Joepie ik ben er

Laatste 3 dagen 13 14 15 mei.

Hoi Ans en Mia, Marcel heeft een reactie geschreven op die van jullie dus ga even terug naar zijn tekst en dan kun je de reactie lezen.

Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ik ben op donderdag 15 mei ergens rond 14.00 uur in Santiago aangekomen. :biggrin:
Voordat jullie dat te lezen krijgen zal ik eerst nog over de vorige dagen vertellen.
Dinsdag 13 mei laatste gedeelte van de 14de etappe stukje 15de etappe
Vanmorgen was het erg koud zo’n 6,½ graad en ben ik in een klein miezer regentje vertrokken. :-( Omdat het zo miezerde en ik geen licht op mijn race/koers fiets heb, heeft Marcel een veiligheidsvestje met tape op maat gemaakt voor mij zodat het niet zo wappert en ik toch goed te zien ben. :-) De miezer regen veranderde al gauw in een stromende regenbui. Al snel was ik doorweekt ondanks mijn min of meer waterdichte overschoenen liep het water volgens mij gewoon zo mijn schoenen weer uit. Ook mijn wintervest werd steeds zwaarder van de regen en ik steeds kouder en natter. :-( Na een uurtje kwam Marcel voorbij rijden en hij vroeg wat ik wilde doen, waarop mijn 1ste reactie was gewoon doorfietsen ik zie wel hoe het gaat. Hoewel ik eigenlijk niet wilde opgeven vond ik het ook niet nodig om kou te gaan vatten als het zo zou blijven regenen. Daarom hield ik het uiteindelijk na zo’n 50 km wel voor gezien in die stromende regen. Ik vond het op mijn race/koersfiets te gevaarlijk worden omdat ik vaak berg op en af ging. :-( Meestal weet je ook niet hoelang het berg op is, maar soms had ik een leidraad. Vaak kwam er een extra baan bij voor langzaam verkeer en dat stond dan altijd met een bord aangegeven. Wanneer dan het bord weer aangaf dat de weg weer smaller werd dan wist ik dat ik wer bijna boven was. :-) Maar dat soort borden staan er niet als je naar beneden gaat. Naar beneden remde ik met die regen dan ook behoorlijk af. Nu kon ik natuurlijk ook van fiets veranderen maar ik had het inmiddels ook behoorlijk koud en vooral weinig gevoel meer in mijn handen en voeten van de kou. Om jullie (o.a. clubfietsers :smile: ) voor te zijn, ik ben GEEN WATJE want ik ben in ieder geval gestart en watjes starten niet als er een paar druppels vallen. :roll:
Van de omgeving heb ik vandaag dus weinig gezien. Onderweg kwam ik wel al de symbolen van de Santiago route tegen, het gele bord met een blauwe schelp erin. Ik wist dat als ik de tunnel van A Canada uitkwam ik dan in Galicië zou zijn. Het Spaans wat ze hier spreken is, zelfs als je het kunt, praktisch niet te verstaan of te lezen zo anders. :?:
In Verin waar we een hotel hadden genomen heb ik ‘s middags mijn verhaaltjes geschreven en de route voor de komende dagen gelezen en bekeken, terwijl de mensen van de tourkaravaan mijn fiets schoonmaakten, lief hé. :smile:
Woensdag 14 mei 15de en gedeelte 16de etappe.
Vanmorgen toch weer met mijn race/koersfiets gestart ondanks het feit dat ik me gisteren had voorgenomen om met mijn ander fiets te starten. Maar het was vanmorgen zowaar droog en er scheen zelfs een waterig zonnetje dus vandaar. Na mijn ontbijt met koek en een banaan lekker op de fiets gestapt om te proberen een behoorlijk stuk te fietsen. Ik was nog maar amper de stad uit toen het klimwerk weer begon. Ik was gisteren gedaald naar 386m en moest nu weer klimmen naar 849m. :cool:
Een aantal stukken daarvan waren behoorlijk pittig. De beloning was er altijd voor als ik boven aankwam in de vorm van een fantastisch uitzicht. Het venijn zit dus ook hier duidelijk in de staart maar het klimmen gaat me toch steeds beter af en zoals altijd kom ik overal boven op mijn eigen tempo zo ook hier. Ook naar beneden trouwens, alhoewel toen ik op een gegeven moment zag hoe hard ik omlaag ging (want dat heb je niet altijd gelijk door) heb ik toch maar afgeremd want vond 59km toch wel erg heel erg hard.:razz: De 1ste 70 km ging ik als een speer daarna begon het helaas goed fout te gaan, qua bewegwijzering dan. Nu moet ik hier wel over vertellen dat ze in Spanje echt overal aan alle wegen bezig zijn. Nieuwe snelwegen worden aangelegd waardoor de oude N, OU, C wegen (etc) opnieuw worden aangelegd of zelfs totaal worden verlegd (en van naam/nummer veranderd) waardoor je ineens over een hele andere weg wordt gevoerd dan je hebt opgegeven in je GPS, of in de nieuwste versie (2008) van de routeplanner en/of die zelfs nog niet op je nieuwste kaart staat. Een voorbeeld, volgens je kaart, gps en routeplanner moet je rechtdoor of linksaf en dan blijkt even of vele kilometers later dat je rechtsaf had gemoeten. Nu dat overkwam mij vandaag ook weer eens. Op