Het eerste deel van mijn route is volbracht,

Joepieeeeeee op woensdag 20 mei ben ik in Oostenrijk in Bregenz aan de Bodensee aangekomen en heb ik mijn gedeelte van het eerste boekje uitgefietst in 7 etappes. :biggrin:
Maar eerst nog even wat antwoorden op de vragen. Kirsten, bedankt voor de tip wat verbroederings km’s betreft, ik zal eens vragen of ik ze mag opgeven. Het ijs was mmm mjammie, op elke hoek van de straat had je weer een ijstent de verleiding was soms moeilijk te weerstaan. :lol: Wat die gps betreft, ik ben niet de enige hoor, zelfs de meest verstokte IT goeroe heeft er soms problemen mee, maar nog altijd beter dan met een routebeschrijving die ook niet altijd klopt en even duidelijk is. Esther, er was idd geen fietser die aanbood om mee te fietsen. Vinden ze allemaal (ook bij ons) veel te eng en te ver. :razz: Karel, ik wens je veel Groene successen toe, verzorg je goed zodat nog wat energie overhebt voor ons zomerfeest. Marja ik heb vanaf dat Dik er is mijn roze fiets weer hoor, vandaar het wat hogere tempo.
Oja en de foto's van de vorige 2 etappes staan er ook weer op
Dinsdag 19 mei ben een week onderweg.
Ik was vergeten te zeggen dat ik de 5de etappe in Tübingen was uitgekomen. Daar ben ik dus ’s morgens om 08.45 uur begonnen met mijn 6de etappe. Dit keer was het niet zo lastig om de stad uit te komen. Deze etappe is de “zwaarste” etappe van deel 1 zeker als je niet zo gewend bent om te klimmen, dat ben ik dit jaar in ieder geval ook niet echt. De tocht komt door de Schwäbische Alb. Als je net de stad uitbent zie je de Alb als een grote groene muur in het verder praktisch vlakke land voor je liggen, ik vond het op een theemuts lijken.:biggrin: Het heeft een hoogteverschil van 400 meter, met percentages tussen de 4 en 7%, die je moet bedwingen. Gelukkig gaat het eerste gedeelte door het bos, zodat je niet zo ziet wat je nog moet doen. :wink: Ik was trouwens wel blij dat ik mijn fluovest aanhad, zodat ze me sneller zouden zien fietsen. Ik had zelf ook een keer dat ik daar iemand pas zag fietsen toen ik er nog maar een paar meter achter fietste, laat staan een auto die sneller gaat. Na zo’n 22 km kom je op het hoogste punt van 740m uit. Het gekke was dat je eigenlijk verwacht dat wanneer je boven aankomt, je uitzicht over het dal hebt. Nu hier was dat dus niet, beetje vreemd. Je fietst het bos uit en ziet dan glooiende weilanden waarin op dit moment veel bloemen bloeien en akkers waar van alles begint op te komen. Dat was natuurlijk ook mooi.
Samen met de laatste ±65 km van de vorige etappe en bij deze etappe had ik voor het eerst het gevoel dat ik wat meer ontspannen kon fietsen. Het praktisch hele stuk in Duitsland vond ik erg druk, zelfs op de kleinere wegen. :doubt:
De B-wegen zijn zeg maar de meer provinciale wegen die soms ongemerkt overgaan in de K-L-N wegen. Dat zijn de gewone, soms zelfs kleine, smalle wegen die naar de dorpen (groot of klein) gaan. Soms met een al dan niet verhard fietspad erlangs. Wanneer het onverhard is mag je gewoon op straat fietsen. Er staan dan zelfs borden met Fahrad Frei. Het nadeel is alleen wel dat ze hier weinig tot geen snelheidsbeperkingen kennen of in ieder geval zich daar totaal niet aan houden en het maakt echt niet uit of je op een kleine of wat grotere weg fietst. Ze gaan dan weliswaar gelukkig voor je aan de kant, maar ze suizen je toch met zeer grote snelheid voorbij, zelfs bussen en vrachtwagens. (Daar had ik vorig jaar in Spanje geen last van) Tja, dat vind ik nou niet echt bepaald lekker ontspannen fietsen.:doubt: Vooral niet als je net van een K-N of L weg afkomt die ineens veranderd in een B weg. Ik heb me daarbij geregeld afgevraagd “heb ik nu een afslag of fietspad gemist want het lijkt wel of ik op de snelweg rijdt”. Dit omdat je dan ineens dubbele rijstroken hebt en er dan twee rijen auto’s voorbij sjezen. Vaak zie ik daar dan toch ook ander fietsers fietsen, wat me dan wel weer een beetje gerust stelt. Alleen vandaag ben ik toch nadat ik van een L weg (de kleinste soort) op een B weg uitkwam erg snel met mijn fiets over de vangrail heen gegaan omdat het me dit keer wel heel erg hard ging en er eigenlijk geen ruimte was om te fietsen, :oops: vaak heb je een vrij brede strook (soort ½ pechstrook) waar je dan op fietst. Later bleek dat op die L weg, een stuk voor de afslag, aan de rand van het bos een onverhard fietspad begon waarbij je via een tunneltje onder de weg door kon. Alleen stond dat nergens aangegeven. Maar zoals jullie wel snappen ben ik veilig en wel aangekomen in Sigmaringen. :razz:
