Mont Ventoux

Hallo allemaal,
Een weekje later dan gepland maar hier is mijn verhaal over de beklimming van de 'Mont Ventoux"
Mont Ventoux
Vrijdag 3 oktober.
Vanmorgen om 6 uur :???: zijn wij (Dik en ik,) vertrokken naar Malaucène aan de voet van de Mont Ventoux. Deze ga ik morgen beklimmen (bedwingen :roll:) samen met de collega’s van Kurt (werkzaam bij Parker niet van de vulpen) en de voorzitter is van onze fietsclub. Eens zien of ik mijn lijfspreuk ook hier weer waar kan maken.
“Een mens kan meer dan ie denkt” en “ik kom altijd overal boven maar dan wel op mijn eigen tempo”. Dat laatste herhaal ik vaak tijdens mijn tochten met de fietsclub.
Rond 17.00 uur kwamen we aan bij ons hotel. Nadat alle kamers verdeeld waren en we ons wat opgefrist hadden zijn we rond half 7 een stukje gaan wandelen. Alhoewel, we zijn eerst massaal de fietswinkel van het dorp binnengelopen want deze en gene had nog iets nodig wat hij of zij vergeten was. Ikzelf heb me maar op een paar beenstukken getrakteerd omdat het kouder is, zeker bovenop de berg, dan de eerst voorspeld was. Dit hadden we van 2 jongens gehoord die we bij het hotel tegen kwamen. Volgens hun was het zo’n min 4 tot min 6 graden boven brrr. :oops: Iedereen reageerde ook wel een beetje geschrokken op dat bericht. Volgens de eigenaar van het hotel zou het morgen wel beter zijn dan vandaag. Zo’n 15° maar boven rond het vriespunt, noordenwind kracht 4. We zullen wel zien wat het gaat worden morgen.
Na ons wandelingetje zijn we naar het restaurant gelopen waar we gingen eten. Daar kwamen even later René (mijn oudste broer) en Wim (een vriend) ook naartoe. Zij zijn gekomen om mij te supporteren wat ik superleuk vind. Uiteindelijk werd beslist dat zowel Dik als René met de auto zouden volgen voor de eventuele pech onderweg. Zo konden er dan ook veel foto’s van verschillende punten gemaakt worden en Brigitte die met Dik meereed had ook nog een videocamera.
De stemming tijdens het eten zat er al zeer snel in en de plagerijen vlogen over en weer. Het voelde al snel alsof we al jaren met hun op stap waren, dus ook ik was al snel het doelwit van plagerijtjes. Waar ik uiteraard zelf ook hartelijk aan mee deed. :biggrin:
Tegen tienen liepen we terug naar ons hotel, zo kon iedereen op tijd naar bed en van een goede nachtrust genieten om de volgende dag vol energie de berg op te fietsen.
Zaterdag 4 oktober.
Mijn allereerste gedachte toen ik wakker werd. Help, ga ik het wel redden vandaag. Door mijn blessure van de fietstocht in mei heb ik minder kunnen trainen, zeker wat het klimmen betreft, dan ik gepland had. Ondanks de zenuwen heb ik toch lekker geslapen. Hoe zenuwachtig bleek toen ik mijn hartslagmeter omdeed. Na het douchen trok ik mijn nieuwe fietsoutfit aan. (gesponsord door Parker). Om even te kijken of mijn km teller het wel deed, (heeft wel eens kuren dat ding) zette ik deze even aan (registreert o.a. ook hartslag). Al snel floepte het hartje aan, vol verbazing keek ik naar de cijfers die op het display verschenen. Hé, wat is dit, dat kan niet, :shock: ik had op dat moment een hartslag van 115! meestal heb ik ‘s morgens iets tussen de 65 en 70. Oké rustig ademhalen en eerst maar eens gaan ontbijten. Dat is best lastig als je met een knoop in je maag aan tafel zit. Maar ja, een goed ontbijt is noodzakelijk, zeker bij zo’n inspanning, dus heb ik mezelf maar gedwongen om het een en ander naar binnen te proppen.:| Na het ontbijt vertrokken we met zijn allen naar Bedoin, zo‘n 10 km verderop (met de auto) op 2 dappere mannen na die gingen er met de fiets naartoe. Ik besloot wijselijk om mijn energie te sparen voor de bergrit.
