Wind heel veel wind en zondag voor vip gespeeld

Zaterdag 10 september Dag 21 en mijn 18de fietsdag.
Vanmorgen zijn we in het donker om 7uur vertrokken uiteraard wel met licht op de fiets en onze fluovestjes. Een kwartier later reden we een dorpje in waar een aantal jongenlui op een bankje zaten. In eerste instantie dacht ik, oh die wachten zeker op de schoolbus maar ja op zaterdag rijdt er geen schoolbus. Dichterbij gekomen zagen we ze gewoon met een glas bier en wijn in de hand zitten :) die waren dus nog aan het feesten. Rond half 8 was het alweer licht. Onze tocht voerde eerst naar de Monasterios, de Yuso en de Suso, van San Millán. Monasterio de Yuso is gebouwd in de renaissancestijl, ligt in een groen dal en staat op de Unesco lijst. Vlak voordat we bij het 1de klooster waren hadden we uitzicht over het dal met een schitterend mooie zonsopkomst boven de bergen.
Het Monasterio de Yuso bezit relikwieën van San Millàn, de schutspatroon van Castillië en diens leermeester San Felices die ten grondslag liggen aan het klooster. Volgens een legende wilde koning Garcia van Nájera de relikwieën van het bovenklooster (Suso) naar de abdij in Nájera overbrengen. De ossenwagen kwam echter met geen mogelijkheid van zijn plaats, als teken dat de resten in het dal moesten blijven waarop het Monasterio de Yuso is gebouwd. Om bij het Monasterio de Suso te komen moet je nog 1,5 km klimmen langs een beboste helling met een stijgingspercentage tot 15%! en ik ben niet afgestapt. :) San Millán vestigde zich hier met gezellen rond het jaar 500 als kluizenaar in een grot aan de uitlopers van de Sierra de Demanda. Al vroeg werd hij als heilige vereerd en de grot is tussen de 6de en de 9de eeuw uitgebreid in verschillende bouwstijlen. Nu is het een kleine ingetogen romaanse abdij zonder enige opsmuk. Door het vroege uur waren beide kloosters wel dicht. Alleen aangekomen bij de Suso heerste daar een serene rust, het enige geluid wat ik hoorde waren de vogels en mijn eigen ademhaling wat wel logisch was na die klim :). Hier ontstonden in 964 de oudste teksten in de Spaanse taal als aantekeningen naast het Latijnse schrift.
We vervolgen onze weg en dalen lichtjes af langs onafzienbare graanakkers zonder enige schaduw (het was nog vroeg dus niet erg). Na een afslag in een dorp veranderde dit op slag. Ineens werd het heuvelachtiger en stak er een wat wind op. Na onze pauze gingen ik alleen verder. Het windje werd langzaam maar zeker een stevige wind. De onafzienbare graanakkers, inmiddels allang geoogst en leeg, lagen nu tegen de hellingen aan die ik opfietste en nog steeds geen bomen. Dit maakte het wel behoorlijk zwaar, tegen de wind in omhoog langs kale hellingen. Heel soms had ik geen last van de wind wanneer ik de heuvel aan mijn kant zat. Ik ben nog een keer of twee een bewoond dorpje tegengekomen en daarna plaatsnamen met niets meer. In Tosantos een van die dorpjes kwam ik wel wat vreemds tegen. Aan een draad naast de kerk en het bijgebouw hadden ze een pop opgehangen met een sigaret in zijn mond. Het hoe en waarom kan ik jullie niet vertellen maar op de foto kun je het wel zien :). Het is wel een rare gewaarwording als je volgens het plaatsnaam bord een dorp in fietst je in de verre omgeving vervolgens maar 1 kapot huis met een even kapotte schuur ziet staan om dan paar meter verderop het bordje te zien met einde bebouwde kom erop. Ook de gebruikelijke kippen, de honden en katten ontbraken :).