Ja Marg, dat stadje aan de Donau die er nog steeds niet blauw uitziet, alhoewel hij wel schoner schijnt te zijn door een heel saneringsproject met waterzuiveringstations e.d. Ik moest erg lachen toen je daarover in je reactie schreef, niet wetende dat ik er op dat moment zelf was.:biggrin: Hier besloot ik de etappe te beëindigen, het was stralend mooi weer, ik had er een goeie 74km opzitten en uitzicht op het mooie slot Hohenzoller dat ze er hebben.
Na een verkwikkende douche zijn we het stadje ingelopen en begonnen met een rondleiding in het slot. Erg indrukwekkend zoals het daar ligt aan de oever van de Donau. De familie woont er niet meer echt maar ze gebruiken het af en toe nog voor feesten, partijen of speciale bijeenkomsten. Je kunt het trouwens ook huren als je zelf eens een feestje wilt geven, we hebben maar niet gevraagd wat dat kost. :roll: Het geslacht Hohenzoller vind je terug in de vele Europese vorstenhuizen. Daar hebben we een portret gezien van de overgrootmoeder van koning Albert van België. Hierna de rest van het stadje bekeken en alvast bekeken waar we ’s avonds ons ijsje gingen halen. :roll:
Normaal gesproken zou morgen mijn rustdag zijn maar omdat ik vlakbij Bregenz zat besloot ik de rest van deze etappe (waar aan het eindpunt niets bijzonders was) en de volgende etappe samen te voegen (samen zo’n 105km). Zo kon ik mijn rustdag aan het Bodenmeer hebben wat vast mooier is.
Woensdag 20 mei.
Vanmorgen om 9 uur begonnen, het eerste stukje tot aan Mengen heb ik langs de Donau gefietst. Heerlijk rustig fietsen over een mooi fietspad tussen de bomen door. Het beloofde al snel een warme dag te worden, gelukkig was er ook een klein verkoelend briesje. Hierna volgde ik het zacht glooiend landschap met in de 2de helft van dit eerste deel wat korte maar pittige hellingen. Ik heb het zwaardere en iets langere alternatief van de route gevolgd naar Höchsten, een plaatsje met inderdaad de hoogste heuvel van het gebied (833m). Als lid van de leukste fietsclub van Overijse, sorry die van Maleizen, moest ik dat wel natuurlijk wel doen. :razz: Bovendien staan binnen een paar dagen de Alpen op het menu, een kleine oefening dus. :wink: Het eerste stukje deed me een beetje denken aan de Mont Ventoux, een weg die eerst door 2 piepkleine plaatsjes loopt en daarna door het bos loopt. Alleen als je hier het bos uitrijdt dan ben je ook boven. De lucht was iets heiig, maar evengoed hadden we een schitterend mooi uitzicht over de besneeuwde bergtoppen van de Alpen met de Zugspitse als de bekendste. We hebben hier dus uiteraard onze lunch maar gebruikt. Weliswaar in de schaduw want het was toch wel erg warm. Na de pauze met een verkoelend briesje heerlijk naar beneden gesuisd. Toch altijd wel weer het leukste onderdeel van in de bergen/heuvels fietsen.:wink: Op naar de het Bodenmeer, maar eerst nog even over de Gehrenberg, deze was weliswaar lager en korter dan de Höchsten maar wel steiler. Regelmatig had ik weer uitzicht over de Alpen. Onderweg nog een paar maal een zeppelin heen en weer zien vliegen. Ook iets wat je niet vaak tegenkomt. Hier genoten van de vele wilde irissen die hier nu volop bloeien en voor de al dan niet fietsende mannen, je hebt hier errugg veel hopplantages. :roll: Ik drink weliswaar geen bier, maar de gedachte daaraan is tegenwoordig toch vaak gelinkt aan: we zijn weer bijna bij het eindpunt, eh café. Maakt natuurlijk wel dat je sneller gaat. :razz: Het laatste stukje naar het Bodenmeer werd het steeds warmer. Net voordat ik op het punt was waar ik het fietspad langs het meer nam en nog even een kleine stop had om mijn bidon bij te vullen en me nog maar eens in te smeren, vertelde Dik dat het volgens de thermometer van de auto 30º was. Vandaar dat ik het zo warm had. :???: Gelukkig hoefde ik toen nog maar een goeie 20km te fietsen. Bij mijn eerste blik op het meer heb ik op mijn gemak wat foto’s gemaakt en een tijdje genoten van het wondermooie uitzicht.
