Pelgrims mis en meer,

Zaterdag 17 en zondag 18 september
De 1ste echte fiets loze dag zijn we niet zoals gebruikelijk is Santiago gaan verkennen maar hebben we bij vrienden aan zee door gebracht, die een paar jaar geleden voor het werk naar Spanje zijn verhuisd. Ze wonen in Vigo wat ongeveer een uurtje van Santiago rijden is en zijn zelf ook fervente fietsers. Daar zij maandag zelf een 2 tot 3 weken gaan fietsen besloten we om ons programma om te gooien zodat we elkaar weer even konden zien en het uiteraard over het fietsen hebben. De tocht er naartoe was schitterend, mooie groene omgeving met erg veel bergen en heuvels waarvan een aantal er redelijk zwaar uitzagen om te bedwingen. Zoals je ziet staat alles bij mij nog ingesteld in de fietsstand :). Het groen van Galicië komt vooral door de vele regen die er valt. Gelukkig was het weer ons nog steeds gunstig gezind al waaide het wel behoorlijk. Het appartement waarin ze wonen, kijkt uit over de zee, echt geweldig. Na de lunch heerlijk uitgewaaid tijdens een wandeling langs de boulevard en met een ijsje heerlijk op een bankje gezeten uitkijkend over de zee. Ik had verwacht dat ik vandaag erg moe zou zijn na alle avonturen en emoties van de afgelopen maand maar ben eigenlijk nog steeds hyper en euforisch, dat zal wel weer minderen.
Terug in het hotel met Laura genoten van haar laatste avond aangezien zij de volgende dag met het vliegtuig weer naar huis zou gaan. Dik en ik hebben dan nog een kleine week voor we weer terug moeten naar België.
Zondag 18 september.
Vanmorgen nog met zijn drietjes ontbeten. Nadat Laura in de taxi was gestapt zijn Dik en ik naar de kathedraal gelopen ondertussen hopend dat ze na de kerkdienst met het grote wierookvat zouden zwaaien. Officieel doen ze dat alleen met feestdagen, als ze er zelf zin in hebben of als er iemand is die er minimaal 300/400 € voor wil betalen. Je komt er ook praktisch niet achter wanneer ze het extra doen. Ik had het al wel aan de balie van het pelgrimskantoor en het hotel gevraagd maar die wisten het “niet”. In mijn boekje stond dat je als pelgrim vooraan mag zitten en dat je op tijd moet zijn omdat de kerk meestal vol zit. De dienst begon om 10 uur en wij waren er 20 minuten eerder, op dat moment was het laudanum (voorgebed) aan de gang. Ik ben gewoon naast Dik gaan zitten, net achter de rijen voor de pelgrims want vond het niet leuk om alleen vooraan te zitten. Tijdens de kerkdienst werden alle pelgrims welkom geheten en gefeliciteerd met hun tocht. Helaas geen wierookvat :(. We liepen op ons gemak richting uitgang toen er ineens een stormvloed van mensen aankwam en we bijna onder de voet werden gelopen. Ineens zag ik dat ze bezig waren met het grote wierookvat, zouden ze dan toch???? We zijn prompt blijven staan bij de pilaar waar we ons op dat moment bevonden, de perfecte keuze bleek later want we konden ook op de sokkel van de pilaar zitten. Tja, dan is het wachten tot ze beginnen te zwaaien met dat vat en dat zou pas gaan gebeuren na de volgende mis :). Dik vond dat even iets minder daar hij aan het eind van de mis op zijn horloge zat te kijken hoelang het nog zou duren want hij moest eigenlijk wel naar het toilet.:( :) Ondertussen was de kathedraal weer volledig volgestroomd en zaten ze bij de voorste kerkbanken zelfs op de grond waarvan sommige pelgrims nog met hun rugzakken. In de bankenrij waar we naast stonden was eventueel nog plek voor 2 mensen maar deze werden angstvallig voor een paar anderen vrij gehouden. Zelfs een oudere non mocht er niet gaan zitten, mm opstaan voor een oudere is niet verkeerd, toch? Naast ons stonden 2 Franse fietsers nog volop na te hijgen want zij hadden ergens opgevangen dat ze om 12uur met het wierookvat gingen zwaaien. Het laatste stuk hebben ze daardoor gefietst of hun leven ervan afhing. Complimenten en felicitaties over en weer, zij zijn halverwege Frankrijk begonnen en gaan ook weer met de fiets terug. Om 12 uur begon dan eindelijk de volgende pelgrims mis die nu voorgezeten werd door een bisschop. Waarschijnlijk heeft een Duitse groep pelgrims geld bij elkaar gelegd om het wierookvat te laten zwaaien. Aan het begin mocht een van hen iets vertellen en een paar mededelingen aan de pelgrims doen.
