joepie ik ben er

Joepie op zaterdag 6 juni ben ik aangekomen in Rome en heb ik mijn taak volbracht.:biggrin::smile:
Ik zal eerst nog wat van de andere dagen vertellen wat me niet eerder lukte.
Dinsdag 2 juni,
Een heerlijk lekker lui dagje, hoewel we uiteindelijk best veel gedaan hebben. Eerst, geprobeerd wat langer te slapen maar werd toch wakker voordat dat de wekker afliep. Daarna gezellig met zijn drietjes pas om half 10 heerlijk gaan ontbijten, wat in deze agriturismo altijd een feestje is. Terwijl Bas nog even het een en ander voor zijn werk moest regelen hebben Kirsten en ik de spullen naar de auto gebracht en zijn daarna met een kop koffie heerlijk bij het zwembad gaan zitten want het is gelukkig weer mooi weer. :razz: Lekker bijkletsen terwijl we genoten van het mooie uitzicht en ons verheugden op de rest van de dag en de week. Nadat Bas klaar was zijn we naar Greve gegaan waar we zijn gaan lunchen bij een adresje wat ik nog kende van de vakantie van vorig jaar, en vooral noodzakelijk als je daarna wijn gaat proeven.:wink: Ook ons wijn”mannetje” kennen we al twee jaar. Dit keer stond zijn vrouw er en liet de voor ons al bekende wijnen proeven. Ik heb toch maar iets minder van alles geproefd omdat ik zou rijden vandaag en alcohol en auto rijden vind ik na meer dan een glas niet bij elkaar passen. De wijn smaakte weer overheerlijk en na onze bestelling gedaan te hebben zijn we weer in de auto gestapt.:razz:
Voor we naar Siena doorreden zijn we via een kleine omweg naar San Grimignano gereden voor ons fameuze ijsje. Het is een erg leuk stadje maar ik ben er al een paar keer geweest en nu gaan we alleen voor het IJS. Waarom? Wel omdat wij gek zijn op ijs, maar dat was jullie vast al eens opgevallen, maar daar ook de wereldkampioen ijsmaker zit, inmiddels voor de vierde keer op rij tijdens een 2 jaarlijkse wedstrijd. Wanneer je op het plein in het stadje aankomt en je niet weet waar hij zit dan loop je gewoon naar de langste rij toe, sluit je erbij aan en dan zie je vanzelf dat je goed staat.:razz: MMMMMMMMMMMMMMM, het enigste probleem is, welke smaken kies ik. Na ons ijsje veroverd te hebben zijn we op de trappen bij de waterput, die midden op het plein staat, gaan zitten, waar iedereen zijn ijsje eet, en hebben genoten van ons overheerlijk ijsje.:razz:
Toen we hierna bij ons hotel aankwamen was het even slikken, oeps moeten we daardoor naar binnen, door die smalle ingang? :doubt: Het was niet alleen smal maar ook vooral hoe kwam je erin zonder de zijkant van je auto wat kleiner te maken. Eerst zijn we er aan de zijkant maar eens langs gereden in de hoop dat er nog een ingang was maar nee het was gewoon een smal straatje wat ernaast liep. Terwijl we de auto keerden vroeg een jongen op een scooter wat we zochten, toen we de naam van het hotel gaven reageerde hij vrolijk en zei, rijd maar achter mij aan want ik werk daar vanavond. Bij de grote weg aangekomen maakte hij ons duidelijk dat we een hele grote bocht moesten maken om de poort in te kunnen. Dat moest dus uiteraard via de ander weghelft maar dan wel zo dat je eigenlijk geen goed overzicht hebt wat er aankomt vanwege het heuvelachtige en een bocht. Zo gezegd zo gedaan, gelukkig was het redelijk rustig.:roll: Zo kwamen we dus bij een heus Palazzo uit, echt mooi zeg. Nadat we de kamers hadden gezien heb ik aarzelend gevraag wat ze kosten en was verbaasd over de prijs, stukken goedkoper dan ik dacht. Kirsten en ik hadden een zeer grote kamer met een rond plafond die beschilderde ornamenten bevatten. Het Palazzo was zo’n 300 jaar oud en van een familie die ook nog eens twee pausen voortbracht. Van een van die pausen hing een in wit met blauw gestuukt hoofd boven de openhaard. Dat moet dus helemaal goed gaan morgen. We wilden even snel ergens een hapje gaan eten in de buurt maar dat liep nogal uit. Toen we het restaurant zagen wat ons was aangeraden hadden we zeer onze twijfels maar eenmaal binnen zag het er 10x mooier uit, alleen even snel een hapje eten was er dus niet bij. Kregen als aperitief een glas prosecco van het huis en een hapje aangeboden.:roll: tja voordat dan de rest van e maaltijd gedaan is ben je een tijdje verder. Hierna moest ik nog wel mijn route verder uitzetten, onze mails checken en zo gingen we dus later geslapen dan gepland.
