Weer thuis met idd blessure

Hallo lieve familie en vrienden :razz:
Maandag 19 mei Overijse

Er ging dus even iets goed mis met de tekst hier goeie tekst, hoop ik.

Als 1ste wil ik nogmaals maar dan langs deze weg mijn tour karavaan bedanken. :cool Echt supergaaf wat jullie gedaan hebben, mij banaantjes/ isostar repen gevoerd, sinaasappels in 4 hap klare stukken gesneden. :smile:
Uiteraard wil ik ook jullie, lieve familie en vrienden hartelijk bedanken voor de steun en leuke reacties op mijn soms lange verhalen. Verhalen die ik ook voor mezelf heb opgeschreven zodat ik ze nog eens na kan lezen en die nu bij het teruglezen weer komen bovendrijven. Sommige momenten gaan nml toch in een soort roes voorbij doordat je zoveel ziet en meemaakt onderweg. Ze hadden nog langer kunnen zijn hoor maar een aantal dingen houd ik toch voor mezelf :wink:
Antwoord op sommige reacties:
Laura; voor de Tour du Feminin ben ik "helaas" te "oud".Dik scheef in een smsje naar Marcel, als ik 20/30 jaar eerder was begonnen had niemand geweten wie Katie Hage was :razz:
Karel; die SLAGROOM daar houd ik je aan :wink:
Gertie; het gevoel van triomf was en is er nog steeds :smile:
Maaike; que tal esta? yo habla espagnol un poco. :idea: maar ik houd me aanbevolen voor een cursus bij jouw en kom dan wel op de fiets naar je toe :roll:
Leonard; je had toch hoop ik niet echt ff getwijfeld aan het halen van mijn tocht :roll: :evil:, maar ik vind het reuze lief van je dat je extra duiten wilt storten :lol: :razz: en stiekem feliciteren och het is geen geheim hoor dat ik er ben :biggrin:

Ik zal nu dan nog even wat over de thuiskomst en daarna de thuisreis en het waarom vertellen. De thuiskomst:
Onderweg werd er ineens met Lydia gebeld die van mij een telefoonnummer moest hebben. Toen Dik ook nog belde en zei dat ik maar een smsje moest sturen als we nog 50km te gaan hadden voelde ik wat nattigheid. Normaal bellen we 5 minuten van te voren als we ergens aankomen (bijv bij de kinderen of zij bij ons) en dan wordt er thee gemaakt. Maar 50 km dat is wel heel lang van te voren. ;)
Toen Marcel het hek wilde indraaien stonden daar Dik, Kirsten, Henk (man van Lydia) en een paar vriendinnen te wachten. :razz:
Na een hartelijk weerzien met iedereen en blij verrast door de opgehangen ballonnen, slingers in de tuin en de vlag gingen we naar binnen. Daar maakten we de champagne open en aten van de echte Sint Jacobs taart (iets met amandelen) die ik had meegenomen uit Spanje. :biggrin: ‘s Avonds kwamen Adri en Chris van de fietsclub nog even wat ik ook erg leuk vond. :smile:
Het waarom van de thuisreis
Toch wel met pijn in mijn hart omdat ik het 2de gedeelte van de tocht afbrak, (2000 km volmaken) zijn we vrijdagochtend nadat ik nog even wat souvenirs had opgehaald rond 10 uur vertrokken richting Bordeaux. Een beslissing die naar nu blijkt verstandig is geweest. Maar ja verstand en gevoel zijn zeker bij mij 2 aparte dingen. Ik had al geschreven dat ik last van mijn rug had maar dat was niet het enige. Vorige week maandag stond ik even op mijn kaart te kijken toen ik deze tijdens het terugstoppen in mijn achterzak ineens met mijn rechtervoet naar voren gestrekt weggleed in een geultje langs de kant van de weg. Een valpartij was het gevolg met een pijnscheut in mijn knie en waarbij ik meteen het gevoel had mmm, dat voelt niet zo goed, :cry: laat ik toch maar even pauzeren. Na zo’n 15 min ben ik weer op de fiets gestapt en rustig aangedaan. Ik merkte met name bij het krachtzetten (berg op) dat ik mijn been vooral niet teveel moest strekken. Ja en dat was lastig want juist die laatste 30 km of zo was het een en al klimmen. Ik heel toevallig vlak daarna een rode kruispost voorbij fietste en hooguit 1 sec bij mezelf dacht, zal ik naar binnen gaan. Ik wist dat als ik dat zou doen ik mijn tocht dan moest afbreken en dat was absoluut geen optie, nooit! :!: :!: Niet na alles wat ik al had meegemaakt.
Vandaag ben ik bij de huisarts geweest en zij stuurde me gelijk door om een echo te laten maken van mijn knie. Daaruit blijkt, zoals we zelf alle twee al dachten, dat ik een spierscheur heb vlakbij de aanhechting in een gedeelte van mijn kuitspier (die bestaat uit 2 delen). Voor de medici onderons, de semimembranosus. :oops:
Niet iedereen zal misschien begrijpen dat ik hiermee toch ben doorgefietst maar ik zal proberen om het uit te leggen en kan dan tevens tegelijk antwoord geven op de vraag die me nu 2 keer is gesteld.
De vraag was: als ik deze tocht weer zou maken, zou ik het dan op dezelfde manier doen zoals ik nu gedaan heb. In eerste instantie was en is mijn antwoord ja, maar enigszins genuanceerd denk ik dat het ook afhangt van het hoe en waarom om zo‘n tocht te maken.
In de jaren dat ik mijn gezin combineerde met mijn eigen fitness en regelmatig een opleiding of workshop volgde heb ik blijk gegeven (al zeg ik het zelf) over een aardige mate van doorzettingsvermogen te beschikken. In 2002 kwam er bij mij een omslag nadat ik een ongeluk had gehad en ik later ook nog geconfronteerd werd met de gevolgen van Sudeck/CRPS of Posttraumatische Dystrofie genoemd en hierdoor een tijd lang patiënt werd van de pijnkliniek en heel veel kine/fysio deed.
Genoten we voor mijn ongeval al van elkaar, ons gezin, vakanties liefst beetje actief met cultuur en in de natuur, dagjes weg, naar een restaurant of film gaan etc etc. Voor mij kregen, nog steeds trouwens, al die dingen vanaf 2002 ineens een extra gouden randje. Om het meest simpele feit dat ik het mag en kan meemaken, dat ik er gewoon bij ben.
Nadat ik besloten had om deze fietstocht te maken begon ik een jaar geleden serieus met de eerste voorbereidingen nml het fietsen zelf. In het boekje stond dat een paar maal fietsen in de Ardennen wel handig zou zijn. (Handig? ik vind het absoluut noodzakelijk, begrijp nu ook waarom een paar mensen een etappe in 2 hadden gesplitst) Aangezien ik in een omgeving woon waar het nogal heuvelachtig is leek me dat goed te doen. Nadat ik al een paar maal wat grotere afstanden had gefietst ben ik op aanraden van Adri maar lid geworden van de fietsclub. Langzaam maar zeker won ik weer meer aan kracht en conditie. Steeds dichter en dichterbij kwam mijn tocht en ik liet me uiteindelijk door niets meer tegenhouden zelfs niet door mijn auto-ongeluk in december en later het fietsongeluk in februari zoals heel even gesuggereerd werd.
Ik had hier zolang naar toegeleefd en gewerkt en toen ik dan eindelijk op 3 mei met mijn 1ste etappe begon raakte ik in een soort van roes. Telkens als ik stopte in een plaats of plaatsje om iets te bekijken of tijdens een rustdag werd ik na verloop van tijd onrustig. Ondanks of dankzij het feit dat ik voor de volle 100/200 % genoot van mijn tocht, ja ook tijdens de regen en natuurlijk had ik het af en toe ook moeilijk. Ik regelmatig stil stond bij de gedachte van het waarom van deze tocht maar ook letterlijk stil stond om puur te genieten van al het moois om mij heen, of om gewoon weg alleen maar wat foto’s te nemen. Fietsen moest ik en zou ik blijven doen totdat ik mijn tocht volbracht zou hebben het maakte niet uit hoe. Mooi weer of slecht weer, ik merkte dat amper, met of zonder pijn, ik voelde dat amper met een beetje hulp van een pijnstiller. Niet zo gezond met pijnstillers maar zo werkt het wel, zelfs mijn huisarts snapte dat ik niet wilde en kon stoppen.
Uiteindelijk heb ik er een woord voor gevonden Missie. Dat was wat ik voelde, een Missie met als doel niet alleen het bereiken van Santiago de Compostella maar vooral ook het afsluiten van een periode die niet alleen voor mij maar vooral ook voor mijn gezin moeilijk is geweest want zij stonden erbij, keken ernaar en konden er helaas niets aan doen. Behalve er zijn voor mij dat was meer dan genoeg.
Misschien ook met een missie om iedereen te laten zien dat een mens echt tot veel meer in staat is dan hij of zij denkt.
Toen ik me in februari inschreef bij het Santiago genootschap werd me gevraagd naar mijn beweegredenen. Ik vertelde eerlijk dat het niet was vanuit kerkelijk of geloofsoogpunt al ben ik dan katholiek maar dat het me meer uit dankbaarheid te doen was dat ik dit kon gaan doen. De mensen die me hielpen vertelden mij dat het in principe op hetzelfde neer kwam en wanneer ik onderweg mijn stempels her en der haalde ik dan in Santiago het echte compostolaat zou krijgen. Dat vond ik eerst, klinkt misschien wat oneerbiedig maar zo is het niet bedoeld, wel een grappig idee totdat ik ook daadwerkelijk mijn eerste stempel kreeg en me realiseerde wat ik ging doen. De laatste was er een van pure triomf en blijdschap, mijn taak was volbracht.
Wanneer ik deze tocht dus weer zou gaan fietsen dan zou ik hem denk ik meer als een vakantietocht maken en dan op een andere manier genieten van de omgeving en de plaatsen waar ik doorheen fiets. Dan wel wat langer door de plaatsjes heen zou slenteren omdat ik dan gewoon simpelweg vakantie heb en geen Missie die ik wil volbrengen.
Ik hoop dat jullie mijn beweegredenen om door te fietsen met een blessure nu iets meer begrijpen.
Behalve voor mezelf wil ik deze tocht ook opdragen aan mijn lieve Dik, Anwar en Saw, Kirsten, Roderick en Esther, Lennart, Leo en Memi.
Uiteraard ook aan de lieve mensen van mijn tour karavaan.
Aan Adri, die dus weer wat werk aan de winkel heeft, wil je dus nooit meer zeggen “we zullen wel zien waar je mee thuis komt” weliswaar nadat ik zei dat ik nooit meer hoefde te komen. :razz:
Verder aan mijn familie en alle lieve vrienden en vriendinnen.
Ineke en Siham ik heb voor jullie vaak een kaarsje aangestoken en ik hoop dat jullie gezondheid naar wens mag verlopen.

Veel liefs en een dikke knuffel,
Astrid

Ps; deze zomer kom ik nog weleens met een berichtje want ik moet nog naar:
Zandvoort: ik hoop dat het lukt voordat de baby er is :razz:
De Vierdaagse van Nijmegen in juli
De Mont Ventoux in oktober