de lastige stukken stond Marcel even te wachten, op een gegeven moment dacht ik nu moet ik ze toch wel ergens zien maar nergens een Marcel en co te bekennen. Na “even” een telefoontje, veel gepuzzel en bij een garage maar eens om raad gevraagd. (waar ik gelukkig ook mocht schuilen voor de inmiddels stromende regen) Dat was nogal lastig met een kaart waarop juist op het stuk waarvan ik dacht te zitten, bijna niets meer te lezen viel.:razz: Dit vanwege de vouw en door de nattigheid. Ik bleek dus langs een parallelweg zo’n 18 km teruggefietst te zijn terwijl ik toch braaf de bordjes en mijn gps had gevolgd. Het kruispunt waar ik vandaankwam toen ik belde wees, echt waar, naar alle 4 de richtingen dezelfde plaatsnaam aan. Dat kan dus volgens mij nooit, nu ja vrouwen kunnen dan ook geen kaart lezen, toch?? Ik had het eigenlijk nog op de foto willen zetten maar dat lukte niet daar was het te groot voor en het regende te hard. Daar houd mijn fototoestel niet zo van. :wink Uiteindelijk kwamen we er achter (toen ik dit schreef en nadat ik mijn tracks op mijn lappie had opgeslagen) dat er 2 plaatsen met bijna dezelfde naam waren nml O Carballiño en 6km verderop een Carballino. :doubt:
Daar ben ik dus de mist mee ingegaan, letterlijk en figuurlijk, nou ja pech gehad. Nadat Marcel me weer op de goeie route had “gedumpt” ben ik weer gewoon verder gefietst. Met de laatste loodjes van deze etappe had ik het erg zwaar. Veel regen, veel klimmen en een weg die niet echt prettig fietsen was. Slecht wegdek, kuilen en gaten, veel modder en/of mest op de weg wat nogal glibberig is en ook niet echt goed is voor je fiets. :neutral: Ik had me voorgenomen om op zijn minst tot Rodeiro te komen (Nieuwenstein hé blijven ten alle tijden altijd eigenwijs :wink: ) dan hoefde ik de volgende dag nog maar een “stukje” tot aan Santiago te fietsen en kon dan lekker lang genieten van mijn overwinning. Marcel had besloten om het laatste gedeelte letterlijk voor me uit te rijden omdat het een lastig stuk weg was en vanwege het weer. Als ik dan wilde stoppen kon hij me gelijk oppikken. De achterlichten van de auto waren dan ook een stimulans om de ene na de andere heuvel/idiote berg op te fietsen. Een keer heb ik keihard geroepen “nee hé, niet weer zo’n stomme berg, houd het dan nooit eens op” maar natuurlijk wel, ook aan een berg beklimmen komt een eind, je hebt altijd een top. :roll: De laatste 10 km liep telkens mijn ketting eraf als ik terugschakelde naar een kleiner of juist naar een groter verzet waardoor ik af en toe ineens de grond wel van erg dichtbij zag :wink:. Op een geven moment toen ik weer een heuvel/berg op moest en weer die stomme ketting eraf liep hield ik het dan toch echt voor gezien en terwijl ik balend naar boven liep om zo’n stomme fietsketting belde ik Marcel dat hij me maar moest komen halen. Uiteindelijk bleek ik zo’n 5/10 METER van mijn eindbestemming af te zijn. :evil: Ha ha, we hebben toen toch maar de fiets op de auto gezet.
We vonden al snel een hostel langs de kant van de weg van een zeer goede kwaliteit, echt wauw, vriendelijke mensen, uitstekende service en vooral ook lekker eten. Marcel heeft samen met de man (we noemden hem “el presidente“) onder veel jolijt mijn fiets schoongemaakt. :biggrin: Zeg nu zelf waar vind je vandaag de dag nog zulke mensen. Moeders was zeer begaan met onze gezondheid en zorgde voor een uitstekende maaltijd en ze kwam regelmatig vragen of we echt wel genoeg hadden. Bijna jammer dat we daar de volgende dag niet meer terug zouden komen.
Donderdag 15 mei
YES de laatste helft van de laatste etappe. Alweer was het droog terwijl ik begon op een fiets die er weer netjes/proper uitzag. :biggrin: Ik moest ook nu direct weer beginnen met klimmen en ik maar denken dat er op het laatste stuk geen beklimmingen meer inzaten, verkeerd gedacht dus. :smile: Het 1ste stuk verliep, afgezaagd om te zeggen ondertussen (maar doe het lekker toch), alweer voorspoedig. Nu ja hoogmoed komt voor de val ook in Spanje. We hadden beter moeten weten en alerter moeten zijn want halverwege bleek er weer een weg verplaatst te zijn. Bij de volgende straat moet u rechtsaf. NIET dus, het was eerst heel even links dan rechts en vervolgens weer links. Nu vraag ik jullie, kunnen jullie het nog volgen? Nee, nu wij ook niet maar we hadden dit keer de goede route snel weer gevonden. Ook nu weer bleef Marcel voor de zekerheid in de buurt, scheelde mij in ieder geval weer een stuk omrijden. Zeg nou zelf, zo’n tourkaravaan heb je natuurlijk ook niet voor niets bij je. :smile: Nou ja, anders had ik nog meer kilometers gemaakt dan ik nu al had gedaan.