Dit maal werd er ook opgelezen waar de pelgrims de afgelopen week vandaan kwamen. Bij het pelgrimskantoor kon ik opgegeven of ik bezwaar had tegen het omroepen van aankomst. Dat had ik niet maar ben vergeten te vragen of ze de nationaliteit opgeven of het land waar je woont. Eigenlijk maakt het ook niet uit, ik ben een Nederlandse die in België woont. Daar beide landen genoemd werden, voelde ik me beide keren toe/aangesproken :) toch wel bijzonder. Het klopje op mijn schouder van Dik zorgde ervoor dat ik ook even moest slikken. Je zag meerdere mensen om je heen even met een blik van verstandhouding naar elkaar knikken of elkaars hand even vastpakken. De rest van de mis ging min of meer aan me voorbij omdat ik er weinig van begreep een aantal malen hoorde ik wel het woord Camino tegenkomen. De enige 2 gezangen/gebeden die niet alleen ik maar iedereen meedeed was het Onze Vader (in je eigen taal) en een gezang wat we van te voren hadden geoefend, echt waar :) Net als voor de aanvang van onze eerste kerkdienst werd er ook dit keer een gezang/gebed geoefend. De eerste keer was dat een pastoor/ kapelaan of pater echt geen idee. De tweede keer was het een non, die was al duidelijker als zodanig te herkennen :). Telkens werd de tekst herhaald met de juiste toonhoogte en aangegeven wanneer we mee moesten doen. Dit zorgde ook nu weer voor een paar hilarische momenten niet alleen bij de mensen in de kerk maar ook bij de voorzangers. Het geheel had wel iets weg van een soort conference, humor hebben ze daar dus wel :). Na de communie was dan eindelijk het moment aangekomen waarop iedereen zat te wachten, het zwaaien van het wierookvat. Nadat het grote koord was losgemaakt met daaraan vast 6 touwen werd elk touw door iemand vastgepakt en lieten ze het wierookvat langzaam zakken om hem aan te steken.
Wij zijn toen evenals een paar anderen, op de sokkel van de pilaar gaan staan waardoor we over iedereen heen konden kijken en ons uitzicht daardoor nog beter was. Bovendien stonden we aan de kant waarlangs het wierookvat door het gangpad zou zwaaien.
Ik had het ooit eens op tv gezien maar wanneer je daar dan zelf staat en het meemaakt dan vallen die tv beelden volledig in het niet. Zo ongelooflijk indrukwekkend, het is echt bijna niet te bevatten hoe dat grote zware wierookvat steeds hoger en hoger gaat tot hij bijna loodrecht hangt met het plafond er net niet tegenaan komt om daarna weer met een vaart naar beneden te suizen om aan de andere kant weer omhoog te gaan. Ondertussen zie je de vlammen in het wierookvat opflakkeren maar er niet uitkomen. Alleen de wierook komt door de openingen heen. Echt dit was zo ontzaglijk mooi, eigenlijk valt het met geen enkele pen te beschrijven. Iedereen was ontroerd en had volgens mij Kippenvel met een hoofdletter. Wat daar ook wel aan mee hielp was het orgel dat op volle geluidssterkte en kracht werd bespeeld, wauw wat een geluid.
Nadat het wierookvat bijna uit gezwierd was en bij het altaar aankwam werd het gehele vat door 1 persoon in één enkele ronddraaiende beweging gestopt terwijl hij tegelijkertijd de bovenkant losmaakte waardoor de vlammen doofden, dan moet je toch over aardig wat kracht beschikken. Een daverend applaus barstte los na deze enorme belevenis.
Nog diep onder de indruk liepen we uiteindelijk de kathedraal uit en zijn eerst maar even naar onze kamer gegaan. Aansluitend zijn we ergens op een terrasje gaan zitten om iets te drinken. Daar zaten een aantal jongens en die waren ook in de kerk geweest want een van hen had het opgenomen met zijn smart Phone en liet dat glunderend 2 keer afspelen. :)
Na ons drankje zijn we eindelijk de stad verder gaan verkennen en hebben tevens een aantal echte Santiagotaarten voor thuis gekocht. Deze taart is gemaakt van amandelen, bloem, eieren en suiker. Bovendien is die lang houdbaar wat wel zo handig is voor alle pelgrims die hem mee naar huis nemen. Bovenop staat het zwaard, het logo van de pelgrim.
