Oostenrijk. Zwitserland, Oostenrijk, Italië

Het heeft even geduurd maar ik heb vandaag eindelijk weer eens internet.
Maandag 25 mei 10de etappe de eerste dag met René.
Wauw vandaag zomaar “eventjes” 3, of zijn het er 4, landen gedaan.:smile: Vanmorgen om half 8 begonnen. Om de drukkere weg naar de Reschenpas te vermijden heb ik het advies uit het boekje opgevolgd om via Zwitserland te rijden. Nu had ik wel even gauw gekeken hoe de route ongeveer liep maar niet tot in detail. Al vrij snel (3km) na vertrek kwam ik op de weg naar Zwitserland, helaas was dat maar zo’n kleine bergweg zodat er niet echt sprake was van grenscontrole. Je kwam er regelmatig een bord tegen dat dit gedeelte tolvrij was. Bij de “echte” grensovergang hing een piepklein bordje op de muur met links Sweiz en rechts Österreich. Na zo’n 17km gedaan te hebben kwam ik in Martina/Martinsbrück aan. Hier was wel meer sprake van controle omdat vanaf daar de tolweg begon. Aangezien ik daar linksaf moest en op de fiets was lieten ze me doorgaan, kreeg helaas geen stempel dat had me wel leuk geleken. Maar goed ik was weer terug in Austria alwaar de dwarsverbinding tussen de twee landen begon en toch iets minder simpel was. Een weg met 11 genummerde bochten op onregelmatige afstand van elkaar, 6km lang en met een stijging van 7%, het hoogste punt van 1454m heette Norbertshöhe. (dit las ik allemaal pas ’s avonds in het hotel). Van bovenaf had ik een, bijna letterlijk, verblindend uitzicht over het dal waar ik vandaan kwam.:cool: De zon scheen nogal fel waardoor de foto’s niet echt gelukt zijn. Nu mocht ik lekker naar beneden suizen wat in ieder geval beter te doen was dan de Arlbergpas. Hierna nog even een 300m aan 6 procent en een stuk gemeen vals plat naar de Reschenpas en joepie daar is Italië. Uiteraard een foto gemaakt van de grensovergang alleen dit keer wel een speciale. Toen ik er bijna was belde mijn broer om te vragen hoever ik al was, hij vertelde toen dat hij op de parkeerplaats bij de pas stond en daar een bekeuring had gekregen omdat ie 65 reed i.p.v. 50 km, jammer maar helaas. Toen ik er aankwam stonden de agenten er nog steeds, (hun vakantiegeld aan het verdienen want de een na de ander kwam op de foto), half verscholen achter het bord met grensovergang. Ik heb dus heel schijnheilig een foto van het bord gemaakt maar dan wel zo dat zij er ook op staan. :lol:
Nadat ik dat gedaan had en hun passeerde zei ik wijzend op hun camera, smile,:biggrin: en liet mijn grootste glimlach zien maar van mij maakten ze geen foto. Ze wisten dus niet dat ik dat deed omdat ik ze op de foto had gezet alleen jammer dat ik er geen geld voor krijg, een extra zakcentje is altijd welkom op zo’n reis, al is het maar voor een ijsje of zo.:lol: Bij het restaurant op de parkeerplaats even gauw een kop thee gedronken en een banaan gegeten daarna snel weer verder.
Dit keer over het fietspad wat langs de Reschensee loopt, een groot stuwmeer. Dit was weliswaar niet helemaal verhard maar toch goed te doen en een heel stuk rustiger dan de weg. Over dit meer is heel wat te doen geweest. De bevolking werd indertijd amper schadeloos gesteld waardoor veel boeren zijn vertrokken, zelfs toen er een nieuwe stad, met dezelfde naam, gebouwd werd. Een gedeelte van het meer bij de kerktoren hebben ze opnieuw gedempt omdat bij laag water telkens de ruïnes zichtbaar werden wat elke keer weer voor protesten zorgde. De toren, die altijd boven het water uitstak, hebben ze behouden en zijn deze nu aan het restaureren.
