Yes weer een berg op mijn lijstje

Vrijdag 22 mei de 8ste etappe
Het weer zag er vanmorgen in eerste instantie nog steeds niet al te best uit. Eigenlijk had ik eerst gepland om vandaag tussen 7 en 8 uur te vertrekken maar we hadden gisteravond en vannacht een behoorlijk noodweer met regen donder en bliksem. Ik had gelijk al visioenen van de allereerste etappe, zou me dat nu ook bij de eerste etappe van het 2de gedeelte overkomen? :???: Mede daardoor besloten we gisteren al dat ik vandaag later zou vertrekken, bovendien lag ik ook veel te laat in bed door het uitzoeken van mijn foto’s. De wekker liep om 8 uur af en toen regende het nog steeds bij vlagen. :| Uiteindelijk waren de weergoden me toch goed gezind want na het ontbijt werd het steeds droger.:)Toen ik om half 10 vertrok had ik voor de vorm mijn overschoenen plus mijn windvest aan en mijn kleine regenjasje in mijn zak. Wel besloot ik om voor de zekerheid op mijn ander fiets te vertrekken omdat de straten er nog nat en glimmend uitzagen bovendien had Dik gisteren mijn fiets schoongemaakt en ik had absoluut geen zin in slip en of valpartijen wat je sneller met een racefiets overkomt.:wink: Na een 20 minuten had ik al zoiets van het wordt toch wel erg warm ondertussen klaarde ook de lucht steeds meer op. Nog weer 10 minuten verder heb ik dan toch mijn windvest maar uitgedaan. Verder was dit een erg gemakkelijke en korte etappe met wat vals plat erin en weinig bijzonderheden. Na een km of 50 ben ik even gestopt in Feldkirch, een stadje van zo’n 30.000 inwoners en waar een hoop overheidsinstellingen zijn gehuisvest. Het heeft een vrij oude kleine binnenstad met sfeervolle arcadebogen waar je gezellig onderdoor kunt lopen. In de oude Domkirche heb ik weer mijn 5 kaarsjes aangestoken, waarom 5? Een voor mijn ouders, een voor Carla die ik beloofd had om dit stuk te fietsen, een voor alle mensen die kanker hebben, een voor man,kinderen, familie en vrienden en ten slotte een voor alle fietsers die onderweg zijn met als 1ste gedachte iedereen van de fietsclub en dat we allemaal zonder al teveel kleerscheuren schrammen bulten en builen het jaar doorkomen.:smile: Na mijn gebruikelijke beker thee en plak koek was het hierna nog een klein stukje tot aan Bludenz vandaar vertrek ik voor mijn tocht over de Arlbergpas met een hoogte van 1793 m. Dat wordt dus klimmen ,hoe dat afloopt merk ik morgen wel. :wink: Ik heb in ieder geval braaf mijn koolhydraten, in de vorm van een pasta, naar binnen gewerkt dat wat er bij zat smaakte echt naar niets. Verschillende soorten gegrilde vis die ze daarna nog even hebben laten nagaren in een wat onbestendige kleffe vette saus waardoor de vis ineens nogal sompig was geworden. Brrrr :doubt:.
We zaten in een gezellig Gasthaus waar ik mijn fiets wel op een heel aparte plek neer moest zetten van de mevrouw van het hotel nml in het invalidentoilet net naast de receptie. :lol: Tja daar zul je dus niet zo snel naar een fiets zoeken en aangezien er geen invaliden in het hotel waren was ook dat geen probleem. We mochten zelf zeggen hoe laat we ons ontbijt wilden hebben, we hebben dus maar 7 uur gezegd aangezien ik rond half 8 wil vertrekken. Vanuit onze kamer keken we uit op de bergen op zich wel mooi maar toch ook wel een beetje eng. Daar moet ik dus ergens omhoog en overheen fietsen en aangezien mijn klim km’s dit jaar minimaal zijn heb ik toch wel wat schrik.:eek: Gelukkig is de keuze om over de Silvrettapas met zijn 2036m of de Arlbergpas met zijn 1793m te gaan door de weergoden voor mij genomen. Op de Silvrettapas ligt nog teveel sneeuw en is daardoor nog dicht, pff wat een geluk. Ja, ja ik weet het wel ik hoef er niet overheen maar als je de beschrijving leest over wat je tegenkomt en het uitzicht en eenmaal hier tja,toen begon het toch wel te kriebelen zal ik wel of zal ik niet, ik kan ook afstappen als het echt niet gaat. :roll:
Zaterdag 23 mei 9de etappe.
