Overhandiging cheque van sponsoring + vakantie

Hallo allemaal, :D

Hier ben ik weer eens, dit keer vanuit een zeer zonnig en warm Toscane vanwaar ik samen met Dik en Lennart geniet van ons laatste weekje vakantie maar daarover straks iets meer.
Ik had jullie beloofd om nog verslag uit te brengen van wat ik had opgehaald aan sponsoring en hoe en wanneer ik dat zou overhandigen maar door de voorbereidingen van ons zomerfeest en de vakantie komt het er nu pas van.
Nadat ik zo’n twee weken terug was heb ik de patiëntenvereniging gebeld en verteld dat ik geld had opgehaald met mijn fietstocht en dat graag persoonlijk aan de Stichting Esperance wilde overhandigen. Normaal heeft de stichting alleen een bankrekeningnummer waar je een gift op kan storten maar dat vond ik met wat ik had opgehaald niet echt leuk. Ik wilde het persoonlijk doen en wel om twee redenen.
Ten eerste voor mezelf, dit klinkt misschien een beetje egoïstisch maar is niet zo bedoelt, maar voor mij gold het ook als de definitieve afsluiting van een proces van ziek zijn, plannen maken, voorbereiden en die vervolgens echt tot uitvoer brengen.
Ten tweede voor iedereen die geld overgemaakt heeft ten voordele van de stichting. Om zo iedereen ook deelgenoot te maken van het totaal bedrag.
Ik wilde dat doen d.m.v. het overhandigen van een symbolische check en er op die manier een feestelijk tintje aan geven. :smile:
De patiëntenvereniging die vertegenwoordigd werd door Wilma (de secretaris) was zeer verrast door mijn actie en ze wilde namens de stichting uiteraard de check in ontvangst komen nemen. Na wat heen en weer gemaild te hebben besloten we de overhandiging op zondag 29 juni te doen.
Samen met Wilma haar man Ton mijn Dik, Anwar, Kirsten, Lennart mijn tourkaravaan en een paar vriendinnen hebben we er een klein feestje van gemaakt. :lol:
Na het openen van de champagne heb ik onze zelfgemaakte check (sorry Kris”je”) overhandigd met het zeer mooie bedrag van:
1957 euro :roll: :cool: :razz:
Het is tevens voor mij een zeer symbolisch getal, 1957 is namelijk mijn geboortejaar. Dit is geheel en al toevallig en ontdekte ik pas toen ik alle bedragen had opgeteld die binnen waren gekomen.
Echt ongelofelijk mooi, ik wil iedereen dan ook vanuit de grond van mijn hart bedanken dat ik dit bedrag kon overhandigen. :biggrin: :smile:
:cool: :razz:
Ook de stichting is erg blij en zeer onder de indruk van het opgehaalde bedrag en de inzet. :smile:
Ze hebben inmiddels laten weten dat het bedrag gebruikt gaat worden bij het onderzoek naar de familiale/erfelijke vorm van Sudeck/PD/CRPS. Een onderzoek waar ikzelf ook aan meedoe omdat o.a mijn oudste broer hetzelfde heeft. Maar waarbij ze ook kijken naar bv RSI en aanverwante ziektes omdat die in deze groep nml erg veel voorkomen.
Het heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik door de stichting gevraagd ben om, weliswaar eerst kleinschalig in mijn eigen provincie, in België te beginnen met het opzetten van een patiëntencontactgroep voor mensen met Sudeck/PD/CRPS. Dit omdat er zo weinig informatie voor patiënten en familieleden is en je via internet bv. altijd terechtkomt op de Nederlandse sites. Ik zal dan in eerste instantie ondersteund worden en gebruik mogen maken van het informatiemateriaal van de Nederlandse vereniging. We zijn nog bezig met de onderhandelingen maar ik heb alvast ja gezegd, dat komt wel goed denk ik anders wordt je ook niet gevraagd. Wanneer het dus lukt mag ik ook bij hun een opleiding volgen over het opzetten en begeleiden van een groep. Maar tevens ook over het onderhandelen met huisartsen, specialisten, (er zijn helaas nog erg veel artsen die denken dat het psychisch is) kinesisten.
Ook ziekenhuizen in de regio om daar o.a. het informatiemateriaal neer te leggen. Ik weet nu al dat ik (al heb ik ze het nog niet gevraagd) mijn huisarts en Adri (kinesist/fysio) achter mij heb staan. Ja toch Adri? :smile: biggrin: :cool: (ik bel je nog wel hoor)
Ergens in augustus hoor ik het definitief, ik vind het erg spannend en heb er in ieder geval erg veel zin in. Jullie horen het nog wel.
Nu genieten we van onze laatste vakantiedag in Toscane waar we twee weken waren. Eerst zaten we een week met bijna ons hele gezin, op Roderick en zijn vriendin Esther na, plus mijn neefje in het noordelijke deel van Toscane zo‘n 40 km van Firenze. Nu zitten Dik, Lennart en ik meer in het warmere deel van Toscane, in de echte streek waar de echte overheerlijke Chianti Classico vandaan komt. (beter dan die boven Firenze) Vooral ook een gebied waar de heuvels soms, meestal dus :doubt: lang, in veel gevallen minimaal zo’n 5,6,7,8 km en hoog zijn. Wanneer is iets een berg en wanneer spreek je van een heuvel? Heeft het met de hoogte te maken, met de lengte, de oudheid van de heuvel/berg? Wie het weet mag het me zeggen.