Uiteindelijk liep het fietspad bijna volledig tot aan Bolzano het eindpunt van deze etappe. Af en toe kwam je, weliswaar met hier en daar een klein gemeen klimmetje, door hele schattige piepkleine gehuchtjes, dorpjes en soms een wat grotere plaats. Met altijd een marktplaats met zijn banken onder een grote boom waar altijd wel iemand zat, een kerk”je”, en de fontein met waterpomp o, ja en uiteraard een café. :wink: Je zal er maar wonen, heerlijk frisse lucht, lekker rustig, weinig herrie hooguit van een tractor of de vrachtwagens die spullen komen leveren. De mensen in het dorp zijn het misschien niet helemaal met me eens want de meesten trekken weg naar de grote stad. Het allermooiste werd het vanaf Glurns, een piepklein maar zeer sfeervol ommuurd stadje met torens en poorten uit 1580 echt geweldig indrukwekkend. De enigste verdedigingsgordel die in Tirol in zijn geheel bewaard is gebleven. Net voordat ik de fietsroute weer ging volgen kwam ik René tegen die op een bankje naast de rivier zat en hebben samen even gezellig wat gedronken. Wat ik hierna allemaal tegenkwam is eigenlijk bijna niet te beschrijven zo overweldigend mooi.:smile: Het brede fietspad (kon met gemak een auto over) liep dan weer eens tussen de bomen door en langs de rivier waardoor je heerlijk in de schaduw kon fietsen om even later door de boomgaarden heen te fietsen die op hun beurt weer afgewisseld werden met wijngaarden. Dit alles werd altijd aan weerszijden omsloten door de bergen waar hier en daar de sneeuw nog oplag. Echt dit was een gebied met zo’n fascinerende schoonheid daar kreeg ik op een gegeven moment echt een brok van in mijn keel zo ontzettend mooi. Al die telkens wisselende kleuren van de bergen door bepaalde lichtinval, de geur van de bloesems, allerlei bloemen, bomen en struiken echt super. Er dwarrelde van alles door de lucht, soms was het net of het sneeuwde alleen dat vonden mijn neus en longen niet altijd even prettig ondanks mijn pufjes en neusspray maar dat mocht de pret niet drukken.:wink: Het was echt 1000x of meer, wauw etc. etc. Het enige wat lastige stuk was door een gedeelte van het natuurgebied van de Stelvio. Dit ging gewoon door het bos over smalle hobbelige paadjes en tja dat is met een racefiets nogal lastig. Ik heb daar dus een aantal stukken maar gewoon gelopen :oops: Het grappige van dit gehele stuk is dat je echt overal om de paar km banken en picknick plekken tegenkomt, evenals allerlei speeltuin attributen. Op een paar plaatsen heb je zelfs een barbecue voorziening. Ik heb al veel fietstochten gedaan maar dit ben ik nog nergens tegengekomen. Een ander voordeel van dit hele stuk was dat het lekker vlak was en hier en daar zelfs omlaag ging waardoor ik een lekker tempo, 28-32km had op deze manier kan ik de A-groep wel volgen.:lol: Bovendien stond er een heerlijk zacht briesje, hoe lekker dat vooral was merkte ik toen ik Merano, een grote stad, doorreed. Het was er erg warm, bedompt en broeierig, pff dat was ineens zweten, ik ben daarom eigenlijk nergens blijven staan om wat te bekijken. Toen ik de stad weer uitreed begreep ik waarom, ik kwam een thermometer tegen die aangaf dat het 35º was, oeps ik was erg blij toen ik weer op het fietspad kwam. :oops:
Net voorbij Bolzano in St.-Michael hebben we een hotel gezocht, het was eigenlijk meer een agritourismo. Ontzettend leuk plekje met superaardige mensen en het restaurant naast de deur waar moeders nog de scepter zwaaide over de keuken, de bediening en je er heerlijk simpel maar wel overheerlijk kon eten.
Vandaag 140,49 km gereden en in totaal 1180m geklommen. :smile:
Dinsdag 26 mei, 11de etappe
Opa had vandaag voor mij om 7 uur het ontbijt al klaar staan. Normaal gesproken hebben ze het ontbijt daar vanaf half acht maar toen ik gisteravond zei dat ik dan wegging en dan geen gebruik maakte van het ontbijt vonden ze dat niet kunnen en hebben ze de tijd voor mij aangepast, echt super. :smile: Hij vond het wel erg grappig dat ik fietste en René mij volgde met de auto. Ik heb gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt en hem om een stempel gevraagd.
