennart en ik hadden het over croissant :)) heb je een heerlijke afdaling. Op het moment dat je denkt (altijd fout zoiets te denken bleek iets later maar weer eens) dit gaat lekker dat mag nog wel even duren van mij kom je een brug opgereden waar ik ook al aardig voor in de remmen moest door de haakse bocht. Met dat wat ik toen zag moest!!! ik gewoon even stoppen. Zo onvoorstelbaar mooi was het uitzicht met de zon die door de bomen op het water in de kloof scheen, waarvoor de rivier de Creuze verantwoordelijk was. Ik wist niet waar ik het eerst moest kijken, links, rechts of toch maar recht voor me. Uiteindelijk met mijn armen op de reling van de brug eerst maar eens “gewoon” genoten van de rotspartijen, de bossen erom heen om daarna pas de foto’s te maken waarvan je eigenlijk al weet dat ze lang niet zo mooi zijn als in het echt. Wel weer met de wetenschap dat als ik ze later terugzie ik dan wel de herinnering op kan roepen hoe of het in werkelijkheid was. Tevens momenten waarop ik dan toch denk, dit gun je iedereen maar ik sta hier nu in mijn uppie en denk aan het waarom ik hier sta en waarom ik dit doe.
Na genoten te hebben van al dat moois lied de realiteit zich zien namelijk d.m.v. een pittige klim naar het echte dorpje. Op de heuvel van het dorpje stond een burcht alleen was die niet zo goed te zien want ze hadden hem ingepakt (geen cadeautje voor mij :) vanwege restauratie. Na het dorpje volgde al snel de volgende klim met daarna eindelijk weer een afdaling en terecht kwam in een klein dorpje waar Lennart en ik onze broodjes hebben opgegeten naast de kerk waar een aantal picknick tafels stonden. Weer eens wat anders dan op een picknickweide of langs de kant van de weg.
Zo’n 5 km voor La-Souterraine (had er toen 75 km met veel stops opzitten) kwam ik een bordje tegen met wegwerkzaamheden en route barré, mm wat zal ik doen? kan ik erdoor of niet vroeg ik mezelf af. Een automobilist die ook die kant opmoest en mij zag aarzelen doordat ik mijn kaart tevoorschijn haalde, vertelde dat ik gewoon door kon rijden. C’ est fini, pad probleme. Oké dan maar en fietste vrolijk verder want anders had ik een aardig stuk om moeten fietsen. Misschien was dat toch beter geweest toen ik ontdekte wat ze hadden gedaan. De weg was opnieuw geasfalteerd, fijn toch? ware het niet dat ze over het asfalt, zoals overal hier, grind hadden gestrooid! Grind in alle soorten en maten van piepklein tot groot en het was, bleek later, nog niet aangewalst. Voor een auto geen enkel probleem maar met je koersfiets ???? een echte ramp!!!!:( Eerst ging het bergop, vooruit dat ging wel redelijk want ik fiets nooit zo snel bergop, bergaf werd al een heel stuk minder want je slipt alle kanten op dus rustig, heel rustig aan mevrouwtje. Ineens had ik het gevoel dat mijn fiets ergens blokkeerde echt raar. Het was alsof ik beide remmen tegelijk aantrok. Ik kon eerst zo gauw niet ontdekken waardoor dat kwam, zat er misschien iets tussen mijn ketting. Na een paar keer gestopt en gekeken te hebben want soms ging het weer een meter, zag ik eindelijk wat het probleem was. In mijn voorvork zit een holte en daarin was een kiezel gaan zitten die soms tegen mijn wiel aankwam. Na veel gepeuter had ik dat er eindelijk uit en ging nog weer wat rustiger verder. Ik had inmiddels vast al wel 2km gedaan van de 5 of 6km. Even later hetzelfde probleem wat ik ook probeerde het lukte me dit keer niet om het steentje eruit te krijgen. Geen probleem toch, dan haal je toch gewoon je voorwiel er even uit? Dat had ik gedacht, wat ik ook probeerde met 1 hand, met 2 handen, ik kreeg mijn klipje niet los waarmee je het voorwiel los maakt. Fiets