Woensdag 3 juni
Zoals je in een oud huis weleens kunt hebben gaat er weleens iets kapot. Hier gaf de waterleiding het op, gelukkig was ik al klaar om te ontbijten maar er stonden dus wel ergens mensen onder de douche.:oops: Na het grappige ontbijt snel op mijn fiets voor weer een tocht met veel klimwerk. Het landschap was weer behoorlijk afwisselend, heerlijk geurende brem, graanvelden, wijngaarden dan weer olijfbomen. Verbazingwekkend dat net voorbij de stad het er al zo snel weer uitgestorven uitziet. Af en toe kom je een huis tegen of zie je in de verte een klein dorpje of stadje. Na de eerste klimmen gehad te hebben, hadden Kirsten en Bas de thee met wat te eten klaar en hebben we heerlijk in de schaduw in het gras gezeten. Hierna ging het toch wel lastiger want doordat ik later was vertrokken werd het ook snel warmer. In het tweede gedeelte zat veel klimwerk maar helaas in een gebied met praktisch geen schaduw. Het was slimmer geweest als ik eerst iets verder gefietst had en dan een wat langere pauze genomen. Ik heb ze dus op een gegeven moment maar gebeld en gezegd dat ik de tweede pauze wel iets eerder wilde. Op een heerlijk plekje onder de bomen was het echt even lekker bijkomen met een hapje en drankje. Toen de ergste hitte weer voorbij was ben ik weer op mijn fiets gestapt en besloten om een plaats eerder te stoppen dan ik had uitgewerkt. Ik ben soms wel eens verstandig hoor.:biggrin: In Castell’Azarra was geen hotel te vinden en nadat Kirsten en Bas her en der gevraagd hadden bleek je boven de plaatselijke pizzeria appartementen te kunnen huren. Het duurde alleen even voordat de juiste personen daarvan gevonden waren. Voordeel van een klein dorp is wel dat iedereen weet waar je uithangt, dus na veel heen en weer gebel kwam de eigenaar eraan. Kirsten heeft ’s avonds mijn fiets heel lief schoongemaakt want die liep niet echt soepel meer. Vandaag 120,61km gefietst en 2432m geklommen, geen wonder dat ik wat moe ben. :???:
Donderdag 5 juni
Vandaag wel weer lekker vroeg vertrokken want ook vandaag staat er weer veel klimwerk op het programma en kom ik twee keer langs een meer. Het eerste gedeelte van de weg loopt gedeeltelijk door het bos waarbij je af en toe uitzicht hebt (en vooral voelt) op de Monte Amiata, de hoogste berg van Toscane. Het eerste meer is het Lago Bolsena wat het grootste kratermeer van Europa is. Hier hebben we een kleine pauze gehouden, niet echt nodig, maar het was te mooi om zomaar voorbij te fietsen. Wel grappig om te zien dat de strandjes uit zwart lavazand bestaan en het water weliswaar helder maar toch donker is door de bodem. Net na de stop had ik een klim waar ik maar ben afgestapt want dat ging super stijl omhoog. Toen een, weliswaar kleine, auto er ook bijna niet tegen opkwam voelde ik me wel gerustgesteld. :wink:
De volgende stop was in Tuscánia, ook weer een ommuurt stadje. Dit stadje is alleen voor een groot gedeelte herbouwd na een aardbeving in 1971. In de Chiesa di san Pietro, die bovenop een heuvel staat net buiten het stadje, zijn we in een recordtijd doorheen gelopen. Het stamt ongeveer uit de 12de eeuw en heeft eens schitterend mooie gebeeldhouwde voorgevel. Een aantal beelden die ze hebben gevonden komen waarschijnlijk uit Etruskische tempels. Binnen had je nog een aantal 12de eeuwse fresco’s aan de muur. De vloer bestond uit veelkleurige mozaïeken met geometrische patronen. Via een trappetje kon je naar beneden waar je in de crypte uitkwam met zuilen uit de Romeinse de pre- en de Romaanse tijd. Hierna mochten we in een tuin naast de kerk picknicken. Twee jonge poesjes kwamen ons al gauw gezelschap houden en probeerden onze blikjes tonijn te veroveren maar dat lukte ze lekker niet. :-D We wisten niet dat poezen meloen lekker vonden want eerst de een en later de ander deed zicht te goed aan de meloenschillen die we naast ons hadden liggen. (we hebben alles netjes opgeruimd). Eenmaal weer op de fiets heb ik het meest slechte en ergste stuk weg gehad van mijn hele tocht (en vorige tochten) en kwam volledig stuk aan in de volgende etappeplaats. :sad: :neutral: Ik heb zo’n 40 km de meest slechte weg gehad die je maar kunt bedenken. Afgezien van de kuilen, gaten en hobbels was het asfalt, voor zover aanwezig, een groot mozaïek. Maar dan wel zo dat als je erover heen reed je dus echt waar, elk stukje asfalt onder je wielen voelde bewegen of wat wegschoot onder je wielen vandaan. Tja en als je dan of heuvel opmoet rolt dat niet echt fijn en soepel maar als je daarna heuvel afgaat dan weet je helemaal niet meer waar je dan moet fietsen en stuiter je alle kanten op. Bovendien was het soms zo schaduwrijk dat je soms niet eens zag maar des temeer voelde waar je reed. Volgens mij heb ik elk botstuk in mijn lijf voelen schudden en kraken, gelukkig zit er een aardig stootkussen omheen anders was ik ongetwijfeld de helft verloren.:doubt: Het ruggie en het nekkie zijn nog steeds niet te spreken over dat stuk weg.:cry: Toen ik aan kwam in Ronciglione kwam ik met moeite van de fiets en was blij dat we niet ver hoefden te lopen naar het restaurant ’s avonds. Zelfs geen puf meer om mijn verslag te maken en heb ik alleen de route voor morgen en zaterdag voorbereid. :doubt:
Blij dat ik de volgende dag een makkie had anders had ik denk ik een rustdag ingelast zelfs met de finish in zicht.
Vrijdag 5 juni.
Na een best wel goede nacht, vandaag toch opgestaan met een behoorlijk stijve en ietwat pijnlijke rug. :? Gelukkig hoef ik maar een kleine 30km te fietsen. Vandaag gaan we op bezoek bij mijn peetoom en peettante die toevallig vlak bij Rome aan het Lago di Bracciano in een soort huisje (kruising tussen stacaravan en huisje) op vakantie zijn. Kirsten en ik blijven bij hun slapen wat ik al had afgesproken voor mijn vertrek.
Onderweg ben ik nog even gestopt bij een paar Etruskische graven die uitgehakt waren in de tufsteen muren die je daar erg veel ziet. Kirsten en Bas die mij daar zagen stopten daar ook even. Hierna op mijn gemakje verder gefietst wat ondanks mijn rug best wel ging zelfs de heuvel op. :) Mijn oom en tante stonden me al op te wachten want Kirsten had gebeld dat ik eraan kwam. Het werd een fijn en gezellig weerzien. Na de koffie en de lunch is Bas naar het vliegveld gereden waar hij blijft slapen en Roderick, die de volgende ochtend om 9 uur aankomt, daar dan ophaalt. Wij hebben ’s middags gezellig met zijn viertjes wat rondgelopen en aan het meer een ijsje gegeten. Na het avondeten nog even lekker buiten koffie gedronken en wat gepraat en om half 11 waren we allemaal wel moe en zijn dus lekker op tijd gaan slapen.