Gelukkig was het de meeste tijd droog, zelfs de zon liet zich regelmatig zien. Dit ontaarde wel in regenjasje aan, regenjasje uit maar och een kniesoor die daar op let. Eerlijk gezegd maakte me dat allemaal niet meer zoveel uit ik had per slot van rekening bijna mijn doel bereikt en ben ook niet van suikergoed. :razz: Zelfs berg op en af in een soms zeer heftige regenbui maakte me echt niets meer uit. Op een geven moment zag ik de een bord met Santiago 19 km staan en heb daar een foto van gemaakt, joepie, ik ben er echt bijna. :razz:
Het landschap was praktisch hetzelfde als gisteren, heuvelachtig, weilanden en bossen en piepkleine plaatsjes. Bij de laatste stevige klim liep mijn ketting als ik naar mijn kleinste of een na kleinste verzet terugschakelde er alweer steeds af. De 1ste keer zag ik de grasjes naast de kant van de weg en de rups die op de grond liep wel van heel erg dichtbij. :wink:
Nou ja, een blauwe plek meer of minder valt niet meer op. Nadat me dit 2 keer was overkomen werd ik slimmer (beter laat dan nooit, en ja die van die ezel en die steen ken ik ook :wink:). Ik deed gewoon een voet niet meer in mijn klikpedaal en besloot om dan maar niet terug te schakelen. Dat kostte me dan wel iets meer moeite om de berg op te komen maar dat moest dan maar ik was er toch bijna en dan is een beetje spierpijn achteraf niet zo er.Iets wat ik, heus waar, eigenlijk nooit heb gehad. Wel soms last van vermoeide spieren maar die waren met een warm bad/avondje/dagje rust altijd snel weer in orde. :wink:
He, he eindelijk daar was het bord van de bebouwde kom van Santiago. De laatste straat de stad in ben ik omhoog gelopen want die was niet gewoon stijl maar echt heel erg ongelofelijk stijl, spekglad en echt niet alleen door de regen maar ook nog eens door een raar soort kasseien.
Eenmaal op het grote plein bij de kathedraal begon het te stortregenen en kon ik op mijn gemak foto’s nemen want ik had het hele plein voor mij alleen :smile:. Iedereen was naar binnen gevlucht. Ik vond het eigenlijk wel gaaf om even helemaal alleen van mijn victoriegevoel te genieten. Eerlijk gezegd had ik dat wel even nodig om stil te staan bij het hoe en waarom van deze tocht. Een tocht waar ik een jaar naar toe had geleefd en gewerkt en ik nu ook daadwerkelijk mijn missie had volbracht. :smile: Als je wilt kan een mens echt veel meer dan ie denkt.
Al ging deze tocht niet altijd van een leien dakje het is me maar mooi gelukt. Ik heb ontzettend genoten van al het moois wat ik onderweg tegenkwam, zelfs soms van de regen, en ik ben dan ook echt waar super gelukkig. :razz: Na zo´n 5 of 10 minuten ben ik toch ook maar gaan schuilen en heb ik Dik gebeld om te zeggen dat ik het had gehaald en de kinderen een smsje gestuurd.
Mijn tourkaravaan zorgde ondertussen voor een hotel.
‘s Avonds hebben we gevieren mijn overwinning gevierd nadat ik bij het Pelegrino kantoor mijn laatste stempel en mijn “diploma in het latijn” had gekregen. In een mooi restaurant heb ik dat met kreeft en Cava (champagne) gedaan en drie lieve mensen om me heen die ook nog eens voor een mega medaille hadden gezorgd. :razz: :biggrin:
Helemaal super happy sluit ik dit avontuur af en dank jullie voor alle lieve en leuke reacties die ik heb gekregen de afgelopen tijd.
Ik ben nu ”zo verstandig” om mijn route af te breken en kom dit weekend helaas al naar huis. Mijn rug heeft zeker de laatste week nogal voor problemen gezorgd en ik vind het niet nodig om nog langer met pijnstillers op een fiets te zitten. Jammer maar ik vind mijn gezondheid toch belangrijker dan de 2000km vol te maken.
Mijn kilometerteller geeft 1322,4km aan
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En dat in 9 fietsdagen. O,ja en over de afgelopen 3 dagen heb ik 100011m klimmeters gedaan, de hoogste top lag op 1330m.
Goed kom maar op met jullie commentaar. :biggrin: :biggrin:
:biggrin:
Heel veel liefs een dikke knuffel en tot gauw van een
Superrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr happpyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy
Astrid”je