Daar ons hotel ook een soort museum is hebben we er de uitgezette route gevolgd. Het was alleen wel een beetje jammer/slordig dat alle bordjes niet op de juiste plek hingen waardoor je in bijv. de kloostertuin iets las over een item wat ergens anders stond of hing.
’s Avonds hebben we samen als afsluiting van mijn fietsavontuur nog een keer heerlijk in het restaurant van de Parador gegeten :). Wel jammer dat mijn avontuur nu echt is afgelopen. :(
We zouden de volgende dag nog voor een paar dagen weer naar León gaan wat natuurlijk ook heel erg leuk is maar het voelt toch anders. Meer als gezellig samen “gewoon” even een weekendje weg. Nu ja, de fietsknop omzetten naar de terug naar het gewone leven knop :).

Maandag 19 en dinsdag 20 september
In León hebben we nog twee dagen heerlijk rondgelopen en genoten van alles wat we zagen en voor de laatste keer in een Parador geslapen. Het grappige was dat Laura en ik daar voor hebben gestaan toen we uit León vertrokken omdat we daar even checkten hoe de route verder ging en tegen elkaar zeiden wauw wat een mooi gebouw, oh daar zit een museum in. In een van mijn eerdere verslagen had ik geschreven dat het op het eerste gezicht wel wat weg had van Barcelona maar dan kleiner, dat klopte dus inderdaad. Aan de hand van de touristmap hebben we alle bezienswaardigheden die er waren wel ongeveer bekeken.
De beide stadswallen aan weerszijde van de stad, zijn verschillend in vorm en grootte. De oudste stadswal stamt nog uit de Romeinse tijd en beide zijn op sommige plekken gerestaureerd. Het leuke is ook dat op een aantal plaatsen er huizen, nu ja meer huisjes, tussen of tegenaan zijn gebouwd.
Het bekendste huis in León is het Gaudi huis, helaas kun je het alleen van de buitenkant bewonderen omdat er een bankgebouw inzit. Gaudi zelf zit ervoor op een bankje en bekijkt het geheel misschien wel met gemengde gevoelens. :) In een van de kerken hoeven de mensen ‘s winters geen kou te lijden omdat er onder elke kerkbank een radiator zit! :)
Terwijl we door alle straatjes slenterden hebben we tussendoor natuurlijk ook een aantal terrasjes uitgeprobeerd. Op een van de pleintjes stond tegen de gevel van een winkel een wel heel aparte fiets. Eerst viel hij ons op door de kleur, wit frame waarvan de wielen, de ketting, het zadel en het stuur knalrood waren. Bij nadere inspectie, tja wat verwacht je anders :), bleek het om een heel oud model te gaan waarbij je het achterwiel moet omdraaien als je een berg op fietst. Ik had er ooit al weleens iets over gelezen dat dit vroeger gedaan werd maar ik had het nog nooit op een foto of een plaatje gezien. Wij vonden het in ieder geval erg grappig. :) (zie foto’s)
In de stoep voor onze Parador hebben ze van elke belangrijke etappeplaats van de Camino in Spanje bronzen plaketten gemaakt. Op het plein staat een standbeeld ter ere van de pelgrim. Naast de Parador, die je ook van binnenuit kunt bekijken, is een groot museum dat hebben we niet meer bekeken. Vooral vanwege het mooie weer en omdat we allebei ondertussen wel een beetje genoeg hadden van weer een schilderij, beeld, klooster/kerk attribuut. Dat doen we een volgende keer wel. :)
Woensdag zijn we dan eindelijk richting huis vertrokken en hebben onderweg in Frankrijk nog ergens geslapen. Donderdag waren we dan eindelijk thuis toch ook wel weer fijn. :)
Voor iedereen die me gevolgd heeft tijdens mijn fietstocht nogmaals heel hartelijk bedankt voor de reacties en of de mailtjes die ik heb gehad.
En ….. wie weet tot nog eens. :)
Je bent bij ons thuis natuurlijk ook altijd welkom en mocht je nog vragen hebben over deze tocht aarzel dan niet om het mij te vragen.
Dikke kus,
Astrid