Na het ontbijt ben ik uitgezwaaid door Dik en de eigenaresse van het Gasthaus en al met een klein zonnetje begonnen aan mijn tocht. Wel was het nog erg fris maar dat zou al snel veranderen hadden we gehoord van de mevrouw van het hotel die nog even snel voor mij het weerbericht op en over de pas had bekeken het zou zo’n 30º worden. De eerste 8km door het smalle Klostertal ging geleidelijk, zo kon ik alvast mijn spiertjes lekker laten opwarmen. :smile: Daarna werd het vals plat een paar kleine stukjes venijnige stukjes na. Net voor Dalaas had ik een prachtig uitzicht op een smalle, hoog van de berg, naar beneden stortende waterval die vervolgens uitkwam in een supersnel stromende beek die soms erg breed was en meer de omvang van een rivier had. Overal lagen nog resten sneeuw. Soms had je in de beek dat je eerst de sneeuw zag en daartussendoor stukken waren de sneeuw al weg was gesmolten.:cool: Schitterend allemaal, ook waren dit keer de bloemen, bloeiende bomen en struiken in al zijn geuren en kleuren weer volop aanwezig, echt genieten.:smile: Tussen de 12 en 25 km veranderde het vals plat in percentages tussen de 4 en 7% om vanaf Klösterle over te gaan naar de 10% en de laatste 1 tot 1½ km over te gaan in vals plat. Ik had zo’n 20km gefietst en was dus al aan het klimmen toen ik ineens een gemoedelijke klop op mijn schouder kreeg en er gezegd werd kom op mevrouw veel succes je kunt het wel. Werd ik door 2 mannen voorbijgereden die naar later bleek een groep van 8 mannen vormden. Ik was zo verbaasd dat ik even wat slingerde waardoor ik bijna tegen man 2 opreed. :) Maar ja het waren zo te zien ervaren fietsers dus dat ging allemaal goed. Tja, dat gaf deze burger wat extra moed en een big smile die voorlopig niet van gezicht week. :biggrin: Vlak daarna kwam ik Dik tegen en terwijl ik mijn banaan opat zagen we er nog iemand fietsen die duidelijk bij die ander 2 hoorde vanwege hetzelfde shirt alleen hij had er duidelijk meer moeite mee. We boden hem nog een banaan aan maar hij hoefde niet want had er een bij zich. Ik had mijn banaan amper op toen er nog een heel stel aankwam. Ben dus weer snel op mijn fiets gestapt even later ben ik de uiteindelijke nestor van de groep (zo’n 65 jaar) voorbij gefietst en heb hem succes gewenst. Grappig was dat ik ook weer voorbij werd gefietst door een paar van dat groepje. Een van die mannen begon een praatje en vroeg of ik alleen was. In eerste instantie begon ik het Duits en Engels maar al snel bleek dat ie gewoon Nederlands sprak. :p Ik vertelde dat ik een tocht naar Rome maakte waarop hij antwoordde dat ie dat al had gezien aan het boekje wat achterin mijn shirt stak. Zij gingen ook naar Rome met de hele groep. Ze bleken uit Hamont in België te komen en waren met 8 fietsers en 2 begeleiders die met een camper en fietskar. Die had ik ook al een paar keer gezien terwijl ze langs de kant stonden met fototoestel en camera en al een paar keer naar me gezwaaid hadden. Na elkaar succes gewenst te hebben fietsten we ieder weer in ons eigen tempo de berg op. Net voor het zwaarste stuk heb ik nog even gauw wat gedronken en een banaan gegeten. Het vervelendste stuk was de laatste tunnel waar ik doorheen moest daar vonden een aantal motorrijders het leuk om vlak langs je heen te razen en even extra gas te geven wat het lawaai in de tunnel in geluid verdubbelde. Niet echt prettig zelfs met mijn oordopjes in van mijn muziek was de herrie oorverdovend.evil: Maar goed buiten was het uitzicht weer mooi en dat maakte veel goed. Het laatste stukje was de big smile weer op mijn gezicht terug want Yes weer een berg overwonnen.:razz: :roll: :biggrin: Dik stond me op te wachten om alles op de foto vast te leggen en me te feliciteren natuurlijk. Volgens de borden die er overal staan is de pas 1800m, zo heb ik dus 7 m meer geklommen in 2.45 uur heb ik de 35 km naar de top gefietst. Heb ook weer een magneetje gescoord voor op mijn koelkast. :)
Zit je te genieten van je overwinning op het terras in een lekker zonnetje, komt er een meneer aan fietsen die vraagt of dit de pas is en heel teleurgesteld reageert, hé ben ik er al en verdwaasd om zich heen kijkt. Ik natuurlijk balen want ja als iemand zo reageert, ik weet wel ieder zijn ding maar als je net happy bent en je hoort iemand dan zo reageren, tja? :???: Komt er nog een man aanfietsen die in onvervalst nl zegt, pff wat een lastig k….stuk was dat laatste gedeelte zeg, wat die ander man ook beaamde. Dat vond ik dan wel weer leuk om te horen, gelukkig vond ie het dus wel lastig.:badgrin: Mijn dag kon nu dus helemaal niet meer stuk. Ik wel trouwens, figuurlijk hoor, nee ik ben niet gevallen, ik heb niks stuk of zo het heeft meer te maken met de rest van de rit die ik nog moest doen.