De route heb ik gisteravond nog even aangepast want ik ga nu halverwege het Gardameer volgen, is ook wel leuk voor René. Qua afstand maakt het niets uit, alleen had ik er even niet aan gedacht dat ik daar dus meer, veel meer, last van de wind zou hebben. :doubt: De eerste pakweg 2-3km had ik een fietspad maar aangekomen in het eerstvolgende plaatsje heb ik ergens het aansluitpunt van het fietspad naar Trento gemist wat resulteerde in een aantal beklimmingen en dat ’s morgens vroeg als je net de eerste 5 km hebt gedaan.:razz: Op een gegeven moment zag ik het fietspad wel in het dal lopen maar kon er niet bij komen en van de berg afspringen vond ik geen optie, een keer had ik misschien de mogelijkheid maar dan moest ik dwars door een wijngaard stijl naar beneden lopen en ik denk niet dat de eigenaar dat had gewaardeerd dus dapper doorgefietst (moet tenslotte in klimconditie blijven voor de Apennijnen :razz:) totdat ik uiteindelijk weer op het fietspad uitkwam en daar de bewegwijzering naar weer zag staan. Het fietspad liep ook vandaag bijna de hele tijd langs de Ádige soms had ik het water links dan weer rechts van mij. Vandaag was de route praktisch net zo mooi als gisteren, de bergen waren op dit stuk zo goed als kaal om ze in de loop van de dag steeds begroeider en groener te zien worden. Dat is het leuke van fietsen, de veranderingen in de natuur zie je op die manier geleidelijker gaan dan wanneer je in de auto zit. Net voorbij Rovereto kon ik de borden met Lago Di Garde volgen alleen in het dorpje op de splitsing klopte de bewegwijzering niet helemaal. De persoon die ze opgehangen heeft kon het verschil niet zo goed tussen links en rechts want daar waar schuin links stond aangegeven moest ik schuin rechts en omgekeerd ook een keer, nu ja ik ben er uitgekomen.:wink: Net na het dorp mocht je het fietspad niet op omdat ze er aan het werk zouden zijn, er stond een hek en daarachter een karretje zonder iemand erop of ernaast. Het gevolg was dat je langs een drukke slingerende “berg”weg moest fietsen. De chauffeurs begrepen dat niet en er werd dan ook vaak en vooral lang getoeterd, telkens weer schrikken. :mad: Eerst dacht ik dat ik dan toch iets gemist had maar al snel zag ik meer fietsers voor me fietsen. Wel jammer dat je dan beneden in het dal een prachtig geasfalteerd fietspad ziet liggen en me geregeld afvroeg waarom ik er niet op mocht fietsen, ik zag er helemaal niemand.:doubt:
Nu ja, snel door naar Tórbole de eerste stad aan het Gardameer die ik zou zien. Halverwege de afdaling had je een uitzichtpunt waar ik even gestopt ben om van de eerste aanblik op het meer te genieten. René had wat dat betreft minder geluk dan ik. Toen hij een van de plaatsen intikte waar we elkaar weer zouden treffen werd hij een uiterst smalle bergweg overgestuurd. Hij kwam inderdaad wel uit wat hij had ingegeven maar niet zoals hij had bedacht nml net als ik langs het meer. :oops:
Uiteindelijk hebben we elkaar een 28 km voor Bardolino ontmoet het eindpunt van deze etappe.
In ons hotel, met uitzicht op zee, hebben we elkaar bijgepraat over het laatste stuk van deze etappe. Hij balend van de toch wel enge route die hij moest volgen en ik van het laatste stukje waarbij ik me niet meer aan het bordje fietspad heb gehouden. :eek: Dit omdat het langs het water en de strandjes liep maar dat ook dienst deed als voetpad waar dus zeer veel gebruik van werd gemaakt,en bovendien de stenen daar zeer ongelijkmatig lagen. In het hotel gegeten wat helaas niet buiten kon maar dat hebben we goed gemaakt door na het eten nog even lekker op het terras te zitten en te genieten van de resterende avond.:smile: Heb zo’n 127km gereden en 625m geklommen, toch tevreden en nagenietend over deze dag ben ik lekker gaan slapen.
Veel liefs en tot de volgende keer die hoop ik sneller is.
Astrid