maar eens neergelegd zodat ik wat meer kracht kon zetten niets hielp het wiel wilde niet los en het steentje ook niet. Ook de auto hielp niet die met een onmogelijke bloedgang over het grind harder kwam aangestoven dan de max snelheid 30km en voor een ware kiezelregen zorgde. Heb toen even iets zeer onvriendelijks geroepen nadat ik de steentjes van mijn armen en benen afplukte, heb daar dus een paar “mooie” blauwe plekken aan overgehouden :). Ik ben dan maar gaan lopen/stappen wat ook lastig was want het wiel bleef telkens blokkeren. Om mijn band te behouden heb ik het voorste gedeelte dan maar opgetild en ben verder door de berm gewandeld. Ik had ondertussen wel Lennart even gebeld waar die zat en of ie mij kon helpen want ja, waar heb je anders een volgauto voor. Hij zou er met 20 min zijn en ik besloot ondertussen toch maar door te gaan. Na verloop van tijd kwam ik ineens weer een huis tegen waar toevallig een man net klaar was met het gras maaien. Die zag mij met mijn fiets sjouwen en vroeg in soort van dialect Frans wat het probleem was. Wijzend op mijn cajou (wist ik nog van het canoyningen) in mijn voorvork,op het klemmetje van mijn wiel en met die paar woorden Frans begreep hij mijn probleem. Hij, een stevig uit de kluiten gewassen man, (zoals mijn buurman Jos) zou dat klusje wel even klaren, niet dus! Na heel veel proberen en waarschijnlijk de een of ander Franse vervloeking (verstond het toch niet maar klonk niet echt positief) had ie dan eindelijk het klemmetje los en kon mijn voorwiel eruit en dus ook dat stomme steentje. Hierna was ie even aan het prutsen met de wielklem zodat je hem daarna normaal los kon krijgen. Gezien het aantal fietsen die ik in zijn garage zag staan was het toch ook wel iemand die weet hoe zo’n fiets werkt.
Ik was net weer op weg toen Lennart eraan kwam en de fiets even in de auto legde om me een stukje verderop weer af te zetten. Uiteindelijk bleek dat ik nog maar zo’n 500m te gaan had voor het eind van de wegwerkzaamheden!
De laatste 20/22km waren best lastig te doen. Niet alleen vanwege het klimmen maar meer omdat het ineens steeds warmer werd. De regenbuien heb ik wel vaak over zien komen en een paar maal een spetter gevoeld maar het zette aan mijn kant van de berg gelukkig niet door. Dat is dus wel een voordeel van in de heuvels te fietsen. Ik had echt het idee dat de temperatuur per kwartier een paar graden omhoog ging. Die temperatuur voelde ik ook al snel op met name mijn linkerarm en linkerbeen gloeien. De laatste 5/6 km voerde mij bergop over een nieuwe, net geasfalteerde, weg zonder enige beschutting waarbij het zweet op dat moment in straaltjes naar beneden liep. Het uitzicht vanaf de laatste bocht liet mij de rest al snel vergeten. Lennart had me beloofd dat ik een mooi en veelbelovend uitzicht op het dorp zou hebben. Aan de andere kant op de heuvel lag een immens grote abdij waar de plaats zijn naam voor een deel aan te danken had Bénévent-L’Abbye. Deze ligt aan de voet van de Puy de Goth/Gaud (Keltisch voor ‘vreugdeberg’) op 541m “hoog” (wie noemt een berg nu vreugdeberg, hoog of hoger het blijft klimmen :). Bij helder weer kun je de Puy de Dôme zien. Ik ben er niet gaan kijken want vond dat ik met mijn 1442 hoogtemeters wel genoeg geklommen had voor een dagje fietsen. Begin jaren ’90 hebben ze alleen de restauratie van de toren nogal verputst. Van de typerende Keltische puntvorm hebben ze er ineens een leistenen puntdak van gemaakt. Trekkers te voet en per fiets vinden tegenover de kerk een eenvoudige overnachting; een 1000jarige traditie! die al gesponsord wordt door …Shell waarvan je de sleutel kunt ophalen bij de apotheek!