Na de pauze mijn windvest aangedaan, pff wat warm maar ik weet dat ik erg snel blij zal zijn met dat vest als ik naar beneden suis. Vaak vind ik het leuk om van een berg naar beneden te suizen (zoals bv bij de Mont Ventoux waar ik rond de 62 haalde) omdat je weet dat je niet gelijk voor een dom stoplicht of een zijstraat moet stoppen zoals bij ons. Maar deze berg afgaan vond ikecht helemaal niets, eigenlijk best wel eng. :oops: Rare bochten en haarspeldbochten, een heel stuk met een dalingspercentage van 13%. Je hebt dan bijna het gevoel dat je over de kop gaat. :doubt: Ik heb de remtechniek die me vorig jaar door Kurt geleerd is volop toegepast. Om en om remmen en af en toe stoppen om je banden af te laten koelen. De afdaling was weliswaar korter dan die van de Ventoux maar ik ben vaker gestopt. Weinig van de omgeving gezien dus alleen het laatste stuk had normale (haarspeld) bochten en kon ik lekker “ontspannen” omlaag suizen want je moet natuurlijk wel opletten.:wink:
Ik had gepland om nog een 65km te doen vanaf de berg want och dat was toch alleen maar praktisch omlaag en recht. Uiteindelijk bleek dat de laatste 15 km waarvan ik dacht och, nog een goed half uurtje dan ben ik er wel, de voorlopers waren die bij de Rechenpas horen. :sad:
Dik mocht met de auto heerlijk door het dal heen rijden over een gewone B weg maar die helaas verboden was voor fietsers. Die fietsers werden over de oude weg geleid en moesten de berg weer op en gehuchtje in, gehuchtje uit, bergje op bergje af. :doubt: Ja en heb je dan een stevige beklimming nog in je benen zitten dan is dat er net even teveel aan. Wanneer de zon zich dan ook nog van zijn sterkste kant laat zien met zo’n 32º en geen enkel briesje, dan wordt dat kleine half uurtje ineens ruim anderhalf uur. :???: Eindelijk in het dorp aangekomen waarbij ik toen de B weg wel mocht oversteken kwam ik de 2 mannen tegen waarvan de ene zo teleurgesteld was op de berg, en hoorde ze tegen hun begeleiders zeggen dat als ze geweten hadden wat voor lastig stuk dat laatste gedeelte was ze dan een dorp eerder waren gestopt. Welnu die gedachte had ik ook. Ik was echt helemaal gesloopt en mijn humeur was eerlijk gezegd ook beneden het normale peil, arme Dik. :sad: :cry:
Maar goed na een heerlijk heet bad voelde ik me weer gewoon Astrid en kon ik René mijn oudste broer, die er inmiddels ook was gedag zeggen.:razz: Gezellig op het terras gezeten en na de cola een heerlijk wijntje gedronken. Dik heeft alle benodigde fietsspullen e.d. overgedragen aan René en uitgelegd hoe onze dagindeling er ongeveer uitzag en waar we ongeveer langs komen de komende tijd.
’s Avonds lekker lang op het terras gezeten en heerlijk gegeten, rond half 11 mijn bed ingedoken want toen ging het kaarsje toch langzaam maar zeker uit.:biggrin:
Zondag 24 mei,
Vanmorgen afscheid van Dik genomen die weer naar huis gaat, snik, snik. :sad: :sad: Verder deze dag gebruikt voor het bijwerken van dit dagboek, mijn foto’s en de komende etappes uitgewerkt, Italië ik kom er bijna aan. :biggrin:
Lieve mensen de hartelijke groetjes, een dikke knuffel voor iedereen van een super happy, :razz: :cool:
:biggrin:
Astrid