De kaarten op mijn GPS waren van dit laatste stuk niet helemaal goed doorgestuurd vanaf mijn laptop. Gelukkig stonden mijn waypoints er wel op en kon zo dus makkelijk mijn weg vervolgen. Op een bepaald moment gaf mijn GPS aan dat ik een afslag moest hebben, ik zag alleen nergens een weg maar wel een wat onooglijk zandpad. Toch maar even van mijn fiets afgestapt en er een stukje opgelopen dat was niet erg bemoedigend. Temeer daar de weg gewoon doorliep en aangezien elke weg wel ergens uitkomt ben ik die blijven volgen :).
Een 35 km voor Burgos belde Dik om te zeggen dat ze een hotel hadden en om te horen hoe het ging. Op dat moment ging het even stuk minder door alle beklimmingen tegen de wind in. De wind was op een bepaald moment zo hevig dat toen ik eindelijk weer eens een heuvel mocht afdalen ik met heel veel moeite net de 12km haalde!! :( Op de brug over het spoor ben ik maar afgestapt want daar ging het me echt te hard en vond ik het eng worden. “Gelukkig” kwam de wind meestal van rechts waardoor je bij de windvlagen hooguit de berm in kon waaien en niet de weg op :). We hebben toen afgesproken dat ze nog een keer met een bevoorrading op me zouden wachten zodat ik de laatste 20km met iets meer energie Burgos zou bereiken, de schatten :). Het heeft goed geholpen want ging weer als een speer.
In Burgos aangekomen stond er zo’n leuk mannetje me toe te lachen dat ik echt die verleiding niet kon weerstaan. Sommige mensen weten bij het zien van de foto’s precies wat ik bedoel :). Inmiddels was mijn eigen mannetje ook aangekomen en hebben er toen samen van genoten. Hij had mijn pelgrimspaspoort al mee zodat ik gelijk mijn stempel kon halen bij de imposante kathedraal. Vraag ik dat braaf aan de balie waar je ook kaartjes moet kopen, blijkt dat ik het zelf moet doen. We zijn eerst naar het hotel gegaan zodat ik mijn fiets weg kon zetten en me kon douchen, daar was ik inmiddels wel aan toe na 137km fietsen :).
Gedrieën hebben we de toch wel erg pompeuze kathedraal bezichtigd. Hier licht de beroemde veldheer EL Cid begraven, er staat tevens een standbeeld van hem op het plein. Tegen elke Spaanse gewoonte in zijn we om 7 uur gaan eten. We hadden wel trek alhoewel, ik rammelde gewoon;). Hierna terug naar het hotel voor onze broodnodige nachtrust.

Zondag 11 september dag 22 en mijn 19de fietsdag
Vandaag voor soort VIP gespeeld
Vanmorgen weer vroeg vertrokken na ons eigen gemaakte ontbijt van thee koeken en fruit aangezien het ontbijt pas vanaf 8 uur was. Niet zo handig wanneer je vroeg wilt vertrekken.
De rit van vandaag zou me door Revenga de Campos leiden. Hier wonen de schoonzus (met café) en de zus van Goyita een vriendin en een van de “Koperwiekjes” uit Maastricht. Koperwiek heette het huis waar Kirsten haar allereerste jaar als student in vol pension gewoond heeft en wat beheerd wordt door Spaanse vrouwen en met wie we nog veel contact hebben. Eerst maar de 90 km ernaar toe.