Morgen wordt mijn laatste dag wel een raar idee dat ik er dan ineens al ben. ’s Nachts werden we allemaal wakker van de regen maar vooral van het hevige onweer. Eenmaal was de klap zo dichtbij en zo hard dat je lag te schudden in je bed. Het zal toch niet waar zijn dat ik de laatste dag, net als de eerste dag, ook weer in de regen moet rijden dacht ik bij mezelf. :doubt:
Zaterdag 6 juni.
Uiteindelijk is het toch droog geworden en kwam er zelfs een wat waterig zonnetje te voorschijn. Ik heb zelfs nog even geaarzeld om later te vertrekken en om Roderick en Bas te laten komen want in de auto lagen mijn regenspullen. Na het ontbijt zag de lucht er toch zo rustig uit dat ik het erop waagde en zonder regenspullen ben vertrokken. Uitgezwaaid door mijn oom, tante en Kirsten die met het busje van de camping naar het Pietersplein in Rome werd gebracht. Geen pauze dus onderweg maar dat hoefde ook niet want het was zo’n 50km wat mijn rug meer dan genoeg vond. Het was, tot aan de rand van Rome, een leuke route waarbij het eerste stukje af en toe langs het meer ging, lekker rustig en matig heuvelachtig.:wink:
Eenmaal in Rome heb ik meer en vaker een schietgebedje gedaan dan de hele tocht vanaf thuis bij elkaar. Italianen kunnen al niet zo best rijden maar in de stad is het echt pas een ramp.:evil:
Ik heb regelmatig een dreun op een auto gegeven en in het Hollands, verstaan ze toch niet,:mad: wat naar binnen geroepen in deze en gene auto. Wat soms dan wel weer grappig was omdat ze dan echt schrokken. :biggrin: Ze letten echt helemaal nergens op rijden je bijna gewoon van de weg af want waarom zou je in het midden van je eigen baan blijven als je ook zoveel mogelijk rechts kunt rijden. Het rare is dan wel weer dat zodra je maar een centimeter op een zebrapad staat ze dan direct stoppen. Na, uiteraard, wat verkeerd gereden te zijn want mijn GPS sloeg van al die straatjes bijna op hol, kwam ik dan toch nog helemaal heel op het Sint Pietersplein aan waar Kirsten, Roderick en Bas me stonden op te wachten.:biggrin: :smile: :cool:
:razz:
Joepieeeeeeeeeeeeeee ik ben zonder noemenswaardige schade aangekomen. Na de fotosessie zijn we op een terrasje thee en taart gaan eten.:razz: Vervolgens zijn we naar ons hotel gelopen en hebben in de garage mijn fiets in de auto gezet en die ik voorlopig ook even niet hoef te zien. :? Na een verkwikkende douche zijn we de stad maar eens ingelopen voor een kleine lunch en hebben her en der wat rondgekeken met als afsluiting het Colosseum. Hierna zijn we bij een mij (ookal) bekende enotheek gaan zitten waar we uiteraard begonnen zijn met een superlekkere champagne :wink: en een lekker hapje. We zaten zo te kletsen dat we, op mijn voorstel, daar zijn blijven zitten en hebben er heerlijk gegeten met een overheerlijk glas wijn.:razz: Na een geslaagde avond zijn we op ons gemak terug naar ons hotel gelopen.
In totaal heb ik 1984,87 km gefietst, 17880 m geklommen en is hiermee een eind gekomen aan deze mooie tocht.
Lieve mensen dank jullie wel voor alle aandacht en bemoedigende woorden.
Nu blijf ik nog een paar dagen om met Roderick van Rome en mijn overwinning te genieten en we hopen donderdag weer thuis te zijn.
Dikke knuffel,
Astrid