Bij het fonteintje, het klassieke startpunt, werd de groepsfoto gemaakt. Wij vertrokken vanaf de marmeren streep die in de straat er tegenover lag en die naar de top leid.(lijd :smile:) Daar staan de bordjes , Chalet Reynard 15km, naar de top 22km.
Doordat ik even aan het prutsen was om mijn mp3 aan te krijgen, zat ik ineens niet meer bij de eerste 6. Ik heb nog wel heel even iets harder gefietst maar besloot al snel om mijn energie te sparen en ze toch maar niet in te halen en mijn eigen tempo te fietsen. Alhoewel wat is je eigen tempo als je niet eens weet hoe het zal zijn?
Mijn doel was om boven te komen in 3uur bij een gemiddelde van 7km per uur, dat leek me wel reëel. Dan zou ik 1km tekort komen maar die kon ik vast wel ergens inlopen. De eerste paar kilometer zijn goed te doen en passeer je 2 gehuchtjes. Daarna fiets je door het bos waar het wel lekker rook naar de herfst. Ik had een lekker tempo en kwam al snel bij Benny een van de andere fietsers. 8)Misschien dat ik wat harder kon maar ik vond het wel lekker om samen te fietsen, soms fietste hij voorop soms ik. Wel had hij een veel lichter verzet met zijn mountainbike en trapte daardoor zeker 2x sneller dan ik. In eerste instantie was ik wel even jaloers op dat lichte verzet waar hij mee fietste maar nadat ik dat een aantal km had gezien was ik toch wel blij met mijn tripple. Volgens mij kost het je enorm veel energie om zo snel te trappen. In het bos viel het wel mee met de kou, heb zelfs geaarzeld of ik mijn mouwstukken zou laten zakken. Dat uiteindelijk toch maar niet gedaan.
Onderweg stonden bij toerbeurt René met Wim en Dik met Brigitte niet alleen te filmen en foto’s te maken maar ons ook vol enthousiasme aan te moedigen. Echt hartstikke leuk als ze je zo vol vuur toeroepen. Vooral daar waar het soms wat zwaarder ging dan gaf dat wel een kick en kon je wat harder (ik toch). Want ja je wilt toch een beetje leuk op de foto staan en niet als een vreselijk lijdend slachtoffer. :lol:
Op een gegeven moment vroeg Benny hoever we al waren. Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet weten want voor mijn gevoel waren we nog niet eens op de helft. Uiteindelijk toch maar wel gekeken en toen bleek dat we er 12,8 km op hadden zitten. Wauw dat was prettig waarnemen, al over de helft, nog minder dan 10 te gaan. Goh zegt Benny nog 2 km, ik kijk hem verbaas aan en zeg “het is toch 22km”. Ja dat wel maar het chalet is op 15km en daar stop ik even. Mmm ik wilde eigenlijk in 1 x door fietsen maar toen we het bos uitreden en ik de top van de berg ineens immens groot en kaal links van mij zag liggen, besloot ik ook maar bij het chalet te stoppen. Jeetje, wat een imposant ding zeg, daar kreeg ik toch echt even kippenvel van en echt niet alleen van de kou die daar ineens zeer duidelijk voelbaar was. Echt wel iets om even vol ontzag naar te kijken. Mijn benen voelden best wel moe aan en ik had het idee dat ik met een paar minuutjes rust er wel tegenop kon komen. Bovendien is het bij het chalet even vlak dus prima om weer op gang te komen. Tegen Wim waren mijn eerste woorden, pff dit is zwaar, waarom doe ik dit in hemelsnaam, ik lijk wel gek.:shock: Dit is typisch weer zo’n Nieuwenstein actie, opgekomen tijdens het clubfeest van vorig jaar. Beetje flauwe kullen met elkaar, 1 drankje op (echt waar) babbelen over mijn voorgenomen fietstocht om jezelf vervolgens te horen zeggen, deal, jij met mij mee ik met jouw mee die berg op.:wink:
Hoe ouder hoe gekker, heeft alleen de familie Nieuwenstein hier last van of zijn er meer mensen die dit herkennen? :?:
Van René kreeg ik zolang zijn dikke trui terwijl ik wat dronk, mijn banaan en reep isostar opat. Hij vertelde ook dat Dik als volgwagen zeer goed van pas kwam omdat bij Tom een schoenplaatje was gebroken, dat fiets niet zo handig.