Aangekomen bij ons hotel eerst maar uitgebreid een lekker bad genomen en bekomen van de tocht. Daarna met Lennart het dorpje verkend en door en rond de abdij gelopen. Bij het theehuis tegenover de abdij hebben we verschillende soorten thee opgehaald nadat het ene na het andere blik onder onze neus werd gehouden en er van alles over werd verteld. Tevens lieten ze er ons verschillende siropen proeven die in de streek gemaakt werden. Dat vonden we wel grappig en het is weer eens wat anders dan wijn proeven. Je wordt er in ieder geval niet dronken van en je mag erna gewoon weer autorijden. :)
’s Avonds weer heerlijk in het hotel gegeten en zijn redelijk op tijd gaan slapen.

Woensdag 31 augustus 9de fietsdag.
Schakelen, schakelen en nog eens schakelen
Ook vandaag was het weer frisjes bij de start maar ik hoop dat het weer net zo meezit als gisteren alhoewel de verwachtingen iets minder gunstig zijn. In de middag kan er vanaf 12 uur regen vallen. Ik ben erop voorbereid en heb mijn regenkleding bij me bovendien kan ik er toch niets aan veranderen.
Vanaf Bénévent-L’Abbye liep de route al slingerend over rustige wegen door een prachtige bosrijke en heuvelachtige omgeving. Je waant je hier nog steeds in de Ardennen mede door de kleine slaperige dorpjes. Ook hier gold weer dat je er praktisch niemand op straat ziet, heel af en toe iemand die net van de bakker komt met onder zijn armen een of meerdere stokbroden.
Net voor St.Leonard-de-Noblat moest ik ineens van de rustige weg afslaan naar een nog rustiger weg voor ongeveer een km of 6. Aangezien ik dan door Lussac zou komen besloot ik dat toch maar te doen. Die naam zegt de meeste onder jullie waarschijnlijk niets maar Lussac was een beroemd Natuurkundige en aangezien Dik ook een Natuurkundige is vond ik het wel zo netjes om dan op zijn minst even langs het geboortehuis te rijden. Dat stukje verliep wel goed maar de laatste 2 km liepen iets anders dan gedacht. De weg waar ik overheen moest was ineens een privéweg geworden, moet kunnen toch? Hierdoor moest ik iets omrijden. Dat iets was helaas, zoals ik al eens eerder was tegengekomen, niet alleen steiler dan de rest maar ook erg smal. Dat vond ik maar ook en vooral de eigenaar van de auto die mij tegemoet kwam niet echt leuk want hij moest vol op de rem de berm in terwijl ik toch echt aan de kant fietste. Hierbij hoorde ik wel wat schuren onder en naast de auto maar gezien het feit dat hij daarna gewoon doorreed was er niks aan de hand. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom je hier nog zo ontzettend veel oude auto’s, type koekblik, als sterk gehavende blikken rond ziet rijden en bovendien soms ook nog ongelooflijk stinken. Ook de nieuwere auto’s hebben vaak heel wat blikschade.
In St. Leonard wederom bij een fonteintje voor de kerk thee gedronken en mijn koek gegeten. Martin op die koek zal ik je weleens trakteren als ik terugben. Lijkt een heel klein beetje op peperkoek maar dan doe ik hem geen eer aan. Net zoiets als een goedkope biefstuk vergelijken met een Chateaubriand. :)
Het ging zo lekker dat ik eigenlijk geen zin had om lang te lunchen, bovendien was er weinig tot niets in de buurt, zodat ik met Lennart had afgesproken dat hij t.h.v. St.Germain-les-Belle nog een keer met thee en koek klaar zou staan. Daar hebben lennart en ik wel even hartelijk gelachen. Nadat ik de bocht om kwam zeilen, nee niet met een boot maar gewoon op mijn roze fietsje want ik ging op dat moment lekker bergaf, zag ik onze auto al halverwege de heuvel staan en Lennart die omhoog liep met mijn theebeker en koek in zijn hand. Ik remde dan toch maar even iets af omdat ik dacht dat ie mij niet gezien had maar Lennart riep juist dat ik door moest fietsen tot bovenop de heuvel dat leek hem wat