Vervolgens me daarna een weg gebaand door de vele soms wel heel erg eng slingerende fietsers en de joepie daar komt weer een fietser die ik eens even laat schrikken bijtende en blaffende voor je wielen lopende loslopende honden. (sorry Ans) :oops:
En nee ik reed niet snel, hooguit 12 of 13 km omdat sneller gewoon echt gevaarlijk was. Het is dat het uitzicht zo mooi was, maar ik heb me regelmatig afgevraagd of ik niet beter de gewone route, die op mijn gps stond, had kunnen volgen. Aangezien ik er toch bijna was koos ik toch voor het meer. Het hotel dat Dik gevonden had, ligt lekker vooraan in Bregenz, dus ik hoefde alleen maar naar de pier te fietsen en de straat over te steken om bij het hotel te komen. Net voor het hotel was een fietsenwinkel waar ik eindelijk een bel voor op mijn racefiets heb gekocht. De jongen in de winkel heeft hem er gelijk maar voor me opgezet wat natuurlijk niet moeilijk is en ik best zelf kan. Lekker gedoucht en daarna samen de stad in. Heerlijk, beschut achter het glas, aan het water wat gegeten. Onze thee en koffie, eindelijk eens lekkere Illy koffie, en uiteraard ons ijsje hebben we vlakbij het hotel aan de promenade genuttigd.:biggrin: ’s Avonds in het hotel de balans opgemaakt van het eerste deel van mijn tocht naar Rome. In totaal heb ik 807,68 km gefietst, een totaal van 4425 klimmeters heb gedaan, een max. snelheid van 52,2 km, en 44 km meer gefietst dan ik in eerste instantie had berekend.
Donderdag 21 mei 2009
Deze rustdag gebruikt om een beetje orde in de chaos te scheppen die we inmiddels hadden met alle fietsspullen, kleding die wat verspreid in de tassen zat en alle eet en drinkzaken zoals de isostar, mijn dropjes om het zout af en toe aan te vullen en uiteraard mijn kruidkoek die eigenlijk net zo lekker is en bijna net zoveel doet als een isostarreep. :biggrin:
Hierna de stad ingegaan. Toen we bij de kerk aankwamen kwam net de pastoor naar buiten, tenminste dat namen we op dat moment aan, omdat hij een aantal spullen in zijn hand had en de deur achter zich dicht deed en deze en gene een hand gaf. Dat klopte dus. We hebben toen aan hem gevraagd of ik een stempel kon krijgen in mijn pelgrimspaspoort en na wat met een aantal omstanders gepraat te hebben over mijn fietstocht liepen we met de pastoor mee naar zijn huis aan de overkant. Daar heeft hij netjes een stempel gezet en erbij geschreven dat het op Hemelvaartsdag was dat hij de stempel zette. Na mij verder succes gewenst te hebben zijn we weer verder gegaan.:smile: ’s Middags ergens een salade gegeten en daarna teruggegaan naar ons hotel waar Dik mijn fiets schoon ging maken en ik mijn verhaal en de foto’s van de afgelopen dagen op mijn laptop en mijn site heb gezet. Nu mijn route nog uitwerken voor de komende dagen, die zwaar zal zijn, en dan zit de vrije dag er weer op.
Rest mij nog jullie weer de hartelijke groeten te doen, geniet van het lange weekend en nogmaals bedankt voor de lieve en leuke reacties, ga zo door echt super.
Knuffel en tot een volgende keer,
Astrid