René wilde voor mij als aandenken een fietsshirt kopen van de Mont Ventoux. Na dat gepast te hebben ben ik weer als een speer op mijn fietsje gesprongen. Waarbij Wim me, net zoals bij het wielrennen gebeurd, een duwtje in de rug gaf. :lol: Tot mijn verbazing merkte ik dat het eerste stuk erg gemakkelijk ging. Kwam dat doordat ik even zo’n 10 minuten gerust had of omdat de eerste km “maar” een stijging had van 7,1% terwijl ik de eerste 15km op een gemiddelde van 9,1% zat. Het was helemaal even kicken toen ik 4 mensen inhaalde en ze zelfs ben voorgebleven. Ook Benny die er ineens vandoor was en zeker een km voorlag naderde ik vrij dicht. Toch ben ik, zeker na de eerste bocht, wat rustiger gaan fietsen omdat het venijn in de staart zit. Bovendien eenmaal de 1ste bocht voorbij had ik een ijzig koude wind tegen. Ik kan je vertellen dat was niet echt lekker.:doubt: Gelukkig duurde dat telkens niet al te lang en kon je na een volgende bocht weer wat bijkomen omdat je dan in de luwte van de berg fietste. Kurt is een klein stukje met mij mee omhoog gefietst. Die was nml. voor de lol nadat hij in 1 ½ uur boven was gekomen weer even terug naar het chalet gefietst. Aangezien mijn tempo wel lager licht dan de zijne heb ik gezegd dat hij wel weer naar boven mocht gaan, ik zou het wel halen daar was ik nu wel van overtuigd. Bij de meeste bochten ging ik wat meer in het midden van de weg fietsen omdat dat iets makkelijker was. Het allerleukste van dit stuk was als je opzij of achterom keek. Het uitzicht over het dal was fantastisch en je wist, ha daar ben ik vandaan gekomen dat heb ik allemaal al gehad, wauw ik ga het echt halen. :D Maar soms keek je per ongeluk omhoog en dan zag je nog een heel stuk voor je opdoemen en waarbij het soms leek alsof de stijging groter was dan in werkelijkheid het geval was. :( Dat bleek dan weer als ik het gefietst had. Onderweg kwam ik zoals iedereen langs het monument van Tom Simpson, daar heb ik al fietsend een denkbeeldig petje voor hem afgenomen en voor de vele andere wielrenners die het leven hebben gelaten tijdens het beoefenen van hun sport.
Ineens kwam ik in de voorlaatste bocht een groot stuk ijs tegen wat naar beneden was gevallen, wat dus aan geeft hoe koud het was.
Toen was daar ineens dat allerlaatste stuk met die allerlaatste stijle klim in een bocht. Daar heb ik, vergeef me heren wielrenners maar ik ben niet zo’n held, voor alle zekerheid een voet los geklikt. Tja, geen voet los maar ook niet meer vooruit komen betekend dan letterlijk stil vallen. Dat wilde ik niet, bovendien heb ik de volledige buitenbocht gepakt. Daar was wel een afgrond ondanks hier en daar een paaltje langs de kant en ook daar wilde ik niet terechtkomen. Het is me gelukt en de laatste meters wist ik er zelfs nog een soort van “sprintje” (nu ja ½ km harder) uit te halen. :smile:
Yes, :lol: joepie ik heb het gehaald, ik doe dit nóóit meer waren mijn eerste woorden die ik met een snik :cry: tegen Dik zei die me opving terwijl ik mijn andere voet los klikte. :biggrin: :cool: :lol:
Het duurde even voordat ik mijn been over de stang kreeg. Eenmaal naast mijn fiets, kreeg ik de felicitaties van René en Wim. Ook mocht ik zijn vest weer aan want het was echt ongelooflijk koud. Het was rond half 2 ‘s middags maar 1º boven nul!! :oops:
Na wat foto’s gemaakt te hebben van mij bij het bordje van de top heb ik er dolgelukkig nog wat rondgelopen van het uitzicht genoten. Vervolgens een stukje terug naar het café gegaan waar de anderen zaten die mij ook feliciteerden. Ik heb een overheerlijke kop thee genomen om weer warm te worden, wat wel lang duurde voordat ik op temperatuur was. Volgens mijn km teller heb ik er 2 uur 34 min en 27sec over gefietst niet slecht voor een beginner. Waarop Kurt gelijk zei, hmm ik had het sneller van je verwacht. Grrr, ik gelijk op mijn teentjes getrapt, wat zeg je, sneller. :evil: Ik heb er een kwartier sneller over gedaan dan gehoopt. Maar hij bedoelde het gelukkig wel goed. :smile: Als mijn conditie de volgende keer net zo goed is als vorig jaar aan het eind van het fietsseizoen of toen ik terug was uit Spanje kan het zeker een kwartier sneller. Volgens hem is het ook nog eens zo dat door de wind er zeker 10 min. afkan omdat iedereen slechter heeft gereden dan vorig jaar. Dat geeft de burger dan wel weer moed. Blij was hij in ieder geval wel voor mij. Pfff gelukkig dan maar :smile:. Het eten wat we besteld hadden heb ik niet opgegeten. Ik had wat last van mijn maag na het eten van een mars en toen ik dat eten zag ik werd een beetje misselijk waarschijnlijk door de inspanning. Ik heb toen maar een cola besteld en na een kwartier had ik eigenlijk nergens last meer van. Na het eten gingen we weer naar de top want Catharina moest nog binnen komen. Via René wisten we hoever ze inmiddels was. Kurt is haar het laatste stuk weer op gaan halen en de laatste km hebben een aantal andere jongens meegefietst terwijl de rest haar min of meer naar boven schreeuwde. Wat mij betreft een kippenvel moment, echt stoer zo’n groep die met elkaar meeleeft.
Snel met zijn allen foto’s gemaakt bij het bord van de Mont Ventoux om daarna met de afdaling te beginnen want het begon ineens razend snel te betrekken. Hele mistflarden kwamen plots vanuit het niets opzetten. Gelukkig gingen wij langs de andere kant naar beneden richting Malaucène. Het leuke daarvan is dat we dus onderaan de berg bij het hotel uitkomen. Ik heb de trui van René aangehouden mijn col die ik ook als hoofdmuts kan gebruiken omgedaan en tot over mijn neus getrokken. Haha dat was zeer, niet dus, charmant maar wel lekker warm. :wink:
Want ondanks het feit dat ik minder hard naar beneden ging dan de rest was dat wel ongelooflijk, ontzettend koud. Onderweg zijn we een keer of drie gestopt om de wielen wat af te laten koelen vanwege het vele remmen. Weet nu hoe dat moet. Niet continu remmen of alle twee tegelijk maar afwisselen. Aan de ene kant wel stoer maar soms ook wel beetje eng. Mijn top lag op 61,3km, best hard.:cool: Eenmaal terug bij het hotel lekker lang gedoucht en daar de hele rit nog eens in gedachten doorgenomen, wat was ik ongelooflijk blij en trots op mezelf.
‘s Avonds onder het eten zat de stemming er goed in en kwamen de sterke verhalen los. Op iedereen hebben we een toost uitgebracht, de oudste mannelijke deelnemer, de oudste vrouwelijke, dat was ik, op de vrouwen, op de mannen, op de mensen van de volgwagens, de fotograven de videomevrouw, de fietsenmaker en zo gingen we nog wel even door met proosten op elkaar. Serieuze gesprekken konden ook zo maar weer ontaarden in een hoop flauwe kul. Echt genieten en ik geloof dat ik geacht word om volgend jaar weer van de partij te zijn. :smile: Ik weet nu wat het is dus wie weet. Zowel in sprookjes als bij mij is alles mogelijk. :smile:
(ja toch???)
Hier nog even wat technische gegevens die ik over de berg heb verzameld.
De zuidzijde vanaf Bedoin, is de klassieke beklimming en de zwaarste.
Als startpunt van de beklimming wordt meestal het fonteintje in het dorp gekozen of de iets verderop gelegen marmeren streep op de weg. De eerste vijf kilometer zijn licht stijgend. Vanaf de scherpe bocht bij St. Estève gaat het tien kilometer lang door het bos met zo'n tien procent omhoog. Vanaf Chalet Reynard wordt het iets minder steil, maar daar kun je flink last hebben van de wind. Via deze zijde passeer je het monument voor Tom Simpson. Vlak voor de eindstreep krijg je nog even elf procent voor de kiezen. Hij is 1912m hoog. De totale klim naar boven is 22 kilometer lang en telt ongeveer honderd bochten. De gemiddelde klimtijd bedraagt ongeveer 2 uur en 25 minuten.
Dan heb ik het dus goed gedaan!!!!
De grafiek kon ik niet kopiëren en plakken
groetjes en