Ze zijn wel heel erg mooi, afwisselend en uitdagend om te fietsen als het wat mij betreft geen 35/38° :oops: is maar wat koeler liefst tot max 30°, de conditie beter is omdat je al een maand niet gefietst hebt vanwege het zomerfeest en een 4 daagse die de blessure opgelopen in Spanje weer deed opspelen en daardoor ook al 4 weken niet kon fietsen. We hebben onze ritten daardoor beperkt door alleen ‘s morgens te gaan fietsen. We vertrokken dan rond 9 uur net na het ontbijt wat helaas pas vanaf 8 uur open was tot een uur of 12. Af en toe hadden we even “rust” als we op de kaart keken welke kant we op wilden of ons banaantje opaten in de schaduw van een boom. In totaal zijn we 4 keer gaan fietsen. Vandaag zijn Dik en Lennart alleen gaan fietsen omdat ik praktisch niet geslapen had vanwege de warmte een mug die me lek prikte maar vooral last had van mijn maag. :sad: Beetje lastig fietsen als je telkens naar het toilet moet, bovendien vind je die niet langs de kant van de weg. :wink:
Lennart voelt zich als een vis in het water maar dan op de fiets. :wink: Het totale gemak waarmee hij dit jaar dezelfde heuvel als vorig jaar opklom is verbijsterend te noemen, zelfs al heeft hij nu een racefiets. We fietsten weliswaar gezellig met zijn drietjes maar toch had ik wel met hem te doen omdat hij telkens boven aan de berg op twee “oude” mensjes moest wachten. :wink:
Ik me nu wel heb voorgenomen om hier eens een keer in het voorjaar of najaar terug te komen om langere tochten te fietsen bij een betere temperatuur. Liefst natuurlijk ook met een betere conditie.
Wie weet fiets ik volgend jaar mei wel door Toscane. Na mijn fietstocht in Spanje heb ik besloten om indien mogelijk elk jaar een langere fietstocht te gaan maken. Zo ben ik nu aan het kijken om volgend jaar naar Rome toe te fietsen. :roll: Afhankelijk van de boekjes waar de route in beschreven staat een afstand tussen de 1800 en 2000 km. Aangezien er altijd wel iets mis loopt onderweg zal het wel rond de 2000 komen te liggen. Kan ik hoop ik toch eindelijk die 2000 km fietsen die ik dit jaar wilde doen. :wink:
Dat wordt dus trainen en vooral niet tegen andere auto’s aanrijden of me omver laten fietsen door anderen. :wink: Zodat ik mijn conditie op een normale manier kan opbouwen.
Dat geld trouwens ook voor de Vierdaagse van Nijmegen, die ik volgend jaar wel wil uitlopen. Daar ben ik na de eerste wandeldag mee gestopt omdat de kuitblessure die ik in Spanje na mijn val (ook dat moet ik niet meer doen) had opgelopen opnieuw opspeelde. :cry: De laatste 10/15km (we deden de 50km) kreeg ik steeds meer last van mijn kuit. Ik durfde hem bijna niet meer te strekken, bang dat ik was dat het weer een spierscheur werd. Uiteindelijk ben ik bij een van de vele verzorgingsposten gestopt alwaar ze mijn been rustig gemasseerd hebben zodat mijn kuit die behoorlijk hard was geworden weer soepel en enigszins normaal aanvoelde. Daarna ging het tot aan de finish wel aardig. Het leek me dus beter om de tweede dag niet te starten, soms ben ik wel eens verstandig. :wink: Want nog 3 dagen 50km wandelen was zeker niet gelukt. Dik heeft hem uiteindelijk als oudste van ons groepje van 5 helemaal uitgelopen. In 4 dagen heeft hij met een zeer geringe voorbereiding (3 keer wandeling van 20km) zonder problemen en enige vorm van ongemak (blaren, spierpijn of kramp) af en toe letterlijk al fluitend de 200 km gewandeld.:cool:
Het 4 daagse kruisje is hem dan ook van harte gegund en we zijn allemaal hartstikke trots op hem. :wink: Terwijl hij zich er dit jaar een beetje ingeluisd voelde door ons (hij ging alleen maar mee omdat we hem hadden opgegeven) heeft hij nu de smaak te pakken en wil hij volgend jaar weer meedoen. Ook dan wil hij de 50km gaan doen al mag hij (ik ook trouwens) door zijn leeftijd ook de 40 km doen. Maar om zijn woorden te gebruiken, waarom zou ik 40km gaan doen als ik ook zonder problemen de 50 km kan doen? Wordt vervolgd. :cool:
Nu ga ik me de komende 2 maanden voorbereiden op mijn beklimming van de Mont Ventoux in het weekend van 4/5 oktober, dat zal nog een zware dobber worden. Wanneer alles eens een keer normaal verloopt, ik 2 maanden zonder problemen kan fietsen dan gaat me dat wel lukken. Ik laat jullie wel weten hoe het gegaan is.
Voor nu wens ik iedereen nog een fijne zomer en wanneer je nog op vakantie moet een fijne tijd en veel plezier.
Tot schrijfs of tot ziens,
Astrid