makkelijker voor mij :) Bovenaan was ook soort stopstreep door een reep asfalt die ertussen was geplakt en ben braaf doorgefietst en kwam er als 1ste aan :) Na een gezellige babbel in de berm besloot ik nadat ik alles op en leeg had snel weer verder te gaan voor de laatste 30km. Ik wilde nog wel even mijn bidon bijvullen. Lennart ging de waterfles ophalen en kwam toen op een holletje naar boven. De auto die net voorbij reed keek wel even raar op want ja ik zat in de berm met mijn helm op en mijn fiets lag naast me. Tja, als er dan iemand hollend met een waterfles naar je toe komt geeft dat natuurlijk een wat vertekenend beeld.:)
Ik had er zo’n 10km opzitten toen ik bij een nogal raar kruispunt aankwam waarvan er 5 straten in een wat vreemde boog van wegliepen. toch maar een keer extra afgestapt om de juiste zijweg te pakken, ik dacht namelijk even dat ik iemand zijn oprit opreed wat dus uiteindelijk niet zo was. Daarin stond ik blijkbaar niet alleen want ik zag een medefietser vertwijfeld om zich heen kijken. Hij begon in het Frans iets te vragen maar ik kon hem snel in het Nederlands geruststellen. Lennart had hem al in het plaatsje gezien waar ik mijn thee kreeg en hij viel nogal op door het fluovestje wat ie droeg met daarop de tekst politiezone Druivenstreek. Aangezien ik dezelfde tekst zag leek het me logisch dat ie uit onze streek kwam. Blijkt hij dus uit Jesus-Eik te komen! (ben alleen vergeten te vragen hoe die heette) Hij was op dat moment wel erg blij dat ik hem kon helpen want het boekje was niet al te duidelijk op sommige punten vond ie (ik ook maar ik heb alles uitgewerkt op GPS ). Verder werd uit zijn gesprek duidelijk dat ie het even helemaal gehad had of op zijn Vlaams gezegd, hij zat er behoorlijk doorheen. De laatste paar dagen zaten hem nogal tegen, problemen met overnachtingen en andere ongemakken. Hij was blij te horen dat ik met de overnachting in o.a. Vezelay ook problemen had gehad. Er bleek dat weekend een muziekfestijn te zijn waardoor alles in de omgeving vol zat. Na een 10 minuten gebabbeld te hebben gingen we ieder weer onze eigen weg.
Een klein uurtje later kwam ik in Uzerche onze rustplaats aan. Daar bij de plaatselijke snackbar een “broodje”, eigenlijk heel stokbrood, gegeten en daar besloten om nog een eindje te fietsen. Zo'n 10 of 20km afhankelijk hoe het zou gaan. Het werden er dus 10 want het was een ontzettend slechte weg met een paar kleine vennijnige klimmetjes en daar had ik ineens genoeg van. Op de 1ste stopplek de fiets toch maar in de auto gelegd en terug naar het hotel gereden. Ondertussen vertelde Lennart dat hij onze plaatsgenoot d.m.v. de Tom-Tom een paar hotels had kunnen opgeven. Tevens had ie hem zijn telefoonnummer maar gegeven voor als er iets was.
In ons hotel aangekomen bleek ik deze dag met 1890 hoogtemeters meer had geklommen dan de dag ervoor terwijl ik me gisteren een stuk vermoeider voelde, misschien door al het stoppen en optrekken. Dit was echt een dag van continu schakelen tussen mijn allergrootste verzet, mmm lekker naar beneden :), en mijn allerkleinste verzet pfff alweer klimmen.:)allemaal best te doen maar
dat nam niet weg dat ik me door Lennart omhoog heb laten rijden om het oude stadscentrum te bezoeken. Eerlijk gezegd zag ik het niet meer zo zitten om die steile klim ook nog eens te voet naar boven te moeten gaan. Er waren twee opties om boven te komen, optie 1 via lange steile rechte trap, optie 2 via een steile weg. Lennart bedacht voor mij optie 3, de auto :) Morgen staat er ook nog een dag met klimmen op het programma.
We zitten weer in een ontzettend leuk hotelletje en het is te merken dat het naseizoen begint want de kamers worden ineens iets goedkoper. Het eten blijft zoals overal hier gewoon erg lekker.