Vanuit Burgos ging het eerste stuk over N 120 die vanwege het vroege uur en zondag erg stil en verlaten was. Om niet 25 km om te moeten fietsen hadden we 4km een gravelpad wat op een klein stukje na goed te doen was. Hierna fietsten we een stuk door het vlakke dal van de Rio Arlazón om vervolgens met een aantal hellingen tot op de glooiende hoogvlakte, uit te komen. Dit gebied wordt de Tierra de Campos genoemd. Volgens het boekje kan het er erg warm zijn ’s zomers, klopt maar waren er gelukkig al vroeg. De wind kan voor een verkoelend briesje zorgen, klopt iets minder want wij hadden geen briesje maar gewoon wind. Na een 40km werd het landschap ineens een stuk groener, een verademing om weer eens langs bomen te fietsen. Het landschap van de afgelopen paar dagen is weliswaar van een andere schoonheid maar op een gegeven moment wordt het wel erg eentonig en heb je die graanstoppels wel gezien. Wil je weleens iets anders dan het idee hebben dat je door het Wilde Westen rijd over heuvels of vals plat met altijd die wind om je heen. Maar ja ook dit hoort er bij en is onderdeel van de tocht die je maakt. Tot nu toe valt het me alleszins mee, natuurlijk heb ik mijn momenten dat ik me afvraag wat bezielt me eigenlijk maar ik kan me daar tot nu toe snel overheen zetten. Wanneer ik alleen fiets zijn dat soms de momenten dat ik mijn mp3 aanzet om even op ander gedachten te komen. Onderaan in het dal kom je plotseling de overblijfselen tegen van de vroegere abdij uit de 12de-14de eeuw van San Antón tegen. Vanaf hier zie je ook steeds vaker de tekenen van de Tempeliers, op deze abdij de eerste keer. De weg loopt onder de bogen door (foto) in de rechter muur bevinden zich 2 nissen waarin vroeger verlate Compostellagangers brood en wijn aantroffen. In de kleine woningen die bij de abdij staan zit nu de albergue. Tijd voor een pauze :). Je merkt op een bepaald moment dat de ochtend frisheid verdwijnt, tegen 10 uur en de wind al wat begint toe te nemen. Voor Laura werd het na de pauze toch te winderig en te zwaar en liet zich weer door Dik meenemen die net op dat moment voorbij kwam gereden. Dat was wel een grappig moment vonden we zelf. Zo’n 1 ½ uur later kwam ik in Revenga de Campos aan. Buiten bij het café Angeles (de schoonzus) zag ik een vrouw op straat lopen die wel erg veel op Goyita leek en na mijn aarzelende vraag bleek dat ook zo te zijn. Ze begon me in ratelend Spaans van alles te vragen maar ik kon er geen wijs uit worden. Gelukkig kwam Dik er ook net aan en die spreekt het gelukkig wel goed. Aan alle kanten werd verteld wie ik was eerst werden we meegenomen naar haar huis maar toen toch maar weer naar het café waar haar schoonzus net een dagje vrij had. Hebben daar wat gedronken, eten kon je er helaas niet, en zijn vervolgens naar de kerk gelopen voor mijn stempel. Daar en onderweg werd nog maar weer eens benadrukt wie ik was en dat ik de Camino deed. Na een paar laatste foto’s en een knuffel ben ik weer op de fiets gestapt. Na de lunch in Carrión de los Condos zo’n 10km verderop besloot ik te stoppen. Na al die stops en dat showen wat wel heel erg leuk was :) was ik behoorlijk uit mijn ritme geraakt.
Via mijn GPS vonden we een hotel, soort klooster, op 450m van ons verwijderd. Dik ging de auto halen, Laura te voet en ik soms ook wat fietsend. Draai ik de straat in en zie voor me een megagroot klooster staan wauwie moeten we daar slapen ? :). In San Zoilo, (de naam) vonden de pelgrims vroeger al onderdak, wij nu dus ook en dat voor een normale prijs. Dik en ik hebben op ons gemak door het kloostergedeelte gelopen wat nu hotel is maar waarvan een aantal namen nog steeds verwijzen naar het vroegere bestaan ervan. Het kerkgedeelte, de kloostergang en de tuin worden volop gerestaureerd en konden we via een andere ingang ook bezoeken. Later hebben we uiteraard in het hotel gegeten. ’s Avonds wilde ik mijn dagboek op internet zetten maar dat kostte aardig wat moeite doordat het internet nogal haperde. We gingen dan ook erg laat slapen temeer daar we ook de route nog wat verder moesten uitwerken. Wat iets minder erg was omdat het ontbijt pas om half 9 was. Normaal gesproken zou ik allang weg zijn geweest. Aangezien ik in Puenta de La Reina (dat sjieke hotel) een super ontbijt aan mijn neus voorbij had laten gaan besloot ik om hier in deze bijzondere omgeving wel het ontbijt te nemen. Dan maar wat harder fietsen de volgende dag.
Alleen viel dat dus erg tegen :( daarover later meer.
Oja, officieel heb ik hier de helft van de Spaanse Camino erop zitten.
Stiekem ben ik al verder :)